⭕️نزول بلا بر اثر مَحبّت دنيا همة هجده آية آخِر سورة نوح از صفحة 571، داستان نوح(ع) با قومش را دنبال مي‌کنند. که ما به آية 25 مي‌پردازيم. اين آيه مي‌فرمايد: ⭕️«مِمّا خَطيئاتِهِم اُغرِقوا، فَاُدخِلوا نارا»؛ اين قوم «بر اثر گناهان و زشتکاري‌هايشان محکوم به طوفان و غرق گشته و در آتش انداخته شدند». در حقيقت، اين آيه، نمونه‌اي است از آيات قرآني که قسمت مهمّي از بليّات ناگوار و حوادث هلاکت‌بار عالم را معلول طغيان و عصيان و تبهکاري‌هاي بشر مي‌دانند.⭕️ برگرفته از آثار آيت‌الله ضياءآبادي⭕️@ghjariafsane

البتّه،⭕️ما نمي‌توانيم بگوييم: تمام بليّات و مصائب عالَم، معلول گناهان مردم است. خير؛ اين کلّيّت را نمي‌توانيم از قرآن استفاده کنيم. زيرا مصائبي بر اساس مقرّرات تکويني عالَم پيش مي‌آيد و دنيا طبعاً با مَکارِه و ناملايمات، اعمّ از فردي و اجتماعي، توأم است. که مولاي ما، علي(ع) فرموده‌است: دارٌ بِالبَلاءِ مَحفوفَه؛ سرايي است که در لابه‌لاي بلايا و گرفتاري‌ها قرار گرفته‌است. و آن‌جا که بلا نيست، بهشت است! و اصلاً توقّع بي‌بلايي از دنيا، توقّعي نابه‌جاست. و يک قسمت از حوادث ناگوار هم، مربوط به سهل‌انگاري‌ها و سست‌کاري‌هاي خود مردم است که مي‌توانند شرايط زندگي را طوري تنظيم کنند که هيچ آسيب نبينند يا کم‌تر آسيب ببينند، ولي چنين نمي‌کنند و قهراً آسيب فراواني مي‌بينند. امّا مي‌توان گفت: قسمت مهمّي از بليّات ناگوار و حوادث هلاکت‌بار عالم، معلول طغيان و عصيان و تبهکاري‌هاي بشر است.⭕️ @ghjariafsane

مرحوم کُليني(رض) در کتاب شريف اصول کافي، اين قصّه را نقل مي‌کند که: ⭕️ حضرت عيسي(ع) با اصحاب خاصّ خود، حواريّين به يک آبادي رسيدند که ويران شده و همه چيز آن به هم ريخته و اجساد مردگان روي زمين افتاده‌بود! فرمود: معلوم مي‌شود بلايي بر اينها نازل شده که يک‌جا مرده‌اند؛ اگر تدريجاً مرده‌بودند، همديگر را دفن مي‌کردند. حواريّون از حضرت مسيح(ع) که از جملة معجزاتش اِحياي موتي، يعني زنده کردن مردگان بود، تقاضا کردند: دعا کنيد يکي از اينها زنده شود و ما را از جريان کارشان باخبر سازد که براي ما هم تنبّهي باشد. حضرت مسيح(ع) از خدا اِستيذان نمود. وحي شد که شب بالاي بلندي برو و مردگان را صدا بزن، جوابت مي‌دهند. طبق دستور، آن حضرت(ع) به‌هنگام شب، بالاي تَلّي ايستاد و گفت: يا أهلَ هذِهِ القَريَه؛ اي اهل اين آبادي! يکي جواب داد: لَبَّيک يا روحَ الله. فرمود: جريان کار شما چگونه بوده که به اين حال افتاده‌ايد؟ جواب داد: بِتنا لَيلَهً فِي العافِيَه، و أصبَحنا فِي الهاوِيَه؛ اوّل شب، با عافيت خوابيديم، صبحگاهان، خود را در جهنّم ديديم.⭕️ البتّه، جهنّم برزخي منظور است. چون برزخ هم، بهشت و جهنّم دارد، غير از بهشت و جهنّم محشري. همين که انسان نفَسش بند آمد و از دنيا جدا شد، خود را مي‌يابد در جايي افتاده که: رَوضَهٌ مِن رياضِ الجَنَّه، أو حُفرَهٌ مِن حُفَرِ النّيران؛ يا باغي از باغ‌هاي بهشت، يا گودالي از گودال‌هاي جهنّم است. در همين آية 25 نيز، دربارة قوم نوح که غرق شدند، مي‌فرمايد: «أغرِقوا، فَأدخِلوا نارا»؛ «همين‌که غرق شدند، داخل در آتش شدند»؛ از ميان آب، به ميان آتش افتادند. هم‌اکنون، رفتگان ما يا در بهشت برزخي خوش زندگي مي‌کنند، يا در جهنّم برزخي عذاب مي‌کشند.@ghjariafsane

