#یادداشت_ویژه_تحول بسمه تعالی 🔻 حوزه‌های علمیه و روحانیت، با پتانسیل و ظرفیت های نهفته در آن می‌تواند نقش فعالی را در انواع بحران‌ها در جامعه ایفا کند؛ به شرطی که برنامه جامعی برای استفاده از این ظرفیت‌ها داشته باشد. 👈 مسأله امروز کشور که شیوع ویروس کرونا است، می تواند محکی برای بروز و ظهور توانمندی مدیریت حوزه علمیه در چنین شرایط بحرانی باشد. 🔸 وظیفه اصلی حوزه و روحانیت، مدیریت روانی جامعه در شرایط بحرانی است؛ حوزه به عنوان یک سازمان، می‌باید برنامه‌های مختلفی را برای تزریق امید و آرامش روانی به جامعه داشته باشد. در حالی که هیچ برنامۀ سازمانی نداشته و تنها توصیه‌هایی در یک بُعد، یعنی رعایت مسائل بهداشتی از سوی برخی بزرگان بیان شد. چون در جهت‌دهی نیروهای خود مدیریت خوبی نداشت، انرژی طلاب به صورت خودجوش نیز تنها در بعد میدانی و مسائل بهداشتی، نظیر کمک به پرستاران و بیماران در بیمارستانها، ظهور پیدا کرد(که واقعا قابل تقدیر است) اما در ابعاد دیگر که اتفاقا مهم نیز هستند، حرکتی سازمان یافته از حوزه دیده نمی‌شود. 🔸 همچنان‌که وزارت بهداشت در رسالت خود که درمان و آگاه کردن مردم نسبت به رعایت مسائل بهداشتی است، به صورت فعال در میدان است اما حوزه ظاهرا تکلیف خود را تاکید بر رعایت همان توصیه‌های وزارت بهداشت، خلاصه کرده است در حالی که هر ارگانی وظیفه مخصوص به خود را دارد. 🔔 حوزه می‌بایست با استفاده از تریبون و رسانه‌های جمعی(که این روزها مخاطب بیشتری نیز دارد)، به وظیفه اصلی خود که مدیریت روانی جامعه بود، عمل می‌کرد. 🔺 اما رسالت فرهنگی حوزه نیز همراه و همسو با سایر مراکز عملا تعطیل شده است؛ تا جایی که اجتماعات دینی مانند نماز جمعه و بسیاری از مساجد نیز تعطیل شد؛ در حالی که خود این حرکت تاحدی باعث تشویش و اضطراب بیشتر در جامعه می‌شود؛ یعنی تلقی جامعه از این حرکت، وخیم بودن اوضاع است. شاید می‌شد با رعایت مسائل بهداشتی، هرچند به صورت محدود فعالیت‌های فرهنگی و دینی نیز حتی قویتر ادامه می یافت. البته بحث بر سر مصادیق محدودیت‌ها نیست بلکه بحث در مدیریت روانی جامعه است که حوزه علمیه نسبت به آن ضعیف و بی‌رمق عمل کرد. 💬ناصر نجفی 🆔 @feghahat