غزل شمارهٔ ۱۲۴ #استاد_آهی #استاد_موسوی_گرمارودی #حافظ_خوانی_و_ادبیات

کہ‌ جز تو با دگرم نیست ذوق ِ گفت و شنید...! #حسین_منزوی

عصر کہ‌ میشود یادت سفره‌اش را پهن میکند کمی دلتنگی در کاسہ‌‌ی احساسم می‌ریزد گلوی چشمانم را تر میکند اشک آغوش باز میکند صورت تنهایی‌ام را در بر میگیرد ☕️ #مهنازنجفی

آن‌ کہ‌ می‌گوید دوستت دارم خُنیاگر ِ غمگینی‌ست کہ‌ آوازش را از دست داده است ای کاش عشق را زبان ِ سخن بود... #احمد_شاملو

🌱

کانال علمی مون👌 چراها با جواب☺️🌸

و بهار روزهایی ست که کسی را دوست تر می داری! #معصومه_صابر

تو آب حیاتی که در تن روانی! 💜 #مولانا

ویکتور فرانکل توی کتاب انسان در جستجوی معنی میگه: اما، دلیلی نبود که برای اشک‌هامون خجالت بکشیم، چون اشک ها شاهد شجاعتمون بودن، شجاعت تحمل دردهامون ...!

زمان خستگی اسب‌ها سالهاست که سرآمده است اکنون اندوه خمیده ما را چرخ‌هایی حمل می‌کنند که از بی دردی برق می‌زنند... نایر هامبرتومیان #شعر

ما حسرت یک خنده دنباله داریم... #موسیقی 🥀💔

رمَضان آمده با مائده های برکاتش گل و اسپند بیاور به سلام و صلواتش رمَضان پنجره ای باز به گلزار تجلّی چشمه ای مست تر از جاری مِی آب حیاتش می نشیند لب هر غنچه به تسبیح و تبسّم عطر گلهای جهان ریخته در صوم و صلاتش وقت شبخوانیِ شب بوست که در خلسه ی مستی می چکد شهد و شکر از نفحات کلماتش نیمه شب تا به سحر محو سماع است و تغزّل مولوی با فعلاتن فعلاتن فعلاتش بود از برکت شب های مناجات اگر آمد چشم حافظ به تماشاکده شاخ نباتش می برد هر دل از اطعام شب قدر نصیبی حیف بی بهره بمانی دل من ! از حسناتش #جواد_جعفری_نسب

آوای خوشی از آسمان می‌آید مهمانی یارِ مهربان می‌آید برخیز که با نسیم جان‌افزایی بوی خوش ماهِ رمضان می‌آید اللَّهُمَّ رَبَّ شَهرِ رَمَضَان حلول ماه رمضان، ماه بندگی و نزول قرآن مبارک 🌙

باز کن در که گداے سحرت برگشته... ما بندهء عاصۍ و گنھکارِ توییمـ اے داورِ بخشنده بمـا کن نظـرے... ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌#ماه_رمضان🌙

خَریدی خانِه دِل را دِل آنِ توست می دانی #مولانا ♡

احتیاج داشتم تو بهم بگی دوسم داری.

خیلی وقته که از نبودنت میگذره و الان دیگه با خودم کنار اومدم که بعدِ تو کسی رو دوست نداشته باشم. اما تو با این درد که دیگه کسی مثل من دوست نداره‌ چیکار میکنی؟ 👤

چه مبارک است عیدی که پسش صیام باشد بـه خـصـوص در شب مـا رخ مـه تـمـام باشد مـه عـاشـقـان حـق و شـب  عـیـد بـاسـتـانـی بـه خدا از این فراتر چه خوشی به کام باشد شـده زنـده هـر نـبـاتی و جـمـادی و دل از مـا بـربـوده  شـوق عـیـدی که در احـتـرام بـاشد لـب جـوی و بـاد صـبح و قدحی به یاد یاران بنـمـای روی خـود را کـه خـوشی مـدام باشد دلـم ار شـکست یـارب بـه جـراحـت جـدایـی چـه  خوش است نـام زیـبـای تـو التیام باشد بـه  دیـار مـردمـانـی کـه کجل شدست نامش بــگـذار  تـــا   قـیـامـت  طـربــش دوام  باشد هـمـه روزگـار مـن در غـم تـو بـرفـت و نـامت شـده زهـر هـجرو هر دم به لبم چو جام باشد بـه  چنین شبی خـدایـا هـمه دوستـان مـن را برهـان از غم و خوشیشان ز تو در زمام باشد دل مـا بـه عشق و پـاکـی شده خـاک پای آنکه دل او  چـو قلب داوود  دل خـوش مرام باشد                                    🖌#داوودیعقوبی_کجل 🌙

🔴🔵 دعای امیرالمؤمنین علیه‌السلام در شب اول ماه رمضان 🔻حضرت امام صادق علیه‌السلام فرمودند: ◽️هنگامی که ماه رمضان نو می‌شد، حضرت امیرمؤمنان علیه‌السلام رو به قبله می‌نمود و سپس این‌چنین دعا می‌کرد: 🔹 «اللَّهُمَّ أَهِلَّهُ عَلَيْنَا بِالْأَمْنِ وَ الْإِيمَانِ وَ السَّلَامَةِ وَ الْإِسْلَامِ وَ الْعَافِيَةِ الْمُجَلِّلَةِ اللَّهُمَّ ارْزُقْنَا صِيَامَهُ وَ قِيَامَهُ وَ تِلَاوَةَ الْقُرْآنِ فِيهِ اللَّهُمَّ سَلِّمْهُ لَنَا وَ تَسَلَّمْهُ مِنَّا وَ سَلِّمْنَا فِيه» 🔸خداوندا! این ماه را بر ما نو کن به ایمنى و ایمان و سلامت و اسلام و عافیت بزرگ، 🔸خداوندا! روزه، شب زنده دارى و عبادت، و تلاوت قرآن را در این ماه رزق ما بفرما، 🔸 خداوندا! ماه رمضان را برای ما سالم و تمام گردان، و او را از ما سالم بدار، و ما را در این ماه سالم و تندرست فرما. 📚 کافی، ج‌ ۴ ص ۷۳  ح ۴