#مثل_شاخه_های_گیلاس ┅═┄⊰༻ 🍒 ༺⊱┄═┅ ❒ مثل جوشكاري! ⿻◌⿻◌⿻◌⿻ بچه ها به جوشكاري ⚡️ خيلي علاقه دارند، هر چه هم مي گويي: پسر جان! نگاه نكن اذيت مي شوي. مي گويد: دلم مي خواهد! خوشم مي آيد! اما شب كه شد ناخوشي ها شروع مي شود، و چشم درد امانش را مي برد، و تازه مي فهمد كه بعضي خوشي ها پايان خوشي ندارند و همين جاست كه به خود مي آيد و با خود مي گويد: اي كاش حرف بزرگ تر ها را آويزه گوش مي كردم. حال، بزرگ تري مثل #اميرالمؤمنين علي(علیه‌السلام) به ما همين را مي گويد: «كَم مِن نَظرَةٍ جَلَبَتْ حَسرَةً» چه بسا نگاهي كه #حسرت و ندامت در پي دارد. ┗━━━━━━─━━⎚𑁍✐━ 📚 @ghararemotalee 📳 @Mabaheeth

⎚ سیری در #سیره_ائمه_اطهار علیهم السلام | ۱۰ ╭ ─━─━─• · · · · · · ❒ امام موسی بن جعفر علیهما السلام ◣ آثار زندانهای به جرم آزادگی ◣ قانون تضاد و تصادم ◣ زینب كبری علیهاالسلام ◣ موسی بن جعفر علیه السلام ◣ آمدن مأمور به احوالپرسی امام علیه السلام ╭═══════๛- - - ┅┅╮ │📳 @Mabaheeth │📚 @ghararemotalee ╰๛- - - - -

امام موسی بن جعفر علیهما السلام[1] ـــــــ ــ ـــ ـ ـــ ـــ ـــ ــ ـ ــ ــ ـــ ـ ـ بنا بر مشهور، امشب شب وفات امام هفتم حضرت موسی الكاظم سلام اللّه علیه است. ولادت موسی بن جعفر در سال 128 در اواخر عهد اموی و وفات آن حضرت در سال 183 در زندان هارون الرشید خلیفه ی عباسی واقع شد. مدت عمر آن حضرت پنجاه و پنج سال بود. سالهای آخر عمرش در زندان سپری شد و آن حضرت در زندان در اثر سم درگذشت. شاعر عرب می گوید: قالوا حُبِسْتَ فَقُلْتُ لَیْسَ بِضائِرٍ حَبْسی وَ أیُّ مُهَنَّدٍ لا یُغْمَدُ أَ وَ ما رَأَیْتَ اللَّیْثَ یَأْلِفُ غیلَةً كِبْراً وَ اَوْباشُ السِّباعِ تَرَدَّدُ مولوی در دفتر اول مثنوی در داستان آمدن دوست قدیمی و رفیق ایام كودكی یوسف به دیدار یوسف، پس از آن همه ابتلاها، به چاه افتادنها، بردگی‌ها و بالاخره سالها حبس و زندان كه برای یوسف پیش آمد، می گوید: آمد از آفاق یاری مهربان یوسف صدّیق را شد میهمان كاشنا بودند وقت كودكی بر وساده ی آشنایی متكی یاد دادش جور اخوان و حسد گفت آن زنجیر بود و ما اسد عار نبود شیر را از سلسله ما نداریم از رضای حق گله شیر را بر گردن ار زنجیر بود بر همه ی زنجیرسازان میر بود گفت چون بودی تو در زندان و چاه گفت همچون در محاق و كاست، ماه در محاق ار ماه نو گردد دو تا نی در آخر بدر گردد در سما؟ گندمی را زیر خاك انداختند پس ز خاكش خوشه ها برخاستند بار دیگر كوفتندش ز آسیا قیمتش افزود و نان شد جانفزا باز نان را زیر دندان كوفتند گشت عقل و جان و فهم سودمند از این نظر كه سالها از عمر امام موسی بن جعفر علیهما السلام در زندان یك ستمگر گذشت حال آن حضرت شبیه است به حال یوسف صدّیق. یوسف- همان طوری كه در قرآن كریم آمده است- پس از آنكه تحت فشار تمناهای زنان متشخص مصر واقع شد، برای آنكه گوهر ایمانش محفوظ و جامه ی تقوایش پاكیزه و از تعرض مصون بماند، از خدا آرزوی زندان كرد: «قالَ رَبِّ اَلسِّجْنُ أَحَبُّ إِلَیَّ مِمّا یَدْعُونَنِی إِلَیْهِ وَ إِلاّ تَصْرِفْ عَنِّی كَیْدَهُنَّ أَصْبُ إِلَیْهِنَّ وَ أَكُنْ مِنَ اَلْجاهِلِینَ.

