بندگیِ واقعی کجا مشخص می شود؟ نقل شده که یکی از علمایِ وارسته، نیمه شبی در حال مناجات و نماز شب بود، حال خوبی به او دست داد که شاید این حس معنوی، کمتر سراغ آدم بیاید. در همان لحظه بود که ناگاه همسرش جرعه ای آب خواست. می گوید با خود گفتم اگر بخواهم بروم و یک لیوان آب برای همسرم ببرم دیگر این حالت خوش را از دست خواهم داد. اما گفتم ببین الان رضای خداوند در کدام است؟ هرچند این حال و هوای معنوی ارزشمند است ولی اجابت کردن درخواست همسر و کمک کردن به او ارزشمندتر است و بی شک، خداوند نیز همین را می خواهد. لذا برخاستم و رفتم. می گوید هرچند آن حالت خوب را از دست دادم اما به جهت اینکه وظیفه اصلی و آنچه خشنودی خدا بود را انجام دادم، از آن به شب بعد، توفیق بیشتری در عبادت داشتم و حالات معنویِ بهتر و زیادتری سراغم آمد. آری، همه ما در زندگی همیشه سر این دو راهی قرار می گیریم، و عبودیت و بندگیِ واقعی آن است که آن راهی که فقط و فقط رضایت خدا در آن است را انتخاب کنیم نه آن چیزی که هوای نفس می خواهد. نکته ی مهم از داستان این است که هوای نفس لزوما مربوط به کار گناه و معصیت نیست بلکه گاهی هوای نفس، نسبت به حال خوش معنوی و انجام کارهای خوب هم هست ولی مهم آن است که خداوند در هر لحظه از ما چه می خواهد و ببینیم تکلیف کدام است هرچند با ترک حالت خوبِ معنوی باشد! بله، سخت است اما عبودیت و بندگی، تمرین می خواهد که هر آن، رضای خدا را بر رضای نفْس و رضای دیگران مقدم کرد. فرهنگی سیاسی پایگاه شهید میثمی نویسنده: #سعید_حیدری @gharargahezeinabi