ما حادثه‌ای بی ثمر و فاجعه باریم ابریم که باید همه عمر بباریم  آیینه، ولی یکسره خاکستری و محو یک واقعه گمشده، در پشتِ غباریم  فرزانگی و حوصله، تقدیر من و توست باید همه ثانیه‌ها را بشماریم  بسیار عزیزند، مگر خاطره ها را در گوشه دفترچه خود جا بگذاریم  یک عمر دریغ است سرانجام من و تو انگار که صد سال ز هم فاصله داریم  تردید! همین یک کلمه مشکل ما بود ای کاش که می‌شد به یقین دست برآریم   شاید شب تشویش، عطش‌کامی خود را تا صبح، به آرامش باران بسپاریم #سهیل_محمودی @golchine_sher

دست تو باز می‌کند پنجره‌های بسته را هم تو سلام می‌کنی رهگذران خسته را دوباره پاک کردم و به روی رف گذاشتم آینه قدیمی غبار غم نشسته را پنجره بی‌قرار تو، کوچه در انتظار تو تا که کند نثار تو لاله دسته دسته را شب به سحر رسانده‌ام دیده به ره نشانده‌ام چشم به راه مانده‌ام جمعه عهد بسته را این دل صاف کم‌کَمَک شدَست سطحی از ترک آه شکسته‌تر مخواه آینه شکسته را... #سهیل_محمودی @golchine_sher

دست تو باز می‌کند پنجره‌های بسته را هم تو سلام می‌کنی رهگذران خسته را دوباره پاک کردم و به روی رف گذاشتم آینه قدیمی غبار غم نشسته را پنجره بی‌قرار تو، کوچه در انتظار تو تا که کند نثار تو لاله دسته دسته را شب به سحر رسانده‌ام دیده به ره نشانده‌ام چشم به راه مانده‌ام جمعه عهد بسته را این دل صاف کم‌کَمَک شدَست سطحی از ترک آه شکسته‌تر مخواه آینه شکسته را... #سهیل_محمودی @golchine_sher

                چند زمستان مي‌گذرد هوا چه سرد است، چه پُر سوز است! سوز مي‌آيد سوز مي‌آيد سوزِ بي‌كسي مي‌آيد سوزِ سرگرداني سوزِ تنهايي، سوزِ تنهايي مي‌آيد.   من هيچ چيز ندارم حتي پدر كه روزگاري مثل درخت تمامِ خانه‌ي ما را سخت، در آغوش مي‌فشرد و سايه‌ي مهرباني‌اش را از ما دريغ نمي‌كرد. در آستانه‌ي خانه پدر پس از خداحافظي هر صبح با صداي بلند، «چهارقل» مي‌خواند و از «پنج‌تن»، مدد مي‌جُست و وقتي كرايه‌خانه، عقب مي‌افتاد، پدر در نيمه‌هاي شب به خانه مي‌آمد و گاه اتفاق مي‌افتاد كه ما تا ده‌روز، بي‌پدر بوديم و شب‌ها، يتيم مي‌خوابيديم.   آن‌روزها، پدر، بزرگترين مردِ روي زمين بود وقتي كه شب، به خانه مي‌آمد و ما شكايتِ دُردانه‌هاي صاحبخانه را به پيش او مي‌برديم، پدر چه خط‌ونشان‌ها كه براي آن‌ها نمي‌كشيد امّا دريغ نمي‌دانم چرا فردا هرچه گفته بود فراموشش مي‌شد، و دوباره اوّلِ صبح به نصرت‌خان سلام مي‌كرد؟! آن‌روزها - تمام سال - هر شب به اميدِ دوچرخه مشق مي‌نوشتيم، به اميدِ دوچرخه مي‌خوابيديم و خوابِ دوچرخه مي‌ديديم؛ امّا روزِ گرفتنِ نتيجه دزدي نامرد، جيب‌هاي پدر را مي‌زد! پدر دروغ نمي‌گفت! من از همان روزها از دزدها بدم مي‌آمد. آن‌روزها براي ما پدر يعني: دستي كه زِبْر است امّا مهربانيِ نامحدودي دارد پدر يعني: بوي سيگار و بوي دود و بوي عرق كار پدر يعني: آغوشي براي آرامشِ شب‌هاي ما پدر يعني: كـارِ مُمتَد و بي‌وقفه پدر يعني: توكّل بر خدا پدر يعني: گريه براي امام‌حسين پدر يعني: نمازِ سرِ وقت پدر يعني: شنيدنِ تمامِ شكايت‌ها پدر يعني: يك دست كت‌وشلوار شبِ عيد پدر يعني: يك سكه‌ي دو رياليِ روزانه پدر يعني: وعده‌ي دوچرخه براي تابستان پدر يعني: يك بغل هندوانه در ظهر‌هاي گرم پدر يعني: خداي روي زمين براي مادر پدر يعني: وقار و شمرده شمرده حرف زدن پدر يعني: كم‌غذاترين عضوِ خانواده‌اي پنج‌نفره پدر يعني: خوشرويي و لبخند پدر يعني: مردي با يك شالِ سبز پدر يعني: مردي كه زانوي شلوارش وصله دارد و يقه‌ي كتش نخ‌نما شده پدر يعني: يك كيفِ چرمي براي اوّلِ مهر پدر يعني: چكمه‌هاي پلاستيكي زمستان #سهیل_محمودی @golchine_sher