فَاسْتَجابَ لَهُ رَبُّهُ فَصَرَفَ عَنْهُ كَیْدَهُنَّ إِنَّهُ هُوَ اَلسَّمِیعُ اَلْعَلِیمُ. 

ثُمَّ بَدا لَهُمْ مِنْ بَعْدِ ما رَأَوُا اَلْآیاتِ لَیَسْجُنُنَّهُ حَتّی حِینٍ» [2] پروردگارا ؛ برای من زندان از برآوردن تقاضای این زنان گواراتر است. اگر تو به لطف خود دام حیله ی اینها را از سر راه من برنداری به سوی آنها كشیده خواهم شد و از جاهلان خواهم بود. خداوند دعای او را مستجاب كرد، دام مكر آنها را از سر راه یوسف برداشت، او شنوا و داناست. بعدها برای آنها (كسانی كه یوسف در اختیار آنها بود) این فكر پیدا شد كه مدتی یوسف را به زندان افكنند. حسد برادران یوسف، یوسف را به چاه انداخت. تقاضاها و تمناهای غیر قابل پذیرش زنان مصر او را روانه ی زندان كرد و سالهایی در زندان بسر برد(فَلَبِثَ فِی اَلسِّجْنِ بِضْعَ سِنِینَ) [3]. در همان زندان به مقام نبوت رسید. از زندان، خالص تر و كاملتر و پخته تر خارج گشت. در میان پیغمبران، یوسف است كه به جرم محبوبیت نزد پدر به چاه انداخته شد و به جرم پاكی و تقوا و حق شناسی روانه ی زندان شد، و در میان ائمه، موسی بن جعفر (علیهما السلام) بود كه به جرم علاقه و توجه مردم و اعتقاد اینكه او از هارون شایسته تر است سالها زندانی شد؛ با این تفاوت كه یوسف را از زندان آزاد كردند؛ اما دستگاه هارونی عاقبت الامر موسی بن جعفر(علیه‌السلام) را در زندان مسموما شهید كرد. «أَمْ یَحْسُدُونَ اَلنّاسَ عَلی ما آتاهُمُ اَللّهُ مِنْ فَضْلِهِ» [4] بلی، وقتی كه فضل خدا را می بینند كه شامل حال گروهی از افراد شده حسد می برند و در صدد آزار برمی آیند.

