آن ضرورتى كه از طرح انسان در هستى برمى‏‌خاست، #امامت را مطرح مى‏‌كند. و همين ضرورت، عطش و نياز به امام را در تو شكل مى‏‌دهد؛ و اين عطشِ شكل گرفته و اين عشق مبدل، تو را به تهيه زمينه‏‌هاى آن حكومت، در آن وسعت و با هدف بزرگِ بالاتر از آزادى و عدالت و رفاه و تكامل، وامى‏‌دارد. اين‏جاست كه قلب مالك كه از عشق على سرشار شده، او را به جدايى از على كه از جانش بيشتر احساسش مى‏‌كند، دستور مى‏‌دهد. مالك مى‏‌رود؛ ولى در اين جدايى با على جمع است و هماهنگ است. خنك آن‏ها كه در جدايى‌‏شان با هم بودند؛ بيچاره ما كه در جمع‏مان ناهماهنگ‏يم. استاد #علی_صفایی تو مى‌آيى، ص ۹۰