🟡 غزه و سیاستمداری همگام با اکثریت خاموش ✍ #علیرضا_مکرمی 🔸طبق عادتی کهنه و مالوف، تقریبا تمام مقامات ارشد کشور و رجال سیاسی اصلاحطلب و اصولگرا (محمد خاتمی، روحانی، کروبی، کواکبیان، ولایتی، رئیسی، قالیباف، زاکانی، حداد عادل و...) یکصدا با هم از حمله غافلگیرانه حماس به اسرائیل ابراز خرسندی و حمایت کردند و پس از آنکه حملات تلافی جویانه اسرائیل شدت گرفت و حماس به ناچار به لاک دفاعی خزید و نسل کشی در غزه شروع شد همگی آنها با اعلام انزجار از جنایات اسرائیل خواستار پایان فوری جنگ شدند. احمدی نژاد اما بر خلاف انتظارات معمول و فشار جناحین سیاسی، به موازات سکوت یکساله اش در موضوعات داخلی، تا این جای کار در این باره نیز سکوت اتخاذ کرده است. 🔸به راستی چرا احمدی نژاد بر علیه اسرائیل موضع نگرفت؟ این واقعا سوال مهمی است. از هر زاویه ای که به این موضوع بنگریم باز اصل موضوع کمی گیج کننده است، به هر حال احمدی نژاد دورانی سردمدار مبارزه با اسرائیل در خاورمیانه بود، در دوران صدارت او بر دولت جمهوری اسلامی دو جنگ بزرگ بر علیه اسرائیل مدیریت و به پیروزی قطعی ختم شد، حال چه شده که از یک خط توییت در محکومیت اقدامات اسرائیل هم دریغ کرده!؟  از آنجا که اعضای دفتر ایشان نیز در این باره سکوت اختیار کرده اند ناگزیریم پاسخ این سوال را در کنش های گذشته خود او جستجو کنیم؛ 🔸متن زیر از سخنان مهم احمدی نژاد سه روز قبل از انتخابات۱۴۰۰ است: «من بخاطر ثبت در تاریخ و همه بدانند که من می فهمیدم که این روند، به ضرر کشور، ملت، انقلاب و نظام است، در این گناه بزرگ، گناه بزرگ کنار گذاشتن مردم، گناه بزرگ تحمیل مشکلات به مردم و آوردن یک دولت ضعیف و گناه بسیار بزرگ امتیاز دادن به بیگانه، شریک نخواهم شد.» این سخنان ایشان دورنمایی از اوضاع تلخ پسا انتخابات ۱۴۰۰ است که در آن چهار مولفه «کنار گذاشتن مردم»، «دولت ضعیف»، «گناه بزرگ» و «امتیاز به بیگانه» خودنمایی میکند. حال در نظر داشته باشیم که ایشان مطرود نظام است و ابقای ایشان در مجمع تشخیص مصلحت نیز جز در جهت خالی نبودن عریضه نیست. طرفه آنکه کلیت نظام از جنبه مهم جمهوریت سقوط کرده، لذا مشغولیت به فلسفه تراشی پیرامون یک صندلی عادی در مجمعی با کارکرد مشورتی از اساس بلاهتی بیش نیست. 🔸 شوربختانه به موازات پیشبینی احمدی نژاد دولت ضعیفی بر کشور سیطره یافت، طبق فحوای نظرات فقیه مشروطه خواه علامه فقید محمد حسین نایینی؛«استبداد دلالتی محکم به هماوردی با خدا و شرک دارد» دولت حداقلی نیز مصداق عینی استبداد است، حالا احمدی نژاد با این ذهنیت نسبت به کلیت نظام، بهتر میداند که دولت حداقلی از اساس توان بازیابی و بسیج مجدد نیروی اجتماعی هرز رفته و هدایت و بهره برداری از آن در جهت پیشرفت، احقاق حقوق مردم و رویارویی مثبت با فرگشت های فرا ملی را ندارد و طبعا انزوای ملی نتیجه محتوم سیاست های غلط و بغرنجی است که مسئولان ارشد نظام با گستاخی بی حد و حصر برای کشور رقم زده اند. 🔸آن دوران که احمدی نژاد در نقطه صفر مرزی لبنان و اسرائیل بر صهیونیزم می تاخت وضعیت اقتصاد داخلی و سطح مشروعیت سیاسی دولت ایران از زمین تا آسمان با شرایط فعلی فرق داشت. خود او شخصا در متن تصمیمات سیاسی حاضر بود و طبعا اشرافیت او به موازنات قدرت امکان تصمیم گیری و تنظیم صحیح مواضع سیاسی را فراهم می ساخت، اوضاع الان بگونه ای بدریخت شده که از یک سو برای سقوط تتمه نظم اجتماعی موجود و تکه پارگی و سوریزاسیون کشور فقط یک جنگ مستقیم ولو کوتاه مدت کافیست، از سوی دیگر پافشاری مرغ تک پای نظام بر سیاست های غلط پیشین، ضعف ملی را دو چندان میکند. احمدی نژاد یقینا آن سیاستمداری نیست که مغبون رجزخوانی های پشت بلندگو نشینان شود، او نیک میداند که کشور در سراشیبی دره ای عمیق است و هدف از ادعای «فتح عنقریب قله ها» افیون توده هاست. 🔸سکوت احمدی نژاد در جریان اعتراضات ۱۴۰۱ یا در جریان جنگ حماس و اسرائیل، همگامی با واقعیات عینی و هم صدایی با اکثریت خاموش است. او همچنان که نخواست ذره ای در «گناه بزرگ ۱۴۰۰» سهیم باشد نمیخواهد ولو به اندازه یک توئیت، در وقوع تکانه ای سیاسی_نظامی سهیم باشد که نگون بختی و خانمانسوزی آن سهم مردم بی پناه منطقه است. اعتبار اجتماعی و سیاسی احمدی نژاد قابل مقایسه با دیگر رجال کشور نیست لذا به همان نسبت که هرگونه دفاع او از معترضین۴۰۱ موجب عصبیت شدیدتر امنیتی ها و صدمه بیشتر به معترضین میشد، هرگونه دفاع احمدی نژاد از غزه نیز همان نتیجه را در بر دارد. در جریان حمله حماس به اسرائیل و عواقب تلخ آن بر غزه مظلوم، در بین رجال سیاسی کشور محمود احمدی نژاد تنها سیاستمداری بود که خطر عادت کهنه و مالوف را فهمید و با سکوتی به موقع، رهیافتی بر اندیشه ای جدید گشود. 🌐 @mojakhar