در شکل‌گیری روحیه‌ی دا‌عشی عوامل درونی و بیرونی زیادی موثر هستند. یکی از مهم‌ترین عوامل که اصلا بهش توجه نشده و حتی شاید نشه به راحتی صورتبندی علمی ازش ارائه کرد، وجود یک‌سری آدمه که قبلا درباره‌شون با عنوان "زیربالادهندگان" حرف زدم. اینا چه کسانی‌اند؟ اینا آدمایی هستند که اگه افراد جامعه بزرگترین جنایات رو بکنند، اون جنایت رو به دلایلی (مانند نفرت از حکومت مستقر) توجیه می‌کنند. 🔻 مثلا اگه شما برید توی خیابون و گوش‌تا‌گوش سر یه انسان بی‌گناه رو ببُرید، اینا بهتون میگن، تو خودت مقصر نبودی. این حکومت از بس بهت فشار آورده تو به این روز افتادی. هرکی دیگه هم جای تو بود همین کارو می‌کرد. اصلا اگه کسی بناست محاکمه بشه اون خودِ حکومته و از این دست توجیهات. 🔻 این جماعت همه کثافت‌های درونی ما رو به بیرون نسبت و اسناد میدن (نظریه اسناد در شکل پیچیده‌تری)، و طوری حرف می‌زنند که انگار ما خودمون مسئول هیچ کاری نیستیم. از اینا باید ترسید. 🔻 قرآن میگه هرکسی مسئول کارهای خودشه و خدا از اعمال ما به خوبی خبر داره و به سینه‌ها آگاه هست، لذا جلوی او دیگه نمیشه همه چیز رو به بیرون نسبت داد. وَلَا تَزِرُ وَازِرَةٌ وِزْرَ أُخْرَىٰ ثُمَّ إِلَىٰ رَبِّكُم مَّرْجِعُكُمْ فَيُنَبِّئُكُم بِمَا كُنتُمْ تَعْمَلُونَ إِنَّهُ عَلِيمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ❤️ . #سید_میثم . @Masihane

پنج‌شنبه ۱۹ مرداد سال ۲ ساعت ۵ عصر حادثه بود. غفلت. بی‌هوا، بی‌آنکه نگاه کنم در ماشین را به سمت خیابان باز کردم. بعدِ صدایِ برخورد، موتوری را دیدم که کف خیابان ولو شده. جلدی موتورش را از روی پایش برداشتم. دستش روی گوشش بود. پیچ‌وتاب بدنش نشان از درد داشت. خون از لای انگشت‌ها زد بیرون. مردم رسیدند. کمک کردند. همه منتظر دعوا بودیم. چشم‌انتظار فحش و بدوبیراه و بعد حتی کتک‌کاری. اینکه من بگویم چرا وقت رانندگی با گوشی کار می‌کردی؟ بگویم چرا اینقدر چسبیده به ماشین‌های پارک شده می‌راندی؟ بگویم ببین درِ ماشینِ نازنینم را مچاله کردی... بگویم و بگویم و همه اینها را با چاشنی توهین و فحاشی. او هم بگوید کوری؟ چرا نگاه نکردی؟ مگر در طویله است بی‌هوا بازش می‌کنی؟ از پشت کدام کوه آمده‌ای شهر؟ ببین چه بلایی سرم آوردی؟ ولی هیچ کدام از این بگومگوها اتفاق نیافتاد. حادثه بود ولی درگیری نه. خیلی نجیب رفت نشست روی صندلی که شاطر نانوای سنگک برایش آورده بود. یکی که می‌خورد بلد باشد گفت سرت را کج بگیر خون گوشت بیرون بریزد. یکی دیگر مدام چک می‌کرد سرگیجه و حالت تهوع نداشته باشد. من هم دل‌نگرانش جست می‌زدم این‌ور و آن‌ور که مبادا بلایی سر جوان مردم آورده باشم. دستمال می‌دادم که خون‌ها را پاک کند. اورژانس را گرفتم، پشت‌بندش پلیس را. نه سرگیجه داشت نه حالت تهوع. اورژانس پرسید هوشیاری دارد؟