....: #براساس_زندگی_شهیدان_ایزدی #نویسنده_مریم_شیدا #قسمت_اول #منبع_کتاب_مرابه_مسیح_بسپار در خودم غرقم.آنقدر غرق که صدای منشی پرواز فرودگاه شهید دستغیب شیراز که مدام خبرهای پرواز را مخابره می‌کند برای گم است. ساعاتی است روی صندلی های رنگی فرودگاه نشسته ام و از خودم میپرسم تو اینجا چه کار می‌کنی برنابی؟! بعد از ۷ سال برگشتم به کشوری که در آن به دنیا آمده ام و تا ۱۸ سالگی در آن قد کشیده ام. مام می ‌گفت که ایران وطن پدریت است. می پرسیدم :به کجا وطن می‌گوییم ؟مام می‌گفت: آنجایی که در آن به دنیا می آیی که بزرگ میشوی .و حالا برگشته ام به وطن پدری برگشتم تا او سایه مرا بر سنگ مزارش حس کند وقتی او را توی قبرش می گذارند ،بالای سرش باشم و هرچه از او به جا مانده را دلار کنم و برگردم آمریکا. توی آمریکا هیچ چیزی کم نداشتم .پولهای پاپ هر ماه حساب بانکی هم را پر می‌کرد .خرج دانشگاه و معاشم رو به راه بود اما پاپا یک بار هم به آمریکا نیامد تا ببینمش. یک بار هم نیامد تا ببیند تک فرزندش به کجا رسیده است! نمی‌دانم واقعاً چرا نیامد !در پاسخ سوالم که چرا نمی گذارد من به دیدنش بیایم و چرا به من سر نمی زند همیشه جواب سربالا میداد،اما گاهی با خودم فکر می‌کردم شاید به خاطر مام بود که نمی آمد. شاید دیگر دوست نداشت او را ببیند.یا شاید ما را فرستاد آمریکا تا از شر ما راحت شود و کارهایی را که دوست داشت اینجا انجام دهد نمیدانم. اما مام همیشه می‌گفت :« پدرت تو و من را به اختیار خودش فرستاد آمریکا. توی ایران انقلاب شده بود و مردم هر روز می ریختند توی خیابان‌ها و پدرت رسیده بود و می‌گفت که این جا بمانید بلایی سرتان می آید.شاه این مملکت که برود دیگر این کشور کشور نمی‌شود و زندگی کردن در آن دشوار می شود. پدر ما را فرستاد آمریکا و گفت که شما اینجا امنیت ندارید. همین امروز و فرداست که ما هم قربانی جنگ این شورش ها شویم و نمی‌خواهم تک فرزندم را قربانی کنم. قرار بود مدتی بیایم آمریکا پیش مادربزرگت ،تا آبها از آسیاب بیفتد‌ پدرت ما را فرستاد و خودش هم قرار بود بعد از انجام دادن کارهایش و فروختن خانه بیاید آمریکا، اما نیامد.» نفسی عمیق میکشم .نگاهی به کوله پشتی ام می کنم .کوله پشتی سیاه و بلند کوهنوردی و تمام محتویاتش همه چیزی است که از آن سر دنیا با خودم آوردم .پسری کوچک روی صندلی های رنگی پلاستیکی سالن انتظار بالا و پایین می پرد .پدر و مادرش می آیند او را از صندلی پایین می کشند. پدرش چقدر شبیه پاپا است. قد بلند و چهارشانه با صورتی پر از ریش! مادر بچه پوشش سیاه بلندی به سر دارد. آن موقعی که ایران بودم از این پوشش ها کم دیده بودم و بیشتر زنها موهایشان بیرون بود و نیمه برهنه. بعضی زن ها چادر گلدار رنگی سرشان می کردند. مثل نرگس !نرگس حالا باید برای خودش خانمی شده باشد و شاید هم مثل این زن ها به جای چادر گلدار چادر مشکی می پوشد و شاید هم شوهر..... مادربزرگم روسری های زیادی داشت .