یک فرمول بی نظیر از علامه طباطبایی برای خودسازی #اختصاصی_داناب|@DasTanaK_ir همانا شناخت خداوند يك امر بديهى و روشن و از بديهى‏ترين بديهيّات است و آنچه كه مانع شناخت خداوند است جهل نيست بلكه غفلت است و اين غفلت نيز در اثر مشغول شدن به امور بى‏ارزش و پست دنيا ايجاد مى‏شود؛ پس خداوند براى هيچ كس دو تا «دل» قرار نداده است. پس همين دل است كه اگر اشتغال به دنيا پيدا كند موجب محبّت آن مى‏گردد و تمام همّت و تلاش انسان به آن تعلّق مى‏گيرد؛ پس همين امر تمام دل را به اشتغال خود در مى‏آورد و ديگر جايى از اين آينه دل صاف‏ نمى‏ماند تا جمال خداوند سبحان در آن منعكس شود و معرفت حاصل شود؛ پس همانا مسأله، مسأله دل است. و اگر مى‏خواهى درستى سخن ما را بيازمايى، مكان خلوتى را انتخاب كن كه هيچ مشغول‏كننده‏اى از قبيل نور و صدا و اثاث منزل و غيره در آنجا نباشد، سپس طورى بنشين كه مشغول به كارى نشوى و حواست پرت نگردد و چشمانت را بسته نگه‏دارى، آنگاه صورتى را مثلًا صورت «1» را در خيال خود مجسم نمايى كه كاملًا توجّه‏ات به آن معطوف گردد و هشيار باشى كه هيچ صورت خيالى وارد محوطه صورت «1» نشود؛ پس در اين هنگام كه ابتداى كار است در مى‏يابى كه صورتهاى خيالى ديگر مزاحم تو شده و ذهن تو را مى‏خواهند تاريك و مشوّش نمايند، صورت‏هايى كه بسيارى از آنها قابل تشخيص و شناسايى از يكديگر نيست، صورت‏هايى كه از افكار روزانه و شبانه و مقاصد و خواسته‏هاى توست، حتّى اين افكار چه بسا درباره اين باشد كه يك ساعت بعد از بيدارى در فلان جا خواهى بود يا با فلان شخص ملاقات خواهى كرد يا فلان عمل را انجام خواهى داد؛ اين در حالى است كه تو در خيال خود فقط به صورت «1» نظر دارى و به آن توجه مى‏كنى و اين تشويش ذهن مدّتى با تو خواهد بود و تداوم خواهد داشت. پس اگر چند روزى به تخليه و پاكسازى اين خيالات مزاحم اقدام نمايى، بعد از مدّتى مشاهده مى‏كنى كه آن خيالات و خواطر رو به كاهش گذاشته و هر روز كم مى‏شود و خيال نيز نورانى مى‏گردد تا اينكه احساس مى‏كنى هر چه به دل و ذهن تو خطور مى‏كند، چنان روشن است كه گويا آن را با چشم حسّ خود مشاهده مى‏كنى آنگاه اين خواطر به طور تدريجى روز به روز كمتر مى‏شود تا اينكه هيچ صورتى با صورت «1» باقى‏ نمى‏ماند. اين مطلب را خوب تحويل بگير! و از اينجاست كه صحّت ادّعاى ما را قبول مى‏كنى كه همانا سرگرم شدن به امور دنيوى عامل اصلى خود فراموشى و غفلت از ماوراى ماده مى‏گردد. طريق عرفان (ترجمه رسالة الولاية)، ص: به 109 ــــــــــــــــ

#تنهایی_راهبردی ایران به پایان رسید این مقاله را «روئل مارک» گرشت مأمور پیشین سیا در زمینه ایران و «ری تکیه» عضو ارشد شورای روابط خارجی در مقاله ای برای وال استریت ژورنال نوشتند را حتماً بخوانید👌 #اختصاصی_داناب @DasTanaK_ir (خوش‌تر آن باشد که سر دلبران گفته آید در حدیث دیگران) ایران برای نخستین بار در چهار دهه گذشته، از حمایت قدرت های بزرگ برخوردار شده است. تهران دارای سانتریفیوژهای پیشرفته، یک انباشت فزاینده از اورانیوم غنای بالا و کادری اصیل از فیزیکدانان و مهندسان هسته ای است. احتمالا هیچ مانع فنی چشمگیری هم پیش روی ایران، برای حرکت به سوی سلاح هسته ای وجود ندارد. اتحادهای رو به توسعه ایران با روسیه و چین نیز به پیشرفت هسته ای تهران یاری رسانده است. در دوران ریاست جمهوری باراک اوباما، همزمان با سرعت گرفتن برنامه هسته‌ای ایران، آمریکا و اروپا تحریم‌های فراوانی را بر ایران وضع کردند که گاه نیز با همراهی چین و روسیه انجام می شد. امروز، شرایط ژئوپلیتیک - همچنین محاسبات هسته‌ای رئالپلیتیک (سیاست واقع) – برای