#حضرت_زینب_س_شب_عاشورا #شب_عاشورا چنان اسفند می‌سوزد به صحرا ریگ‌ها فردا چه خواهد شد مگر در سرزمین کربلا فردا تمام دشت را زینب به خون آغشته می‌بیند مگر باران خون می‌بارد از عرش خدا فردا @hosenih برادر، دل گواهی می‌دهد امشب شب قدر است اگر امشب شب قدر است، قرآن‌ها چرا فردا... همه در جامۀ احرام دست از خویشتن شستند شگفتا عید قربان است گویا در منا فردا ببین شش‌ماهه‌ات بی‌تاب در گهواره می‌گرید علی از تشنگی جان می‌دهد امروز یا فردا ببوسم کاش دست و پای اکبر را و قاسم را همانانی که می‌افتند زیر دست و پا فردا برادر! وقت جان افشانی عباس نزدیک است قیامت می‌شود وقتی بگوید یا اخا فردا @hosenih برادر! خوب می‌خواهم ببینم روی ماهت را هراسانم که نشناسم تو را بر نیزه‌ها فردا به مادر گفته بودم تا قیامت با تو می‌مانم تمام هستی من، می‌روی بی من کجا فردا؟ شاعر: #میلاد_عرفانپور @ghararenokary

#حضرت_زینب_س_شب_عاشورا #شب_عاشورا شب آخر است امشب، شب آخر من و تو چه قیامتی ست اینجا، شده محشر من و تو @hosenih برویم دربیابان، بکَنیم هرچه خار است نگران بچه ها شد دل مضطر من و تو تو ببین رباب و لیلا، همه عزم جنگ کردند صف این زنان بی کس، شده لشکر من و تو علی اکبر امشب آمد، پی دستبوسی من به عبا رسیده فردا، تن اکبر من و تو تو نگو ز غارت من! که ز غارتت نگویم بخدا که قلب زهرا، زده پرپر من و تو @hosenih طرفی به تازیانه طرفی به تیغ و نیزه همه میزنند زخمی روی پیکر من و تو شاعر: #سیدپوریا_هاشمی @ghararenokary

#حضرت_زینب_س_شب_عاشورا #شب_عاشورا من از آتش‌زدن بال و پرت می‌ترسم شب به پایان برسد از سحرت می‌ترسم @hosenih این جماعت همه در فکر عذابت هستند آه از آتش روی جگرت می‌ترسم غم چشمان تو با قبل تفاوت دارد بی من زار نرو از سفرت می‌ترسم اصلا امشب چقدر توصیه داری آقا دارم از این‌همه اما اگرت می‌ترسم چشم من خورد به اکبر جگرم سوخت حسین من ز پاشیدن جسم پسرت می‌ترسم تیرهایی که سه‌شعبه‌ست مهیا کردند از تهاجم سوی چشم قمرت می‌ترسم رحم بر طفل صغیر تو ندارند اینها خیلی از تیر و گلوی ثمرت می‌ترسم @hosenih زنده‌ای و بسوی خیمه‌ی تو می‌آیند ته گودال ز چشمان ترت می‌ترسم شاعر: #سیدپوریا_هاشمی @ghararenokary

#حضرت_زینب_س_شب_عاشورا #شب_عاشورا ای وای من که دلبرم از دست می رود این دلخوشی آخرم از دست می رود @hosenih پیراهنش عجیب بوی سیب می دهد این یادگار مادرم از دست می رود امشب میان خیمه سرم روی پای اوست فردا ولی برابرم از دست می رود زیر گلوش سرخ شده، گل درآمده این غنچه های پرپرم از دست می رود عصری که صحبت از سر و تیغ و سنان نمود گفتم مگو که حنجرم از دست می رود با من مگو ز صبر که بی تاب می شوم وقتی که روح پیکرم از دست می رود همراه خود قبیله به گودال می بری مادر، پدر، برادرم از دست می رود @hosenih باید از این به بعد به آفتاب خو کنم انگار سایهء سرم از دست می رود شاعر: #مصطفي_هاشمي_نسب @ghararenokary