بی‌تو در خویش قدم می‌زنم؛ و در تنھ‌ایی به شانھ‌ ھای باد تڪیه دادھ ‌ام!

‍‍تنهایۍ دوست داشتنۍ نیست؛ اما خواستنۍ‌تر از تمام دوستت دارم‌هاۍ مسموم است. مگر تا ڪجا میتوانۍ بھ‌ دلت بگویۍ ببخشید ڪھ‌ باورم شد؟

چیدمانِ شبِ من بی تو فقط تنهایےست..

خۅش بہ حال باد ؛ گۅنہ هایت را لمس مۍ کند ۅ هیچ ڪس از اۅ نمۍ پرسد ڪہ با تۅ چہ نسبتۍ دارد ! کاش مرا باد مۍ آفریدند ؛ تۅ را برگ درختۍ خلق مۍ کردند ، ؏شق بازۍ برگ و باد را دیدھ اۍ ؟! در هم مۍ پیچند ۅ عاشق تر میشۅند .

رخسارھ نشان دادۍ ۅ بۍ دین ۅ دلم ڪردۍ . .!'