#گلگشت #بانگ_الرحیل 🔸🔹متن= استاد سخن سعدی شیرازی در سن پنجاه سالگی در مقدمات گلستان در بیان داستان پیدایش《 گلستان》 چنین می گوید: 🍀 یک شب تأمّل ایّام گذشته می کردم و بر عمر تلف کرده، تأسّف می خوردم، و سنگ سراچه دل، به الماس آب دیده، می سفتم و این بیت ها مناسب حال خود می گفتم: هر دم از عمر، می رود نفسی چون نگه می کنم، نمانده بسی ای که پنجاه رفت و در خوابی مگر این پنج روزه دریابی خجل آنکس که رفت و کار نساخت کوس رحلت زدند و بار نساخت خواب نوشین بامداد رحیل باز دارد پیاده را ز سبیل هر که آمد، عمارتی نو ساخت رفت و منزل به دیگری پرداخت وان دگر پخت همچنین هوسی وین عمارت، به سر نبُرد کسی یار ناپایدار، دوست مدار دوستی را نشاید این غدّار نیک و بد، چون همی بباید مُرد خُنُک آن کس که گوی نیکی برد برگ عیشی، به گور خویش فرست کس نیارد ز پس، ز پیش فرست عمر برف است و آفتاب ِ تموز اندکی ماند و خواجه غرّه هنوز ای تهی دست رفته در بازار ترسَمَت، پُر نیاوری دستار هر که مزروع خود بخورد، به خوید۱ وقت خرمَنش، خوشه باید چید ۱_ خوید: گندم و جو نارس ... منظور این که هر کس آینده نگری نکند و فرآورده اش را نارسیده بخورد و فکر فردایش نکند، هنگام خرمن باید به گدایی (خوشه چینی از دیگران) برود ...🟣