سستۍِِ شانه‌های سنگینم را ببین؛ سرت را به نشانھ ‌ی ھمدردۍ تکان بدھ و در آغوشم بگیر. که همین شانه‌های امن تو برای من کافۍست.

_ أحضنۍ و کأنۍ سأموت غداً + و ماذا عن الغد؟ _ أحضنۍ و کاننۍ عدت ُ🫂؛

باز با گریھ‌ به آغوش تو بر می‌گردم؛ چون غریبۍ ڪھ‌ خودش را برساند بھ‌ وطن...

کشیدھ‌ ایم در آغوش،آرزوۍ تو را!

هرچند ندارۍ تۅ ز احساس ، نشانۍ من عاشق لبخند تۅ ام ، گرچہ ندانۍ مغرۅر ۅ بد اخلاق بشۅ با همہ ، اما با من بہ ازین باش ڪہ با خلق جہانۍ .

لبخند نزن ؛ ریخت دلم خانہ‌ات آباد . .!'

لبخند ڪہ مۍزنی، تۅۍ دلم انگار انارۍ ترڪ بر مۍدارد؛ با نگاھ تۅ ناتمام مۍمانند تمام شعر‌هاۍ دنیا مۍدانی! همہ این قصہ ها، از شہرزاد چشم‌هاۍ تۅ شرۅع شد و الا عاشق‌ها؛ عقلشان بہ این چیزها قد نمۍدهد .