  ها...اي هميشه آشنايم دوستت دارم اي آشنا با لحظه هايم دوستت دارم غمگينتر از فوج قناري هاي بي وقفه اكنون كه مي خواني برايم دوستت دارم وقتي جوانمردانه تر از هرچه مردانند بانو ! مي آيي به پايم دوستت دارم يا بر فراز ابرها ، يا در فرود خاك با اين همه،درهر كجايم دوستت دارم تو كوچه اي بي انتها، من عابري سرسخت وقت عبور از تو ، نوايم: "دوستت دارم" اي دوست ! وقتي با تو هم آواز ميگردم اين است پژواك صدايم: دوستت دارم  #سهیل_محمودی @golchine_sher

  ها...اي هميشه آشنايم دوستت دارم اي آشنا با لحظه هايم دوستت دارم غمگينتر از فوج قناري هاي بي وقفه اكنون كه مي خواني برايم دوستت دارم وقتي جوانمردانه تر از هرچه مردانند بانو ! مي آيي به پايم دوستت دارم يا بر فراز ابرها ، يا در فرود خاك با اين همه،درهر كجايم دوستت دارم تو كوچه اي بي انتها، من عابري سرسخت وقت عبور از تو ، نوايم: "دوستت دارم" اي دوست ! وقتي با تو هم آواز ميگردم اين است پژواك صدايم: دوستت دارم  #سهیل_محمودی @golchine_sher

                چند زمستان مي‌گذرد هوا چه سرد است، چه پُر سوز است! سوز مي‌آيد سوز مي‌آيد سوزِ بي‌كسي مي‌آيد سوزِ سرگرداني سوزِ تنهايي، سوزِ تنهايي مي‌آيد.   من هيچ چيز ندارم حتي پدر كه روزگاري مثل درخت تمامِ خانه‌ي ما را سخت، در آغوش مي‌فشرد و سايه‌ي مهرباني‌اش را از ما دريغ نمي‌كرد. در آستانه‌ي خانه پدر پس از خداحافظي هر صبح با صداي بلند، «چهارقل» مي‌خواند و از «پنج‌تن»، مدد مي‌جُست و وقتي كرايه‌خانه، عقب مي‌افتاد، پدر در نيمه‌هاي شب به خانه مي‌آمد و گاه اتفاق مي‌افتاد كه ما تا ده‌روز، بي‌پدر بوديم و شب‌ها، يتيم مي‌خوابيديم.   آن‌روزها، پدر، بزرگترين مردِ روي زمين بود وقتي كه شب، به خانه مي‌آمد و ما شكايتِ دُردانه‌هاي صاحبخانه را به پيش او مي‌برديم، پدر چه خط‌ونشان‌ها كه براي آن‌ها نمي‌كشيد امّا دريغ نمي‌دانم چرا فردا هرچه گفته بود فراموشش مي‌شد، و دوباره اوّلِ صبح به نصرت‌خان سلام مي‌كرد؟! آن‌روزها - تمام سال - هر شب به اميدِ دوچرخه مشق مي‌نوشتيم، به اميدِ دوچرخه مي‌خوابيديم و خوابِ دوچرخه مي‌ديديم؛ امّا روزِ گرفتنِ نتيجه دزدي نامرد، جيب‌هاي پدر را مي‌زد! پدر دروغ نمي‌گفت! من از همان روزها از دزدها بدم مي‌آمد. آن‌روزها براي ما پدر يعني: دستي كه زِبْر است امّا مهربانيِ نامحدودي دارد پدر يعني: بوي سيگار و بوي دود و بوي عرق كار پدر يعني: آغوشي براي آرامشِ شب‌هاي ما پدر يعني: كـارِ مُمتَد و بي‌وقفه پدر يعني: توكّل بر خدا پدر يعني: گريه براي امام‌حسين پدر يعني: نمازِ سرِ وقت پدر يعني: شنيدنِ تمامِ شكايت‌ها پدر يعني: يك دست كت‌وشلوار شبِ عيد پدر يعني: يك سكه‌ي دو رياليِ روزانه پدر يعني: وعده‌ي دوچرخه براي تابستان پدر يعني: يك بغل هندوانه در ظهر‌هاي گرم پدر يعني: خداي روي زمين براي مادر پدر يعني: وقار و شمرده شمرده حرف زدن پدر يعني: كم‌غذاترين عضوِ خانواده‌اي پنج‌نفره پدر يعني: خوشرويي و لبخند پدر يعني: مردي با يك شالِ سبز پدر يعني: مردي كه زانوي شلوارش وصله دارد و يقه‌ي كتش نخ‌نما شده پدر يعني: يك كيفِ چرمي براي اوّلِ مهر پدر يعني: چكمه‌هاي پلاستيكي زمستان #سهیل_محمودی @golchine_sher