📚#آیه_های_جنون 📚#قسمت_338 مردد ادامہ میدهد:یہ چند ماہ دیگہ میگم برام آستین بالا بزنے! صداے سمانہ مے لرزد:بعد از سالِ روزبہ... فرزاد اخمے مے ڪند و متفڪر بہ پارڪت خیرہ میشود،ضربان قلبم هر بار با شنیدن نامش بالا و پایین میشود! زنگ پیام تلگرام فرزاد بلند میشود و چراغش چشمڪ میزند. پیام را مے خواند و از روے مبل بلند میشود،لبخند بہ لب بہ سمت اتاقش راہ مے افتدد. سمانہ متعجب نگاهش میڪند:اونوقت میگہ خبرے نیست! آرام مے خندم،موبایلم زنگ مے خورد از سمانہ عذر خواهے میڪنم و موبایلم را از ڪیفم بیرون میڪشم. شمارہ ناشناس است،مردد جواب میدهم:بعلہ؟! صدایے از پشت خط نمے آید،نفسے میڪشم میخواهم تماس را قطع ڪنم ڪہ صداے پیرمردے مے پیچد:سلام دخترم! _سلام! شما؟! _آیہ خانم؟! متعجب مے گویم:بعلہ! شما؟! بے توجہ بہ حرفم مے پرسد:خانم آیہ عظیمے؟! شانہ اے بالا مے اندازم:نہ آقا! اشتباہ گرفتید! تند تند مے گوید:ببخشید! خداحافظ! سپس قطع مے ڪند،با خودم فڪر میڪنم باید خطم را عوض ڪنم! حوصلہ ے تماس هاے وقت و بے وقت و ناشناس را ندارم! سمانہ براے پختن برنج بہ آشپزخانہ مے رود،من هم بہ دنبالش راہ مے افتم تا سالاد درست ڪنم. مشغول سالاد درست ڪردن میشوم،همانطور ڪہ با دقت ڪاهوها را قطعہ قطعہ مے ڪنم بہ گذشتہ ها باز مے گردم. بہ چند روز بعد از اینڪہ از مشهد برگشتیم. امسال،پنج سال شد ڪہ هرڪارے ڪردم امام رضا نطلبید...! هر چہ فڪر مے ڪنم دلیلش را پیدا نمے ڪنم... ✍نویسنده:لیلے سلطانے http://eitaa.com/golestanekhaterat https://sapp.ir/golestanekhaterat 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