#ویژه_ی_ماه_محرم #تشیع_عراقی(سیاسی)#تشیع_علوی شیعیان عراقی یا سیاسی کسانی بودند که شیخین را قبول داشتند اما در برتری عثمان بر علی (ع)اختلاف داشتند ؛قال الراوی :جالست مسیب بن نجبه الفزاری فی هذا المسجد عشرین سنة والناس من #الشیعه کثیر،فما سمعت احدا منهم یتکلم فی احد من اصحاب رسول الله الا بخیر و ماکان الکلام الا فی علی و عثمان(تاریخ مدینه دمشق ،شرح حال مسیب بن نجبه،ج۵۸ص۱۹۸ش۷۴۴۰) راوی می‌گوید با مسیب بن نجبه در این مسجد(کوفه)بیست سال همنشین بودم. شیعیان زیادی هم بودند .آنها در خصوص اصحاب رسول خدا جز به نیکی سخن نمی‌گفتند و تمام سخن و بحثها راجع به علی (ع)و عثمان بود. می‌بینیم که دراینجا از این مجموعه هم به شیعه تعبیر شد. عمده شیعیانی که نسبت به همراهی امام حسین کوتاهی کردند این صنف بودند یعنی تشیع عراقی یا همان تشیع سیاسی در مقابل،تشیع علوی کسانی بودند که فقط علی ع را قبول داشتند و دیگران رو قابل قیاس با او نمی‌دانستند همانهایی که در سقیفه می‌گفتند لا نبایع الا علیا(الکامل ،ج۲ص۳۲۵) و همان هایی که در روز عاشورا از نقب و تونل و بیراهه گریختند تا خود را به حسین برسانند. #نکته در تاریخ معاصر ما نیز تشیع سیاسی همانهایی هستند که ولایت فقیه را در همان پنج اصل قانون اساسی قبول دارند و در مقابل، ولایت پذیرانی هستند که مشروعیت قانون اساسی را به ولایت فقیه می‌دانند و آن پنج اصل را تنها ذکر مصداق می‌دانند. زین العابدین گلایری بابلکناری http://eitaa.com/joinchat/79364100Cd909dde3a7