به باغ‌مان دم اردیبهشت جان بدهد اگر خزان به درختان‌مان امان بدهد خزان درخت جوان را شبانه كرد عصا كه مزد كوری و پیری به باغبان بدهد تو هم درخت جوان! در كنار شاعر باش كه با غزل به تو آرامش روان بدهد نمی‌شود كه چشیدن ز میوه‌ات آسان مگر اشاره تو راه را نشان بدهد چكد ز كاسه چشمان تو شراب نگاه كجاست قسمت من دستم استكان بدهد؟ نشسته‌ام سر راهت چنان درخت كهن مگر غرور نگاهت مرا تكان بدهد تو می‌روی و پس از تو همیشه تنهایم خدا نخواست به ما وصل جاودان بدهد #استاد_غلامعلی_مهدیخانی(مجرد) درگذشت شاعر گرانقدر،استاد مهدیخانی (مجرد) را تسلیت عرض می کنیم. روحشان شاد و قرین رحمت الهی باد! انجمن ادبی محفل شعر قند پارسی

انالله و اناالیه راجعون 🔲 با نهایت تاسف و تاثر روح بلند استاد علامه *محمد آل عصفور* آخرین شاگرد ملک الشعرای بهار نویسنده و پژوهشگر سترگ زبان و ادب پارسی در۹۴ سالگی *به ملکوت اعلی پیوست*

بیست و هفتم‌ مرداد ماه زادروز بزرگمرد و نابغه ی ایران زمین استاد «حسین گل گلاب» شاعر شعر حماسی "ای ایران ای مرز پر گهر" یاد و هنرهایش جاودان

‍ ‍ ‍ ‍ ‍ ۲۷ امرداد زادروز حسین گل‌گلاب (زاده ۲۷ امرداد ۱۲۷۴ تهران -- درگذشته ۲۲ اسفند ۱۳۶۳ تهران) شاعر سرود ای ایران او نویسنده، شاعر، مترجم، موسیقیدان و گیاهشناس بود و به‌زبانهای فرانسه، انگلیسی، روسی، عربی و لاتین تسلط داشت و در زمینه معادل‌یابی برای واژه‌های علمی از متخصصان فرهنگستان ایران بود. در ۱۳۰۳ علینقی وزیری گروه موسیقی‌اش را تاسیس کرد و برای ارکستر آن به‌جز تار معمولی، سه نوع تار با طول‌های مختلف طراحی کرد که در واقع یک ارکستر مجلسی چهار بخشی بود که با موسی معروفی، گل‌گلاب، ادیب، حسنعلی صبا، اسماعیل مهرتاش، صادق خانی و صادق اربابی اجرا می‌شد. گل‌گلاب که در نواختن ساز، نوازنده‌ای ماهر بود، در سرودن شعر و ترانه هم همردیف بزرگانی چون شیدا، عارف قزوینی و محمدتقی بهار ارزیابی می‌شد. وی نت میدانست و برخلاف سایر شعرا که سرودن شعر روی آهنگ برایشان مشکل بود، کلمات را با نتهای موسیقی تطبیق می‌داد. سرودهای «ای ایران» «آذر آبادگان» «خاک ایران» «پایدار ایران» «زبان عشق» «ره عشق» «بلبل مست» و «وصال دوست» از او به‌یادگار مانده‌است. سرود ای‌ایران: درباره ساختن سرود «ای ایران» روایتی است: که در زمان اشغال ایران توسط "متفقین" (قوای روس و انگلیس و امریکا) در جنگ دوم جهانی سال ۱۳۲۳، روزی گل‌گلاب از خیابان رد می‌شده‌، رفتار دور از ادب مامور نظامی خارجی را با مردم می‌بیند. برآشفته می‌شود؛ به انجمن موسیقی ملی در خیابان هدایت می‌رود و با ناراحتی این جریان را برای خالقی تعریف می‌کند. خالقی هم متاثر می‌شود و آهنگی می‌سازد و گل‌گلاب شعرش را می‌گوید که حاصل این همکاری سرود «ای ایران» است. نخستین اجرای آن  ۲۷ مهرماه ۱۳۲۳ در کنسرت انجمن موسیقی ملی در سالن سینما تهران در خیابان استانبول برای دوشب متوالی برگزار می‌شود. این سرود در همان مجلس سه‌بار تکرار شده و هربار شور و هیجانی را در جمع به وجود می‌آورد. استقبال و تاثیر این سرود باعث شد که وزیر فرهنگ وقت، هیئت نوازندگان را به‌مرکز پخش صدا فرستاد تا صفحه‌ای از آن ضبط و همه روزه از رادیو تهران پخش شود. اجرای دیگر مربوط به‌سالهای ۱۳۳۷ تا ۱۳۴۲ در ارکستر بزرگ «گلها» است که‌ بنان خواننده محبوب، این سرود را خواند. سرود «ای ایران» در آواز دشتی ساخته شده و ملودی اصلی‌اش از برخی از نغمه‌های موسیقی بختیاری که از فضایی حماسی برخوردارند، وام گرفته شده. از دیگر ویژگی‌های آن این است که کلمات بیگانه کمی در آن استفاده شده و بیشتر واژگان آن پارسی هستند.

