🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت_433 سرم را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهم،در را مے بندم و مقابل روزبہ مے ایستم. لبم را بہ دندان میگیرم و مے پرسم:نخوابیدے؟! سرش را بہ نشانہ ے منفے تڪان میدهد،همانطور ڪہ دڪمہ هاے مانتویم را باز میڪنم بہ سمت اتاق خواب میروم. صداے قدم هاے روزبہ را پشت سرم مے شنوم،بدون توجہ در را باز میڪنم و وارد اتاق میشوم‌. بے حوصلہ مانتو را از تنم در مے آورم و روے تخت پرت میڪنم. روزبہ از ڪنارم رد میشود و ابروهایش را بالا مے اندازد! بہ سمت ڪمد قدم برمیدارم و زمزمہ وار مے گویم:امروز یڪم بے حوصلہ ام! یعنے...حالم گرفتہ س! روے تخت مے نشیند و سعے میڪند چهرہ اش در هم نباشد! سریع لباس هایم را تعویض میڪنم و نگاهے بہ ساعت مے اندازم،ساعت هفت شب را نشان میدهد. بدون توجہ بہ ضعف و گرسنگے بہ سمت تخت قدم برمیدارم. گوشہ ے ملحفہ را بلند میڪنم و بہ روزبہ چشم مے دوزم:اگہ میشہ امشبو با یہ غذاے حاضرے و سادہ سر ڪن! بدون هیچ واڪنشے تنها عمیق بہ چشمانم خیرہ میشود! ڪلافہ پوفے میڪنم و روے تخت مے نشینم. لبانم را از هم باز میڪنم:یہ وقتایے سڪوتت اذیتم میڪنہ! اون لحظہ حرف بزنے و داد و بیداد ڪنے شاید زیاد ناراحت نشم ولے سڪوتت آدمو دیونہ میڪنہ! لبخند ڪم رنگے میزند و جوابے نمیدهد،از روے تخت بلند میشود و بہ سمت در مے رود. اخمے میڪنم و روے تخت دراز میڪشم،میخواهد دستگیرہ ے در را بفشارد ڪہ پشیمان میشود! بہ پهلو مے چرخم و چشمانم را مے بندم،چند ثانیہ بعد تخت تڪان خفیفے میخورد! متعجب چشم باز میڪنم،روزبہ را مے بینم ڪہ ڪنارم دراز ڪشیدہ! میخواهم دهان باز ڪنم ڪہ انگشت اشارہ اش را روے لب و بینے اش میگذارد و آرام مے گوید:هیس! سپس خودش را نزدیڪتر میڪند و دستش را بلند میڪند و روے سرم فرود مے آورد! چند ثانیہ بعد انگشتانش میان موهایم مے لغزند و نوازششان مے ڪنند! بے اختیار چشمانم را مے بندم و زمزمہ وار مے گویم:میدونے روزبہ؟! هیچوقت... حرفم را مے خورم! _هیچوقت چے؟! نوازش انگشتانش ڪمے آرامم میڪند،براے غرورم بد است این حرف! جوابے نمیدهم و بہ پیراهنش چنگ‌ میزنم،سرم را میان سینہ اش پنهان میڪنم. بدون هیچ حرفے موهایم را نوازش میڪند! آب دهانم را فرو میدهم و در دل مے گویم:هیچوقت طعم نوازش و آغوش پدرم را نچشیدم! هیچوقت نفهمیدم بابایے بودن یعنے چہ؟! صداے گرمش گوشم را نوازش میدهد:لالایے دوست دارے؟! بے اختیار سرم را بلند میڪنم و بہ چشمانش خیرہ میشوم‌. پیشانے اش را بالا میدهد:حرف بدے زدم؟! نچے میگویم و سرم را تڪان میدهم،دست آزادش را دور تنم حلقہ میڪند و لبخند پر رنگے میزند:تا هشت سالگے مامانم هرشب برام لالایے میخوند! منم شاڪے میشدم چرا بابام این ڪارو نمیڪنہ! منم خیلے چیزا رو با بابام تجربہ نڪردم! میدانم این حرف ها را براے دل من میزند،براے این ڪہ راحت درد و دل ڪنم! لبانم را جمع میڪنم:فرق میڪنہ! بابا براے دختر یہ چیز دیگہ س! بین پدر و پسر شاید یہ خجالت و ملاحظاتے باشہ اما بین پدر و دختر نہ! مے خندد:یعنے بین من و پسرمون باید یہ خجالت و ملاحظاتے باشہ؟! نمیشہ خجالت نباشہ؟! ✍نویسنده:لیلے سلطانے http://eitaa.com/golestanekhaterat https://sapp.ir/golestanekhaterat 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