هوا که سرد میشد یک اسکارف بزرگ با گلهای درشت و قرمز و سفید می پوشید. مادربزرگم به سرما حساس بود و کوچکترین بادی او را در بستر می کشاند. آخرین بار که حالش بد بود نفس‌های آخرش را می‌کشید، چشمهای آبی و بی رمق ش را به من دوخت ‌دست های چروکیده اش را در دستم گرفت. با وجودی که فوق متخصص بودم، میدانستم که دیگر علم پزشکی نمی تواند برای مادربزرگم کاری کند و به ناچار خواهد مرد. من هرچه بالای سرش باشم و درجه تبش را بگیرم و داروی تقویتی برایش تجویز کنم، افاقه نخواهد کرد. حقیقت مرگ هر لحظه به مادربزرگم نزدیک تر می شد .وقتی مادر بزرگم برای همیشه چشمانش را بست ،دلم می خواست علمی در پزشکی می‌ یافتم که بتوانم مادربزرگم را جاودانه کنم یا حداقل بتوانم به تعداد شماره های نفس های باقیمانده خودم به عمر او اضافه کنم. در ایتا 👇 http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb

#براساس_زندگی_شهیدان_ایزدی #نویسنده_مریم_شیدا #منبع_کتاب_مرابه_مسیح_بسپار #قسمت_دوم مادربزرگ بعد از فوت مام، تمام زندگی‌ام بود .مام خیلی طول نکشید بعد از آمدن به آمریکا مُرد . مادربزرگم میگفت:« مادرت یک عصر زمستانی بر اثر بیماری نادری مرد و تو آن موقع توی دانشگاه هاروارد درس می‌خواندی و همه فکرت پزشک شدن بود و تا ساعت های طولانی در کتابخانه دانشگاه درس می خواندی .مادرت از من خواست تا به تو نگویم که مریضی اش بدتر شده .مرضی که سال‌ها با آن دست و پنجه نرم می‌کرد. تاتو فکری جز درس خواندن داشته باشی. برنابی !مادر تو یک مسیحی کاتولیک مذهب بود .او مدتی با یکی از دوستانش به ایران رفت تا در دانشکده پرستاری درس بخواند. اما همانجا با پدرت آشنا شد و ازدواج کرد .مادرت عاشق پدرت بود و پدرت هم مادرت را دوست داشت. اما سرنوشت بینشان جدایی انداخت .مادرت هیچ وقت نگفت چطور با پدرت آشنا شده!! اصلاً چطور یک دانشجوی پرستاری می تواند با یک پسر جوان مسیحی که دانشجوی افسری بود آشنا شود .اما عشق به پدرت او را در ایران ماندگار کرد.». سعی می کنم از افکار گذشته خودم را رها کنم، اما نمی‌توانم. دوباره با خود تکرار می کنم تو اینجا چه کار می کنی برنابی؟!!! با خودت عهد کرده بودی که دیگر سراغ پاپا نیایی ؛به جرم همه سال‌هایی که از دیدارش محرومت کرد ،اما آمدی به خاطر آن نامه آخری که برایت فرستاد .به خاطر آن تماس آخری که گرفت. انگار پاپا می‌دانست که روزهای آخر عمرش است. دفترچه یادداشتم را باز می کنم. نگاهی به برنامه های روزانه ام میندازم. اگر الان آمریکا بودم باید میرفتم بیمارستان و مریض هایم را ویزیت میکردم.ظهر بعد از ناهار به مطب می رفتم و تا ساعت ۵ !و ساعت ۶ خودم را به خانه سالمندان برسانم تا با پیرمردها و پیرزن ها گپ و گفت کنم. من در چهره آنها مام و مادربزرگ را جستجو می کنم. با رییس بیمارستان صحبت کردم که اجازه دهد آنها را رایگان ویزیت کنم. این تنها بهانه‌ای بود که می توانستم دست و پا کنم تا به آنجا سر بزنم. هرچند برایم ناخوشایند است بیمارانی را ویزیت کنم. که می دانم قوای جسمانی شان رو به تحلیل است و به ناچار مرگ آنها را در خواهد نوردید و خیلی از آنها روحیاتش آنچنان فرسوده است که روی جسمشان هم تاثیر گذاشته. تنهایی بزرگترین دردیست که این آدمها با خودشان حمل می کنند من با همه این آدم ها یک درد مشترک دارم. بعد از مام در کشوری که نمی‌دانم متعلق به من هست یا نه تنها شدم .ما فقط همدیگر را داریم تا به هم لبخند بزنیم .همین دو روز پیش که رفتم با آنها خداحافظی کنم و گفتم چند روزی میروم سفر !