جمهوری اسلامی بسیار دوستانه‌تر است. تجاوز روسیه به اوکراین روشن کرد که ولادیمیر پوتین علاقه‌ای به نظم جهانی تحت رهبری اروپا و آمریکا ندارد. چین نیز از موقعیت «سهامدار مسئول» در سامانه تجاری لیبرال و دموکراتیک، عقب نشینی کرده، تلاش دارد نسخه خود برای ایجاد محدوده همکاری و توسعه شرق آسیا را پیاده کند که تا حدود زیادی با هدف سلطه بر تایوان طراحی شده است. این ائتلاف تجدیدنظرطلب، تنهایی راهبردی ایران را به پایان رسانده است. روسیه، چین و ایران همگی خواهان زایل کردن قدرت آمریکا هستند. آنها درک می‌کنند که برای دستیابی به اهداف مشترک، نیاز دارند به یکدیگر در بخش‌های نظامی و اقتصادی کمک کنند. به همین دلیل، جمهوری اسلامی فن آوری پهپاد و توپخانه به روسیه می دهد تا در جنگی به کار گرفته شود که در نگاه نخست، هیچ منافع اسلامی انقلابی ای در آن نیست. به سختی می‌شود باور کرد که چنانچه تهران کاستی ای در مهندسی هسته ای داشته باشد، روسیه ای که آماده تحویل جنگنده های پیشرفته Su-35 و سامانه‌های دفاع هوایی پیشرفته‌تر به ایران است، از ارائه تجارب و فن آوری هسته‌ای به تهران رویگردان شود. برای زمانی دراز، نهادهای سیاست خارجی غرب، این آرامش خاطر را داشتند که روسیه و چین خواهان یک ایران هسته‌ای نیستند. اما ولادیمیر پوتین هیچ مشکلی با بروز یک بحران هسته‌ای در خاورمیانه نخواهد داشت، اگر این مسئله موجب انحراف توجه از جنگ اوکراین بشود. روسیه هم به مانند آمریکا، دهه‌هاست که با کشورهای مجهز به سلاح هسته‌ای در نزدیکی خود زندگی کرده است. تنها نکته تازه این است که بمب اتمی ایران، ضربه شدیدی به منافع آمریکا در خاورمیانه و در سراسر جهان خواهد زد. بیست سال است که دولت‌های آمریکا تاکید کرده اند که هیچگاه به ایران اجازه دستیابی به سلاح هسته‌ای داده نخواهد شد. هنگامی که ایران این کار را انجام دهد، ته مانده هیبت آمریکا در خاورمیانه هم بخار خواهد شد. نیاز چین به نفت خاورمیانه نیز منطقه را آشفته کرده است. شی جین پینگ تقریبا هیچ اشاره‌ای به ناخرسندی از جنگ پوتین برای بلعیدن اوکراین نداشته، جنگی که موجب بی ثباتی دومین شریک تجاری چین یعنی اتحادیه اروپایی می شود. بمب هسته‌ای ایران همچنین می‌تواند خروج آمریکا از خاورمیانه را سرعت دهد. طبقه سیاسی آمریکا همیشه نسبت به ایده حمله نظامی به تاسیسات هسته‌ای ایران آلرژیک بوده است. تصورش دشوار نیست که چه بسا آنها به این استدلال برسند که بمب هسته ای ایران، چندان تاثیری بر موازنه کلی قدرت نخواهد داشت. یک منطق متعارف رو به رشد در واشنگتن، چرخش به آسیا را توصیه می کند. محمد بن سلمان، ولیعهد سعودی، ممکن است انسان بی‌تدبیر و بی‌رحمی باشد اما در پذیرش آشتی با تهران که با میانجیگری چین ساخته و پرداخته شد، سنجش معقولی داشت. او متوجه است که رژیم ایران در حال دستیابی به سلاح هسته‌ای است، بنابراین تلاش می کند با دوستان ایران نزدیک باشد. امیرنشین های کوچک خلیج فارس که همیشه تمایل به آرامش و آشتی داشته اند، احتمالاً همین راه را با امتیازدهی های خود دنبال خواهند کرد. خاورمیانه، بدون حضور آمریکا، خود را سروسامان می دهد. در تمامی این مانورها، رهبر جمهوری اسلامی نقش دارد؛ فردی که کشور خود را در میان انبوه دشمنان رهبری کرد. هنگامی که او اخیراً گفت که "آمریکا می‌خواست با استفاده از فشار تحریم، مسئله هسته‌ای را آنطور که دلخواه خودش بود، خاتمه دهد اما شکست خورد"، همچون همیشه واقع‌گرا بود. این روحانی، کاری را کرد که تنها حکمرانان بزرگ می‌توانند انجام دهند: اینکه با دستی ضعیف، بازی هوشمندانه ای انجام داد. خبر آنلاین ــــــــــــــــ