‌ جواب بله بود. هوشیار بود که آرام نشسته بود و جنجال نمی‌کرد. اسنپ موتوری بود. مامور انتقال دوتا پیتزا. گوشی را چک می‌کرد برای یافتن آدرس که من بی‌هوا و غافلانه در را باز کرده بودم. اورژانس رسید. معاینه کرد. خون گوش برای ضربه به سر نبود. تیزی زاویه‌ی در‌ ماشین، لاله‌گوش را چاک داده بود. پانسمان مختصری کرد و گفت حتی بخیه هم نمی‌خواهد. ولی محض احتیاط برود بیمارستان. حال عمومی‌اش خوب بود. از سلامتی که خیال‌مان راحت شد، پلیس راهنمایی هم رسید. گرفتن مدارک و یادداشت اسم و فامیل و چک کردن وضعیت تصادف مختصر که تمام شد، گفت یا منتظر پلیس باشید که به شکایت‌ها رسیدگی کند. یا بین خودتان حل و فصل کنید که کار به بردن وسایل نقلیه و پارکینگ و دنگ‌وفنگ‌هایش نرسد. من می‌دانستم صددرصد مقصرم. ولی اسنپ‌موتوری آنقدر نجیب بود که شک کردم. نکند مقصر است که عوض گردن‌کشی، گردن‌کج کرده؟! رام (نه آرام) نشسته تا از زیر خسارت مچاله کردن در، در برود؟! شماره رفقایی که می‌شناختم را گرفتم. اهل فن را. کارشناس‌ها. گفتند صددرصد مقصری. خسارت را همین اول بده که هیچ‌کدام‌تان از کاروبار نیافتید. خودش گواهینامه نداشت. موتورش هم پلاک. نه او رغبتی به شکایت داشت، نه من حوصله‌ی دویدن‌های اداری و نه پلیسی که بعدا آمد علاقه‌ای به درست کردن پرونده. پول پیتزاها و خسارت کله‌چراغ موتور را می‌خواست، به‌علاوه پول چندلیتر بنزینی که ریخته بود کف خیابان. تسویه کردم. بعد گفتم زخم گوش‌ت؟ گفت شکایتی ندارم. سهم خودش را از حادثه پذیرفته بود. قسمت خودش از غفلت. از چک کردن گوشی هنگام رانندگی. مصالحه کردیم و تمام شد. حالا من مانده‌ام از سرشب با دو چیز: یک: چرا با آنکه می‌دانستم مقصرم، با خوب رفتار کردن جوان موتوری به شک افتادم؟ یعنی اگر هارت‌وپورت می‌کرد، به من می‌قبولاند تقصیر را؟ حالا که نجیبانه نشست و حتی آخ نگفت و داد هم نزد، باید شک می‌کردم؟ وای بر من! دو: در دنیای واقعی، غفلت من فقط به خودم آسیب نمی‌زند. دامن یکی دیگر را هم می‌گیرد. غفلت من می‌توانست جان یک جوان، که حتمی عزیز چند نفر است را بگیرد. از این نباید غافل شد. #سید_میثم @Masihane

روزهای بعد از شهادت حاج قاسم را به یاد می‌آورم. وقتی که حال و هوای مردم سراسر مبارزه با آمریکا بود و جنگ با این تجسم و تجسد ابلیس و استکبار از هر زمانی نزدیک‌تر؛ عده‌ای از مذهبی‌های سنتی را می‌دیدم که از ترس جنگ، در بحث‌ها چشم‌های‌شان در حدقه می‌چرخید و ناگاه رنگ از رخساره‌ها می‌پرید. روزهای آغازین طوفان‌الاقصی هم همینگونه. وقتی حوادث چنان سرعت گرفته بود که ما در آستانه‌ی یک نبرد رودررو با غده سرطانی صهیونیستی بودیم، همین مذهبی‌های سنتی، گویی خُل(آتش زیرخاکستر) به شلوارهای‌شان ریخته بود. آرام و قرار نداشتند و ناتوان بودند از پنهان کردن وحشت عجیب‌شان. در بحث‌ها حتی توان نشستن نداشتند و گویی زهره‌ها درحال ترکیدن بود. اما.. در هر دو ماجرا که دیرزمانی هم از آنها نگذشته، وقتی آب‌ها تقریبا از آسیاب افتاد و زمزمه‌ی «جنگ نخواهد شد» در دهان‌ها پیچید، خیال‌ها راحت شد و بال‌ها فارغ. سپس نوبت تسویه حساب رسید. تسویه حساب ترس‌هایی که از آمریکا و اسرائیل به درون این جماعت سنتی-مذهبی ریخته بود و از چهره‌ها و چشم‌ها سرریز کرده بود. اما نه تسویه حساب با عاملان ترس‌شان یعنی آمریکا و اسرائیل. که با ما. چون عزت را طلب کرده بودیم و آرمان حمایت از مظلوم را پرورانده بودیم. زبان‌های قفل شده از ترس، گشوده شد به طعن و کنایه. متلک‌ها سرازیر شد که: خب از انتقام سخت‌تان چه خبر؟ نکند موشک‌هایی که مدام پُز آنها را به عالم و آدم می‌دادید، فیک است و دروغ؟ پس چرا کاری نکردید و نمی‌کنید؟ لات کوچه خلوتید؟ اینجاست که با پوست و گوشت و استخوان می‌شود این آیه را لمس کرد: أَشِحَّةً عَلَيْكُمْ بر شما بخیلند و توان خویش را از شما دریغ می‌دارند، فَإِذا جاءَ الْخَوْفُ رَأَيْتَهُمْ يَنْظُرُونَ إِلَيْكَ تَدُورُ أَعْيُنُهُمْ كَالَّذي يُغْشى‏ عَلَيْهِ مِنَ الْمَوْتِ به هنگامه‌ی خطر، آنها را می‌بینی که چشم‌های‌شان از شدت وحشت در حدقه چشم می‌چرخد. پنداری در آستانه مرگند و جان‌شان به لب رسیده است، فَإِذا ذَهَبَ الْخَوْفُ سَلَقُوكُمْ بِأَلْسِنَةٍ حِدادٍ اما همین که ترس خطر برطرف شود، با زبان‌های تیز بر شما می‌تازند، أَشِحَّةً عَلَى الْخَيْرِ أُولئِكَ لَمْ يُؤْمِنُوا فَأَحْبَطَ اللَّهُ أَعْمالَهُمْ وَ كانَ ذلِكَ عَلَى اللَّهِ يَسيراً این جماعت بخیل از خیری که به شما می‌رسد غمگینند. آنها خدا را نمی‌خواهند و خدا اعمال آنها را حبط می‌کند که این برای او بسی آسان است.(احزاب/19) #سید_میثم @Masihane

#شهیدرضی و مطالبه‌ی چه چیز؟ ما داریم سرد می‌شویم. بعد از شهید سلیمانی، متعدد کشتند و ما داغ و پرحرارت یک چیز خواستیم: انتقام! اما انگار هربار تصمیم‌گیران اصلی، ما مردم را کم‌محلی کردند. حالا در سوگ یک سرباز دیگر، گویی همگی می‌دانیم انتقامی هرگز در کار نیست. برای همین بی‌سروصدا فقط غصه‌ی یارِ رفته را می‌خوریم و مرثیه "آن سفر کرده" را می‌خوانیم. بی‌خیال حماسه‌ای که فکر می‌کردیم سوخت موشکش را فریادهای "انتقام انتقام" ما فراهم می‌کند. این چهار خط بالا، خلاصه‌ی حرف‌های گفته و نگفته‌ی دوستانی است که اکنون در سرخورده‌ترین حال ممکن، غریبانه و دلسوزانه، هم شاکی‌اند و هم نمی‌دانند به کجا شکایت بَرَند!! من غم را، خشم را و حالا زمهریر دلسردی را خوب درک می‌کنم. اما گمان می‌کنم اصل معادله را هنوز نتوانسته‌ایم خوب شفاف کنیم. ما برای تحلیل وضعیت موجود نیازمند اخبار پشت‌پرده و محرمانه نیستیم. کافیست نگاهی بیندازیم به وضع رقت‌بار اسرائیل که همچون چارپایی در گِل مانده... البته دور از جان چارپایان! عزیزان! اگر اسرائیل در ماجرای شهید فخری‌زاده اقدام کننده بود و اصطلاحا ابتکار عمل را در دست داشت؛ اگر آنجا و چندجای پیش از آن، زده بود و نشسته بود کنجی به تماشای سر رفتن حوصله‌ی ایرانِ اسلامی و عمل شتاب‌زده‌ی ما و برای تمام احتمالات، برنامه چیده بود؛ اکنون وضعیت فرق دارد. این‌بار ما هستیم که اقدام می‌کنیم و چندسویه خنجر می‌زنیم و برای احتمالات مختلف، سناریو داریم. ما مثل پسربچه‌ای که از لات محله پس‌گردنی خورده، نباید حقد و کینه به دل بگیریم تا سر موعد مناسب، سنگی حواله‌ی شیشه‌ی خانه‌ی آن لات کنیم و با دلی خنک همه‌جا درگوشی بگوییم: زدم! و این بشود انتقام. ما همانند بزرگ محله‌ایم، که درحال اصلاح معضلات و بحران‌های تک‌تک کوچه‌پس‌کوچه‌هاست و با فراغت بال نشسته برای تک‌تک اتفاقات، برنامه‌ریزی کرده و حتی پیش‌بینی حوادث غیرمترقبه را هم نموده و با محاسبه‌ی کلی هزینه-فایده، دارد عملیات می‌کند و این اسرائیل است که گیج و منگ از ضربه‌های مختلف جبهه مقاومت، چاره را در انتقام‌های موضعی دیده! اصلا بیایید به این سوال فکر کنیم: خود شهید والامقام سیدرضی در سوریه درحال سامان دادن به چه جبهه‌ی مهمی بوده که اینطور دشمن را وادار به رفتار دستپاچه و شتاب‌زده‌ی حمله‌ی مستقیم کرده؟ خود سیدرضی و شهادتش یعنی ما درحال اقدامیم و اسرائیل در موضع انتقام‌های تشفی‌بخش! نه بعکس! #سید_میثم @Masihane