جرالدین پیرزن خانه سالمندان گفت :«که برای چه کاری می روی برنابی؟!» جوابم تنها سکوت بود. او ناراحت شد و اشک توی چشم هایش دوید دستم را روی شانه اش گذاشتم و گفتم:« زود برمیگردم ناراحت نباش میروم تا در مراسم خاکسپاری پدرم شرکت کنم.از مسیح بخواه که کمکم کند» همه پیرمردها و پیرزنها تا جلوی در خانه سالمندان بدرقه ام کردند و من بعد از خداحافظی از همه با ماشین رو باز خاکستری رنگ از آنجا دور شدم .در حالی که از خودم می پرسیدم :«واقعاً برمیگردی برنابی ؟!آیا تا زمانی که برگردی همه این آدم ها زنده هستند تا تو دوباره آنها را ببینی؟! چند تا از آنها خواهند ماند و از تنهایی و پیری جان نخواهند داد؟! لطفاً زنده بمانید تا برگردم لطفاً مرا به مسیح بسپارید.. بعد از سرای سالمندان به آزمایشگاه شخصی ام می‌رفتم و تا نیمه‌های شب روی پروژه ام کار می کردم . گاهی نگاهم آنقدر روی آن لوله‌های آزمایشگاه بود که نشسته پلکهایم روی هم می رفت. دفترچه یادداشتم را میبندم اینجا که هستم هیچ کدام از این برنامه ها به دردم نمی خورد .اینجا باید فقط به مراسم خاکسپاری پدرم بروم و درخواستی را که از من در نامه اش داشته عملی کنم. در حالیکه آن نامه برایم پر از سوال های بی جواب است. بالاخره از صندلی کنده می شوم .نشان تاکسی را در روی ماشین های جلوی در می بینم. راننده تاکسی جلو می آید و می‌خواهد دست و پا شکسته با من انگلیسی حرف بزند که می گویم:« من می خوام برم سردخانه!» توی شلوغی خیابان شیراز با آن ماشین های در هم تنیده غرق می‌شوم. بیشتر حواسم به آدم هاست. _شیراز اونقدر هم خیابونهاش شلوغ نیست .حالا که میبینی اینقدر شلوغ شده واسه خاطر اینه که عید از شهرهای مختلف میان شیراز! _آره شیراز بهار قشنگی داره! بخصوص اردیبهشت هاش خیلی قشنگه. _شما از خارج تشریف آوردین؟! _بله از آمریکا! _ماشالله فارسی خوب حرف میزنی. http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb ❤️❤️❤️❤️❤️❤️

#براساس_زندگی_شهیدان_ایزدی #منبع_کتاب_مرابه_مسیح_بسپار #نویسنده_مریم_شیدا #قسمت_سوم راننده حرفش را در دهانش مزه می‌کند و ادامه می‌دهد: _ راستش توقع داشتم بگی میخوای بری هتل! ولی وقتی گفتین سردخونه تعجب کردم. کس و کاری ایران داشتین که فوت کرده؟! _بله پدرم! _خدا رحمتش کند .شیراز زندگی می کرد.؟ _بله من ۷ ساله که پدرم را ندیدم. زیر لب زمزمه کرد :پس راست میگن خارجیا عاطفه ندارن! _پدرم خودش نخواست بیاد آمریکا با ما زندگی کنه! _حق داره .آدم توی کشور غریب سختشه! لابد یه مشکلی داشته که نتونسته بیاد؟! میگم نکنه پدر شما از اون آدمای بوده که قضیه اش بودار بوده ها؟! _بودار؟!! _منظورم اینه که نکنه پدر شما مشکل سیاسی داشته! ممنوع‌الخروجی چیزی بوده؟! پدرم هیچگاه درباره مسئله با من حرفی نزده بود. مادر بزرگ و مام هم چیزی به من نگفته بودند. در فکرم بودم که راننده ادامه داد: _«وقتی انقلاب شد خیلی‌ها فرار کردند. خیلی از ساواکی‌ها و ارتشی‌ها فلنگ را بستن . وقتی هم که جنگ شد یه عده از همین پولدارها و اونایی که انقلاب و امام را قبول نداشتند، جونشون را برداشتند و رفتند .الانم که چند سال از جنگ می‌گذرد بازم خیلی ها میرن اونور آب .