به هر حال،⭕️حضرت مسيح از آن جواب‌دهنده سؤال کرد: گناه شما چه بود که به چنين کيفري مبتلا شديد؟ گفت: عِبادَهُ الطّاغوت، وَ حُبُّ الدُّنيا، مَعَ خَوفٍ قَليل وَ أمَلٍ بَعيد، وَ غَفلَهٍ في لَهوٍ وَ لَعِب؛ ما مردمي بوديم که مرتکب چند گناه مي‌شديم: يکي عبادت طاغوت مي‌کرديم که مقصود از عبادت در اين‌جا، اطاعت است، و مقصود از طاغوت، هر انسان طاغي است که از فرمان خدا سرپيچي و طغيانگري مي‌کند که اطاعت از او، عبادت طاغوت است. و گناه دوم اين‌که: دنيادوست بوديم. حضرت مسيح(ع) فرمود: مَحبّت شما نسبت به دنيا، در چه حدّي بود؟ گفت: مانند محبّت بچّه به مادرش! مادر که مي‌آيد، بچّه خوشحال مي‌شود و مي‌خندد و وقتي که مي‌رود، غمگين مي‌شود و مي‌گريد. دنيا که به سراغ ما مي‌آمد، خوشحال مي‌شديم و مي‌خنديديم و وقتي که پشت به ما مي‌کرد، از غصّه و غم مي‌گريستيم. و گناه سوم ما اين بود که: خوف ما از خدا کم بود و آرزوهاي ما دراز. و سراسر زندگي ما را غَفلت توأم با لهو و لعب فرا گرفته‌بود. مسيح(ع) فرمود: حال چطور شده که تو فقط حرف مي‌زني و بقيّه چرا ساکتند؟ گفت: آنها لِجام‌هاي آتشين به دهانشان زده‌اند و قادر به حرف زدن نيستند! فرمود: تو چرا لجام نداري؟ گفت: چون من در ميان آنها بودم، ولي با آنها نبودم؛گنهکار نبودم، امّا با اين‌که وظيفة بيرون رفتن از ميان گنهکاران داشتم، در ميان شان مانده‌بودم. و لذا وقتي بلا آمد، دامن مرا هم گرفت. بعد گفت: من اکنون بر لب جهنّم آويخته شده‌ام و نمي‌دانم عاقبت به جهنّم مي‌افتم يا نجات مي‌يابم. در اين هنگام، حضرت عيسي(ع) رو به حواريّون کرد و فرمود: اگر انسان در طول عمر دنيا در مَزبَله بخوابد و اکتفا به نان جوين با نمک درشت بنمايد، بهتر از اين است که خودش را آلوده کند و به اين بلا مبتلا گردد.⭕️ @ghjariafsane

⭕️ مرحوم شيخ بهايي اين‌قصّه را درکتاب اربعين خود نقل مي‌کند و بعد مي‌فرمايد: مردم زمان ما نيز، داراي همان گناهاني هستند که آن ميّت در جواب حضرت مسيح(ع) گفته و سبب نزول بلا معرّفي کرده‌است، بنابراين نکند ما هم محکوم به چنين بلايي شده‌باشيم! البتّه، زمان مرحوم شيخ بهايي شايد دويست‌وپنجاه يا سيصد سال پيش بوده. امّا امروز ما چه وضعي داريم و آن گناهان در ميان مردم ما تا چه حدّي رسيده؟ بايد پناه بر رحمت خدا ببريم از شمول خشم و غضبش. آيا ما عبادت طاغوت و اطاعت از گنهکاران نداريم؟ در تمام ابعاد زندگي، از داخل وجود خود گرفته که اطاعت از نفس امّاره مي‌کنيم تا زندگي خانوادگي، يعني اطاعت مردان از زنان، و زنان از مردان، و والدين از اولاد، و کارمندان از رؤسا، در همه جا اطاعت از گنهکاران و نافرماني از خالق سبحان، مشهود و عيان است. امّا مسألة حبّ دنيا و زندگي غفلت‌آميز توأم با لهو و لعب و نداشتن خوف از خدا: آن‌جا که عيان است، چه حاجت به بيان است؟⭕️@ghjariafsane

⭕️امام اميرالمؤمنين(ع) مي‌فرمايد: إخواني، وَ اللهِ لَهِيَ فِي العاجِلَهِ وَ الآجِلَه لِمَن ناصَحَ نَفسَهُ فِي النَّظَر وَ أخلَصَ لَها الفِکَر أنتَنُ مِنَ الجيفَه وَ أکرَهُ مِنَ المَيتَه؛ برادران من، به‌خدا قسم اين‌دنيا، نقد و نسيه‌اش در نظر انسان متفکّر واقع‌بين، از لاشة متعفّن مردار عَفِن‌تر و منفورتر است؛ غَيرَ أنَّ الَّذي نَشَأ في دِباغِ الإهاب لايَجِدُ نَتنَه وَ لايُؤذيهِ رائِحَتُه ما تُؤذِي المارَّ بِه؛ منتَها، آدمي که در محيط دبّاغ‌خانه پرورش يافته و آن‌جا زندگي مي‌کند، بوي گند پوست‌ها را نمي‌فهمد و از بوي مَشمَئِزکنندة آن، ناراحت نمي‌شود. امّا از رهگذري‌که از خارج آن‌محيط مي‌گذرد، بپرس‌که چگونه از بوي‌گند آن‌محيط ناراحت مي‌شود.⭕️ @ghjariafsane