راههای عاشقانه از قلب ما به شهر می رفت. میدانهای سبزی ــ بی میوه و بهشت ــ کلبه های مه را می نوشیدند. ما در انتظار خزه های آهنگ در سنگفرش آفتاب بهار را تکرار می کردیم. راههای عاشقانه از قلب ما تا آتشفشانهای برگ تا راهروهای سراسر گل، بوته، گیاه تا جنگلهای طولانی آماده صلح نام تازه ترین نوزاد شب و شکوفه ها را می پرسید در کافه های سکوت به دوران شفاعت غزل ها رخنه کرده بودیم ما مردمان غنیمت ها بودیم فرصت نداشتیم تا دعوت کاجهای سرگردان از رنگ سبز را بپذیریم. راههای عاشقانه با پاییز صبح های عمر ــ مه آلود و پیر ــ باز می گشتند، و معصومیت کودکی ما بر جامه هاشان گل دوزی شده بود. #احمدرضا_احمدی