چون می ترسند توی همین آژیر خطر ها و موشک هایی که عراق میفرسته روی شهرها ،یه دفعه توپی، خمپاره ای ... » _من زمانی که از ایران رفتم فقط ۱۸ سالم بود و خیلی چیزی از این حرف‌ها که میگین نمیدونم. _فرار کردین یا پناهنده شدین؟! ذهنم فرار می کند به ۱۸ سالگی. آن روز را خوب به خاطر می‌آورم. شب قبل از سفر به آمریکا ،وقتی که خواب بودم پا به اتاقم آمد. به گونه ام بوسه زد و بدنش داغ بود .انگار داشت میسوخت. آرام توی گوشم گفت: برنابی فردا یکی از دوستانم با ماشین میاد دنبالتون و شما را از مرز زمینی میبره استانبول. از اونجا هم میرید آمریکا پیش مادربزرگت.. سفیدی چشمش قرمز شده بود. اولین رد سفیدی را توی موهایش دیدم. _شما مگه با ما نمی آیی؟ _منم تا یه مدت دیگه میام پیشتون .من اینجا یه سری کارهای عقب افتاده دارم که باید انجام بدم. _چرا باید برم آمریکا؟ _آمریکا بهترین دانشگاه رو داره خوب درس بخون. هر رشته ای که دوست داشتی .مراقب خودت و مادرت باش تا وقتی من بیام باشه؟! باشه ای گفتم و با پاپا خداحافظی کردم، و نمی دانستم این آخرین تصویری که از او می بینم. وقتی پاپا از اتاق بیرون رفت، فقط صدای هق هق گریه مام را شنیدم. _بفرما اینم سردخونه رسیدیم. در حالی که ذهنم هنوز درگیر آخرین دیدار پدرم بود ،از ماشین پیاده شدم . _ببخشید اگه سرت رو درد آوردم .خدا پدرت رو بیامرزه و هرچی خاک اون باقیمانده عمر شما باشه! نگاهم را به اطراف میچرخانم، که صدایی مرا به خود می آورد _مستر صفاریان!؟ نگاهم را می کشانم سمت صدا .عمو مهران است .دوست نزدیک و صمیمی پدرم .چقدر پیر و شکسته شده! چشمهایش کم رمق شده و از آن موهای بلند مشکی که از پشت می بست خبری نیست. حتی یک نخ مو هم توی سر و صورتش دیده نمی‌شود. عصازنان جلو می‌آید و مرا در آغوش می‌گیرد. _چقدر دیر آمدی! پدرت خیلی منتظرت بود! تنش بوی میخک هایی را می دهد که خسرو از پر چارقد مادربزرگش باز می کرد و می داد به عمو تا به جای آن ادکلن هایی که بوی آزارش میداد ،از بوی میخک لذت ببرد و راحت نفس بکشد .و عمو با سنجاق طلا آن را همیشه می زد کنار کتش و هر از گاهی با تمام وجود بویش می کرد.ماشین عمو مهران و شوق ایستادن روی ماشین رو بازش و پرواز بادبادک کاغذی که با خسرو درست میکردیم ،تمام بچگی بود که کرده بودم. _ممنون عمو !درگیر پاسپورت و بلیط شدم توی این اوضاع جنگ سخت تونستم بیام. _پدرت تا آخرین لحظه فقط اسم تو را به زبان می آورد. زمانی که چشمش روی هم رفت نگاهش به سمت در بود که ببیند کی می رسی! دلم می گیرد .دوباره تصویر ۷ سال پیش پدرم برایم زنده میشود .نمیدانم بگریم برای این که ندارمش و به پاس همه روزهای خوبی که برایم پدری کرد یا نگریم به جرم ۷ سالی که ندیدمش بعد تا زمانی که برای مرگ مام هم به آمریکا نیامد. _برنابی !همه کارها را برای مراسم انجام دادم .فقط باید بری داخل امضا بزنی تا جسد را تحویل بدن برای خاکسپاری! به داخل می روم باید اولین دیدار پدرم بعد از هفت سال با آخرین دیدارش در هم گره بخورد! ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb

