📌امام #رضا(ع) اینگونه بود:
◀️برای #خرید کالا شخصا در بازار حضور می یافت؛
◀️به #عیادت بیمار میرفت؛
◀️يونُس بْنِ يَعْقُوب را که قبلا فَطَحی مذهب بود، #کفن کرد؛
◀️برای شیعیان و شفای بیماران #دعا میکرد؛
◀️مردم را در منزل به حضور می پذیرفت؛
◀️ #مهمانی میداد و آنان را تکریم می کرد؛
◀️برای دوستان #هدیه می فرستاد،
◀️با خدمتکاران بر سر یک سفره می نشست؛ کسی را از سر سفره برای کار بلند نمی کرد؛
◀️در تشییع جنازه مردم شرکت و #شیعیان را به آن سفارش می کرد؛
◀️به نصحیت و #موعظه مردم می پرداخت و برده آزاد می کرد؛
◀️مردم را به رعایت #حقوق_اجتماعی سفارش می نمود؛
◀️ضمن پاسخگویی به نامه های شیعیان، در موضوعات اجتماعی و نظام خانواده از جمله امر #ازدواج مشاوره می داد یا گاهی از دوستان خود مشورت می خواست.
............
📚شیخ طوسی، اختیار معرفه الرجال، ج2، ص857؛ ج2، ص682.
📚ابن شهرآشوب، مناقب آل ابی طالب، ج4، ص341.
📚کلینی، الکافی، ج1، ص219، ح4. ج1، ص321، ح11.ج5، ص289- 288، ح1.
📚شیخ طوسی، اختیار معرفه الرجال، ج2، ص856.
💎 #لاکچری_ها....
امیرمؤمنان #علی علیه السلام شنیدند که فرماندار منصوب ایشان در #بصره به نام #عثمان‌بن‌حنیف، به #مهمانی یکی از ثروتمندان بصره رفته است.
پس برای او نامه‌ای نوشت:
خبر رسيده كه تو را به #میهمانی فراخوانده‌اند و تو نيز به‌آنجا شتافته‌اى و #سفره‌اى_رنگين برايت افكنده‌اند. هرگز نمى‌پنداشتم كه تو دعوت مردمى را اجابت كنى كه #بينوايان را از خود مى‌رانند و #توانگران را بر سفره مى‌نشانند.
به خدا سوگند،
من از دنياى شما مالی پس‌انداز نکرده‌ام و به جاى اين #لباس، كه اینک كهنه شده است، جامه‌اى ديگر آماده نساخته‌ام.
اگر بخواهم به #عسل مصفا و مغز گندم و جامه‌هاى ابريشمي دست مى‌يابم، ولى هيهات كه #هواى_نفس بر من غلبه يابد و #حرص، مرا به گزينش طعامهای مختلف بكشاند؛
در حالی که در «حجاز» و «يمامه» #بينوايى باشد كه به يافتن قرص نانى اميد ندارد و هرگز مزه‌ی #سيرى را نچشيده باشد.
يا اینکه شب با شكم انباشته از #غذا سر بر بالين بگذارم درحالی که اطراف من، شكمهايى #گرسنه باشد.
آيا به همين راضى باشم كه مرا #اميرمؤمنان گويند ولی با مردم در سختي‌هاى روزگارشان مشاركت نداشته باشم؟
مرا براى آن نيافريده‌اند كه چون چهارپايانی که در آغل بسته شده‌اند، #غذاهاى€لذيذ، به خود مشغولم دارد غافل از آن كه از چه روى فربه‌اش مى‌سازند!
اى پسر حنيف!
به همان چند قرص نان، اكتفا كن تا از عذاب، رهايى يابى.
📚سیدرضی، نهج‌البلاغه، نامه ۴۵.