 شعری برای امام حسن علیه السلام که چشمان وصال شیرازی را شفا داد میرزا محمّد شفیع شیرازی متخلص به وصال شیرازی متوفّی سال 1262 هـ. ق در شیراز از بزرگان شعرا و ادبا و عرفای عصر فتحعلی شاه قاجار بود. علاوه بر مراتب علمی، به تمام خطوط هفت گانه (نسخ، نستعلیق، ثلث، رقایم، ریحان، تعلیق، و شکسته) مهارتی به سزا داشته و کتابهای فراوانی نیز با خطوط مختلف نگاشته است. از جمله، اینکه 67 قرآن به خط زیبای خود نوشته است. بر اثر نوشتن زیاد چشمش آب می آورد و به پزشک مراجعه می کند، دکتر می گوید: من چشمت را درمان می کنم، به شرطی که دیگر با او نخوانی و خط ننویسی. پس از معالجه و بهبودی چشم، دوباره شروع به خواندن و نوشتن می کند تا این که به کلّی نابینا می شود. سرانجام با حالت اضطرار متوسل به حضرت محمّد (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌و‌سلم) و آل او (صلوات‌الله علیهم) می شود. شبی در عالم رؤیا پیغمبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌و‌سلم ) را در خواب می بیند، حضرت به او می فرماید: چرا در مصائب حسین(و حسن) مرثیه نمی گویی تا خدای متعال چشمانت را شفاء دهد. در همان حال حضرت فاطمه زهرا (سلام‌الله‌علیها) حاضر گردیده می فرماید: وصال! اگر شعر مصیبت گفتی اوّل از حسنم شروع کن؛ زیرا او خیلی مظلوم است. صبح آن روز وصال شروع کرد در خانه قدم زدن و دست به دیوار گرفتن و این شعر را سرودن: از تاب رفت و طشت طلب کرد و ناله کرد  آن طشت راز خون جگر باغ لاله کرد نیمه دوّم شعر را که گفت، ناگهان چشمانش روشن و بینا شد. آن گاه اضافه کرد: خونی که خورد در همه عمر، از گلو بریخت دل را تهی زخون دل چند ساله کرد نبود عجب که خون جگر گر شدش بجام عمریش روزگار همین در پیاله کرد نتوان نوشت قصه درد و مصیبتش ور می توان ز غصه هزاران رساله کرد زینب درید معجر و آه از جگر کشید کلثوم زد به سینه و از درد ناله کرد هر خواهری که بود روان کرد سیل خون هر دختری که بود پریشان کُلاله کرد یا رب به اهل بیت ندانم چه سان گذشت آن روز شد عیان که رسول از جهان گذشت

عاقلان را با هم این دیوانه دشمن کرده است از همان روزی که فکر با تو بودن کرده است گول این زنجیرهای دور تختش را مخور مرزهای سرزمینش را معین کرده است شک نکن وقتی کنار پنجره می ایستد با خودش یک عمر تمرین پریدن کرده است سرنخ دنیای خود را عاقلان گم کرده اند سرنخی که بارها دیوانه سوزن کرده است مشکل دیوانه تنها یک بغل آرامش است از همین رو پیرهن بر عکس بر تن کرده است خانه ای که سوخت هرگز کار یک دیوانه نیست یک نفر اینجا به یادت شمع روشن کرده است #محمد_حسین_ملکیان