📌اما ما اهل فرار نیستیم، بلکه اهل مقاومتیم معاویه، به نمایندگان خود دستور میداد: «اگر دو نفر گواهی دهند که کسی از #دوستداران علی(ع) و خاندان او است، اسم او را از دفتر دولتی #حذف و #حقوق او را قطع کنند. خانه اش را خراب کرده و بلایی بر سر او بیاورند که برای دیگران درس عبرت باشد.» (1) به اعتراف #معاویه، هدف از #غارت هایی که در حکومت امیرمؤمنان #علی(ع) انجام می داد، فرار مردم از حکومت علی(ع) بود؛ چنانکه به سُفیان بن عَوف غامدی که از فرماندهان نظامی در #حمله به شهر هیت و شهر انبار بود، می گفت: «به خداوند سوگند بعد از اندك زمانى مردم #عراق از على(ع) فرار مى‏كنند و به طرف ما مى‏آيند.»(2) 📚ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج11، ص44. 📚 ابراهيم بن محمد ثقفى، الغارات، ج2، ص465.

📌 پرداخت به موقع حقوق مردم امیرمؤمنان #علی(ع) در نامه ای به سلیمان بن صُرَد خُزاعی درباره پرداخت حقوق به موقع مردم نوشتند: «درباره آنچه از #حقوق مسلمانان که نزد تو است یاد کردی. بدان، کسانی که نزد من و تو هستند، #یکسان حق می برند. مقدار حقوقِ جمع شده نزد خودت را به من اطلاع بده و پس از آن، حق صاحبان سهم را بپرداز و باقیمانده آن را نزد ما بفرست تا در میان افرادی که نزد ما هستند تقسیم کنم.» 📚بلاذری، انساب الاشراف، ج2، ص ۱۶۶

🔸مشکلم را به که بگویم؟ #حقوق #برادر_دینی حسن بن راشد گفت: امام صادق علیه‌السلام فرمود: ای حسن! هر گاه به گرفتارى و پیش‌آمد ناگواری دچار شدى، نزد هيچ‌کس از مخالفین (مخالف مذهب) شكوه مكن؛ ولی با برخى از برادران ایمانی خود در ميان بگذار كه يكى از اين چهار نتيجه را دارد: يا با مال و دارایی خود، تو را بی‌نیاز می‌کند؛ يا (اگر خود نتواند) با آبرو و مقامی که دارد به تو كمك كند (و از ديگران استمداد نمايد)؛ يا دعایی کند و مستجاب شود؛ يا با فکر و نظر خويش، مشورتی به تو بدهد (که سودمند باشد). [عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ عَنِ اَلْقَاسِمِ بْنِ يَحْيَى عَنْ جَدِّهِ اَلْحَسَنِ بْنِ رَاشِدٍ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اَللَّهِ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ : يَا حَسَنُ إِذَا نَزَلَتْ بِكَ نَازِلَةٌ فَلاَ تَشْكُهَا إِلَى أَحَدٍ مِنْ أَهْلِ اَلْخِلاَفِ وَ لَكِنِ اُذْكُرْهَا لِبَعْضِ إِخْوَانِكَ فَإِنَّكَ لَنْ تُعْدَمَ خَصْلَةً مِنْ أَرْبَعِ خِصَالٍ إِمَّا كِفَايَةً بِمَالٍ وَ إِمَّا مَعُونَةً بِجَاهٍ أَوْ دَعْوَةً فَتُسْتَجَابُ أَوْ مَشُورَةً بِرَأْيٍ] 📚کافی، ج 8، ص170