دو بیت عربی كه در آغاز سخن خواندم معنی اش این است: مرا ملامت كردند كه تو زندانی شدی. گفتم این كه عیب نیست، كدام شمشیر كاری هست كه او را در غلاف قرار ندهند؟ مگر نمی بینی شیر را كه به بیشه ی خود خو می گیرد و از آن خارج نمی گردد و اما درندگان پست و ضعیف، آزاد و دائما در تردد و حركت به این طرف و آن طرفند. دنباله ی آن دو بیت این است: وَ الشَّمْسُ لَوْ لا أَنَّها مَحْجوبَةٌ عَنْ ناظِرَیْكَ لَما أَضاءَ الْفَرْقَدُ اگر خورشید ☀️ جهانتاب غروب نكند و مدتی چهره پنهان ننماید، فلان ستاره ی ضعیف آشكار نمی شود و نمودی نمی كند. بگذار به خاطر نمود این ضعیفها هم كه شده خورشید جهانتاب چهره پنهان كند. وَ النّارُ فی اَحْجارِها مَخْبوءَة لا تَصْطَلی اِنْ لَمْ تُثِرْهَا الْاَزْنُدُ آتش در داخل سنگ پنهان است و آنگاه می جهد و ظاهر می گردد و قابل استفاده می شود كه سنگ و آهن با هم تصادم كنند و اصطكاك سختی رخ دهد. وَ الْحَبْسُ ما لَمْ تَغْشُهُ لِدَنِیَّةٍ شَنْعاءَ نِعْمَ الْمَنْزِلُ الْمُسْتَوْرَدُ زندان مادامی كه به علت كار بد و جنایت نباشد، به واسطه ی عمل پست و زشتی نباشد، جایگاه و مكان خوبی است برای مردان. یك وقت كسی دزدی كرده، خیانت كرده، قتل كرده، شرارت كرده و عدالت، او را به زندان انداخته؛ البته این ننگ است، عار است، مایه ی سرافكندگی است، بلكه خود آن كارها و لو منجر به زندان نشود موجب ننگ و عار و سرافكندگی است. و اما یك وقت شخصی به جرم شخصیت و عظمت و به واسطه ی حق گویی و حق خواهی و ایستادگی در مقابل ظلم و استبداد به زندان می رود. این مایه ی افتخار و مباهات است. بَیْتٌ یُجَدِّدُ لِلْكَریمِ كَرامَةً وَ یُزارُ فیه وَ لا یَزورُ وَ یُحْفَدُ زندان آن جایگاهی است كه آنچنان را آنچنانتر می كند. آنها كه به موجب شرافت ذاتی و بزرگواری و حق گویی زندانی می شوند، در آنجا صافتر و خالص تر و مصمم تر می گردند و شَرفی بر شرفهایشان افزوده می گردد. آنجاست كه دیگران خود را نیازمند می بینند كه به زیارت او بروند و افتخار می كنند؛ اما او از رفتن به زیارت آنها بی نیاز است. باز همین شاعر می گوید: فَقُلْتُ لَها وَ الدَّمْعُ شَتّی طَریقُ هُوَ نارُ الْهَوی فِی الْقَلْبِ یَذُكو وَقودُها فَلا تَجْزَعی اِمّا رَأَیْتِ قُیودَهُ فَاِنَّ خَلاخیلَ الرِّجالِ قُیودُها یعنی در حالی كه اشك، جاری و آتش عشق در دلم زبانه می كشید، به او گفتم كه اگر پاهای او را در كند و زنجیر بسته می بینی بی تابی نكن و ناراحت مباش، خلخال و پای برنجن و زینت مردان همین چیزهاست. ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ [1] . این سخنرانی در شب 25 رجب 1382 هجری قمری به مناسبت وفات #امام_كاظم علیه السلام ایراد شده است. [2] . یوسف/33- 35. [3] . یوسف/42. [4] . نساء/54.

آثار زندانهای به جرم آزادگی ـــــــ ــ ـــ ـ ـــ ـــ ـــ ــ ـ ــ ــ ـــ ـ ـ اینجا دو مطلب است: - یكی اینكه سختیها و شكنجه ها و گرفتاریهایی كه برای یك نفر در اثر حق گویی و حق خواهی و در اثر شخصیت انسانی و ملكوتی پیش می آید ننگ و عار نیست، افتخار است. راجع به این مطلب كافی است كه نظری به تاریخ بیفكنیم. تاریخ جهان پر است از كشته شدنهای شرافتمندانه و زندانی شدنها و زجر و شكنجه دیدنها در این راه. این طور گرفتاریها نه تنها مایه ی فخر خود آن بزرگان است بلكه سند افتخار بشریت است. - مطلب دیگر این است كه این گونه سختیها و فشارها وسیله ای است برای تكمیل و تهذیب بیشتر نفس و خالص شدن گوهر وجود انسان، همان طوری كه در مقابل، یكی از چیزهایی كه روحیه را ضعیف و ناتوان و اخلاق را فاسد می نماید تنعّم و نازپروردگی است. در میان عوامل فساد اخلاق و تضعیف روحیه، در میان عواملی كه منجر به بدبختی و ناتوانی در زندگی می گردد هیچ چیز به اندازه ی تنعم و نازپروردگی مؤثر نیست. نازپرورد تنعم نبرد راه به دوست عاشقی شیوه ی رندان بلاكش باشد سختیها و شداید و مشكلات، روح را ورزش می دهد، نیرومند می سازد، فلز وجود انسان را خالص و محكم می كند. رشد و نمو و بارور شدن وجود آدمی جز در صحنه ی گرفتاریها و مقابله با شداید و مواجهه با مشكلات حاصل نمی شود؛ زیرا تا تعیّن در هم نریزد و خرد نشود تكامل حاصل نمی شود. به قول مولوی: گندم 🌾 زیر خاك می رود، در زندان خاك گرفتار می شود، در همان زندان است كه شكافته می شود و تعین خود را از دست می دهد و قدم به مرحله ی كاملتر می گذارد، اول ریشه های نازكی بیرون می دهد، طولی نمی كشد كه به صورت بوته ی گندم، به صورت ساقه و خوشه و دانه های زیادتری ظاهر می شود. آن زیر خاك قرار گرفتن مقدمه ی تكامل اوست. باز همین گندم در زیر سنگ آسیا نرم و آرد می شود و بعد نان می گردد و نان بار دیگر در زیر دندان آسیا می شود و جذب بدن می گردد تا بالاخره به عالی ترین مراحل كمال ممكن خود می رسد و به صورت عقل و فهم تجلی می كند.

قانون تضاد و تصادم ـــــــ ــ ـــ ـ ـــ ـــ ـــ ــ ـ ــ ــ ـــ ـ ـ قانونی هست در طبیعت به نام قانون تضاد. حكما می گویند: «لو لا التّضادّ ما صحّ دوام الفیض عن المبدأ الجواد» اگر تضاد و تصادمهای حاصل از تضاد نبود فیض وجود از ناحیه ی ذات اقدس فیّاض علی الاطلاق امكان دوام نداشت؛ زیرا درست است كه نوعی استعداد تكامل در هر موجود هست و اما این جهت هم در كار است كه هر موجودی در هر مرحله از مراحل مجهز است به وسائلی كه برای آن مرحله ی او لازم و مفید است، مثل قشری كه دور هسته ی یك میوه را گرفته، یا پوست تخم مرغ كه حافظ سفیده و زرده ی تخم مرغ است. این پوسته ها لازم و مفیدند؛ اما برای هسته ای كه بخواهد هسته بماند و برای تخم مرغی كه بخواهد حالت تخم مرغی 🥚 خود را حفظ كند. اما دانه و هسته ای كه می خواهد راه تكامل را بپیماید، می خواهد به صورت بوته و درخت درآید، یا آن تخم مرغی🐣 كه می خواهد تبدیل به جوجه🐥 و سپس مرغ🐔 بشود چاره ای نیست كه آن تعیّن و حصاری كه بر او احاطه كرده بشكند و خود را آزاد سازد: این تعیّنها و حصارها و دیوارها در اثر تضادها و برخورد و تصادمهایی كه در طبیعت بین عوامل مختلف رخ می دهد می ریزد و به این وسیله و از این راه موانع از بین می رود و فیض حق دوام پیدا می كند. شداید و سختیهاست كه قهرمان می آفریند، نبوغ می بخشد، باعث تهییج نیرو و بروز قدرت می گردد. شداید و سختیهاست كه نوابغ عظیم و نهضتهای بزرگ به دنیا تحویل داده است.