⭕️در روايت داريم: آدم گنهکار، در حيني که گناه مي‌کند، ايمان به خدا ندارد. البتّه نه اين‌که خدا و رسول خدا(ص) و قيامت را قبول ندارد؛ نه اينها را قبول دارد، امّا اين‌که گناه، آدمي را از خدا دور مي‌کند و او در حين ارتکاب‌گناه، پشت به خدا کرده، اين باورش نشده‌است، وگرنه، آن را مرتکب نمي‌شد.⭕️@ghjariafsane

حاصل اين‌که:⭕️وقتي انسان اين دو حقيقت را باور کرد که: اوّلاً: هدف از خلقتش رو به‌خدا رفتن است و سرانجام به لقا و ديدار خدا رسيدن. و ثانياً: گناه و معصيت، او را از خدا دور مي‌کند و حالت پشت به خدا در او به وجود مي‌آورد و سرانجام، جهنّمي‌اش مي‌سازد، آري؛ وقتي اين دو مطلب باورش شد، و از طرفي هم فهميد که: مرگ، بي‌خبر مي‌رسد، در اين موقع است که حالت ترس و وحشت شديد در او پيدا مي‌شود و مي‌گويد: واي بر بدبختي من اگر به همين حالتِ پشت به خدايي که دارم، بميرم؛ پس تا دير نشده‌است، توبه به درگاه خدا ببرم و از او بخواهم که آلودگي به گناهان را از صفحة جانم برطرف سازد و به نور ايمان و تقوا منوّرم گرداند. اين، حکم عقل است که آدم گنهکار را موظّف به توبه مي‌کند.⭕️ و اين هم، فرمان آسماني قرآن حکيم است که: «يا أيُّهَا الَّذينَ آمَنوا، توبوا إلَي الله تَوبَهً نَصوحا»؛ ⭕️«اي کساني که ايمان آورده‌ايد، توبه کنيد در پيشگاه خدا، امّا توبة نصوح». يعني، توبه‌اي خالص که هيچ انگيزه‌اي جز جلب رضاي خدا و نجات از عذاب او در کار نباشد.⭕️ @ghjariafsane