📚#آیه_های_جنون 📚#قسمت_350 ابروهایم را بالا میدهم:اجازہ ے چے؟! در چشم هایش اشڪ جمع میشود و سرش خم تر! _میخوام اسمشو بذارم هادے! قلبم یڪ جورے میشود،ساڪت نگاهش میڪنم و بندِ ڪولہ ام را محڪم مے فشارم. سرش را بلند مے ڪند و براے اولین بار بہ چشم هایم زل مے زند! اشڪ در چشم هاے نجیب و مغرورش حلقہ زدہ! _من و یاس میخوایم ڪہ شما اجازہ بدید،یعنے افتخار بدید اسم هادے روے پسرمون باشہ! هم اسمش هم رسمش مثل هادے باشہ! لبخند نیمہ جانے میزنم:آسد هادے! من ڪے باشم ڪہ اجازہ بدم؟! دوبارہ سرش را خم مے ڪند،گلویم را صاف میڪنم:خیلے خوشحال شدم! از صمیم قلبم بہ شما و یاسِ عزیزم تبریڪ میگم! از طرف من بهش تبریڪ بگید،حتما تو اولین فرصت میام دیدنش! لبخند مهربانے مے زند:قدم رو چشم ما میذارید! یاس همیشہ از شما تعریف میڪنہ و میگہ انگار چند سالہ مے شناستتون و باهاتون خیلے احساس صمیمت میڪنہ! _از بس مهربون و خوبہ! _لطف دارید! _حقیقتہ! با دست بہ ڪوچہ مان اشارہ میڪنم و ادامہ مے دهم:بفرمایید بریم منزل! مامان و یاسین هستن! گرہ انگشت هایش را باز مے ڪند:سر فرصت حتما مزاحم میشیم! _مراحمید! بعد از خداحافظے اے ڪوتاہ،علیرضا سوار ماشینش میشود و مے رود. نفس عمیقے میڪشم و لبخند بہ لب بہ سمت ڪوچہ بر مے گردم ڪہ نگاہ خیرہ ے روزبہ را مے بینم! ڪت و شلوار نوڪ مدادے رنگے همراہ با پیراهن سفید بہ تن ڪردہ،موهایش ڪمے بلند تر از شبے ڪہ بہ خانہ مان آمدہ بود شدہ! یڪ دستش را داخل جیب شلوارش بردہ و از دور جدے بہ من چشم دوختہ! مردے ڪنارش ایستادہ و صحبت مے ڪند اما انگار حواسش نیست! اخم ڪم رنگے میان ابروهایش نشستہ،فرزاد نزدیڪش میشود و نگاهے بہ من مے اندازد سپس چیزے بہ روزبہ مے گوید ڪہ روزبہ نگاهش را از من مے گیرد و رو بر مے گرداند! بے تفاوت بہ سمت خانہ راہ مے افتم،انگار نہ انگار چهار ماہ پیش براے خواستگارے اصرار داشت و گفت دوستم دارد! وارد ڪوچہ میشوم و نگاهے بہ ساختمان مے اندازم،همہ چیز از شروع گودبردارے و ساختنش شروع شد. حالا با بہ پایان رسیدن ساختش انگار ماجراها و اتفاقات هم بہ پایان رسیدہ! دو و سال نیم پیش تمام غم و غصہ ام رفتن بہ دانشگاہ بود و حالا بہ چیزهایے ڪہ دو سال و نیم پیش غصہ و مشڪل مے دانستمشان مے خندم! روال عادے زندگے جریان پیدا ڪردہ،همراہ با روح و قلبے خستہ... 🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸 یاسین بالا و پایین مے پرد و مے گوید:داشتن شعدہ بازے میڪردن! خیلے باحال بود! نوید و علے هم رفتن! آبجے بیا مام بریم! دستم را روے پیشانے ام مے گذارم و آبمیوہ ام را سر مے ڪشم:مخمو خوردے یاسین! اخم مے ڪند و دست بہ سینہ ڪنارم مے نشیند:بداخلاق! مثل بچہ ها مے گویم:بد عُنق! مادرم از اتاق بیرون مے آید و تشر مے زند:چتونہ شما دوتا؟! آیہ تو چرا عین بچہ ها سر بہ سرش میذارے؟! با حرص مے گویم:بهم گیر دادہ! پشت چشمے برایم نازڪ میڪند:تو دیگہ بیست سالتہ! این رفتارا چیہ؟! پاهایم را روے میز دراز میڪنم و بہ تلویزیون خیرہ میشوم،یاسین بلند میشود. رو بہ مادرم مے گوید:من میرم مامان! سپس بہ سمت اتاقش مے دود،مادرم رو بہ من مے گوید:بخاطرہ روزبہ نمیرے آرہ؟! جوابے نمے دهم،ڪنارم مے نشیند:منم درست نمیدونم برے! نرو! یاسین گیر دادہ با تو برہ چون میبینہ رفتے تو خودت میخواد سرتو گرم ڪنہ! باهاش تا جلوے در پاساژ برو بگو میخواے برے قدم بزنے برہ پیش دوستاش چند دقیقہ دیگہ همونجا منتظرشے! دلشو نشڪن! پوفے میڪنم و از روے مبل بلند میشوم،چند دقیقہ بعد آمادہ میشوم و همراہ یاسین از خانہ خارج میشویم. یاسین محڪم دستم را گرفتہ و با لبخند دندان نمایے مے پرسد:توام میاے باهام؟! جدے مے گویم:من تا جلوے پاساژ باهات میام! میخوام برم قدم بزنم و یڪم خرید ڪنم! تو برو پیش دوستات! ✍نویسنده:لیلے سلطانے http://eitaa.com/golestanekhaterat https://sapp.ir/golestanekhaterat 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