....: #براساس_زندگی_شهیدان_ایزدی #منبع_کتاب_مرابه_مسیح_بسپار #نویسنده_مریم_شیدا #قسمت_چهارم .مسئول سردخانه کشو را بیرون می آورد و روپوش سیاه را کنار می‌زند. نگاهش می کنم چهره همان چهره است ،اما چین و چروک و خطهای صورتش بیشتر شده.دستم را به صورتش میکشم .سرد است! برعکس دیدار آخرمان که انگار از کوره در آمده بود. پیشانیش را می بوسم. دلم میخواد گریه کنم اما نمی توانم. کاش چشم هایش باز بود و می توانستم ببینمش .مرد زیپ را می‌کشد و دوباره نگاه پدرم پوشیده می شود. جسد را سوار آمبولانس می کنند و من در ماشینی که عمو مهران دربست کرده می نشینم و با او همراه میشوم .پشت سر آمبولانس را افتادیم که عمو از جیب کنار کتش کاغذی در آورد و به سمتم گرفت. _پدرت قبل از مرگش از من خواست تا برایش یک قبر بخرم .این هم رسیدش است. هماهنگی‌ها شده و فقط باید به دفتر نشونش بدیم. _کجا؟ _دارالرحمه شیراز یه جایی نزدیک حسینیه شهدا! _چرا آنجا ؟!پدرم باید توی قبرستان مسیحی ها خاک بشه ،نه تو یه قبرستون مسلمون ها!!! _می‌دانم. ولی پدرت اصرار داشت حتما آنجا به خاک سپرده بشه. نمیدونی چقدر دوندگی کردم تا تونستم براش قبر بخرم. _اینجا چطور قبول کردن؟! _پدرت در آخرین لحظه های عمر توسط یکی از همین روحانی ها مسلمان شد! قضیه اش مفصله برنابی !فعلا به تنها چیزی که باید فکر کنی تشییع پدرته.نمیدونی چقدر توی لحظه های آخر گریه میکرد .چقدر به من التماس کرد که حتما توی قبرستون مسلمونا ،همون جایی که خودش میگفت خاکش کنم. دلیلی برای کارهای پدرم پیدا نمیکنم یاد حرفهای مادرم می‌افتم که می گفت:« پدرت خیلی آدم کله شقی است و چیزی را که بخواهد یا به دست می‌آورد یا اگر نتوانست برای خواستن و داشتن چیزی نه به کسی رو می زند و نه حتی خواهش و درخواست می‌کند و راحت از کنارش می گذرد ،حتی اگر آن چیز را خیلی دوست داشته باشد.» حالا من مانده ام چطور برای داشتن قبری که حالا هر جا بودنش مهم نیست، اینقدر دوندگی کرده باشد!!! سوال پشت سوال پشت دریچه ذهنم بی جواب می ماند. _دیگه رسیدیم. از ماشین پیاده می شوم .چند نفری با لباس های مشکی ایستاده اند .می روم سمت جایی که عمو هدایت می کند. کنارم چند مرد و پشت سرم چند زن می ایستند که نمیشناسم شان و فقط پیامهای تسلیت شان به من میرسد. روحانی جلو می ایستد و رو به تابوت پدر نماز میخواند .نماز که تمام میشود چند تا از مردها زیر تابوت سیاه را می گیرند. یکی از آنها فریاد می‌زند :«بگو لا اله الا الله!» و همه جواب میدهند« لا اله الا الله! جسد می رود و من آهسته پشت سرش! چقدر پدرم غریب است .دنبالشان می روم. قبری آماده کنار حسینیه می‌بینم قبری تک و جا افتاده!! نمی دانم چرا پدرم خواست اینجا خاک شود؟! چرا باید با آیین مسلمانها خاک شود!!! مرد جوان می رود و پدر را داخل قبر میگذارند. صدای گریه عمو مهران به گوشم می‌خورد. بغض می کنم اما نمی توانم گریه کنم. هر چند دلم میخواهد بلند بلند زار بزنم. چند تکه سنگ را روی جسد می گذارند و خاک می ریزند و پدر در پارچه سفیدی که دورش پیچیده شده پنهان می شود و به جای سفیدی خاک تیره جایش را می گیرد. بالای قبر می‌نشینم. مردی که هنگام دفن برای پدر چیزهایی می‌خواند دوباره دستش را روی تل خاک می گذارد و دوباره زمزمه می کند .دستم را میبرم به سمت صلیبی که در گردنم است :«مسیح اکنون که پدرم به سوی تو می آید گناهان او را ببخش...» ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb