. #زرنگ‌ها! 🔻نعمت‌الله فاضلی حدود ۲ سال قبل مطلبی نوشته بود تحت عنوان #زرنگ‌ها. به نظرم رسید بازخوانی آن در این روزها جالب و قابل استفاده باشد. هم برای جریان خودی! قابل بازخوانی است و هم برای جریانات رقیب. بخش‌هایی از آن را با دستکاریِ حداقلی، اینجا می‌گذارم 👇👇 زرنگ‌ها نیروی اصلی و گرداننده گفتمان #عمل‌گراییِ_کور هستند. عمل‌گراییِ کور فضای سازمان‌ها و دانشگاه‌ها را برای شکل‌گیری و رشد «زرنگ‌ها» باز می‌کند. زرنگ‌ها، منطقِ گفتمانیِ عمل‌گراییِ کور را می‌شناسند و خود را با این منطق سازگار می‌کنند. فرامرز رفیع پور در کتاب «دریغ است ایران که ویران شود» (۱۳۹۳)  برای هشیارسازی حکومت، شرح مفصلی از ظهور و گسترش «زرنگی» و «زرنگ‌ها» در ایران پساانقلاب می‌دهد. رفیع‌پور به درستی استدلال می‌کند «زرنگ‌ها» لزوما افراد باهوش و خلاقی نیستند، آن‌ها همین «میان‌مایه‌ها» و متوسط‌الحال‌هایی هستند که از قضا فاقد نبوغ، درخشش‌های فردی و قابلیت‌های ممتاز ویژه‌اند. «زرنگ‌ها» توانسته اند زرنگی را به صورت یک #ارزش_اجتماعی درآورند. آن‌ها فرصت‌طلبی‌ها و سودجویی‌ها و رانت‌خواری‌های‌شان را، و این که توانسته‌اند سیستم را فریب دهند و بر خَرِ مراد سوار شوند، به حساب زرنگی‌شان می‌گذارند. زرنگ‌ها می‌دانند سیستم از آن‌ها «کارآیی موثر» نمی‌خواهد بلکه آن‌ها باید مدام #وفاداری‌شان به ایدئولوژی رسمی را نشان دهند. شیوه خاص مدیریت بدن، طرز سخن گفتن و ارائه کارنامه و تولید آمار و اطلاعات، مهارت‌های زرنگ‌هاست. زرنگ‌ها گاه خوش‌خلق‌اند، حتی زیاده از حد! زرنگ‌ها، گاه میانه‌رو و معتدل می‌شوند و گاه تندرو؛ همه چیز به #منطق_موقعیت و منافع شخصی‌شان بستگی دارد. عمل‌گراییِ کور از افراد #فعالیت_بیشتر می‌خواهد نه #کیفیت_بهتر. زرنگ‌ها، می‌دانند به تعبیر خودشان «چگونه کارها را اول راه بیندازند و بعد جا بیندازند». زرنگ‌ها، می‌دانند به جای «رقابت» چگونه با دسته‌ای «رفاقت» کنند و موقعیت‌ها و فرصت‌ها را از آن خود نمایند. زرنگ‌ها، خلاقیت ندارند اما می‌کوشند نقابی از هوش و استعداد برای خود بسازند. افراد خلاق و اصیل در سیستم‌های عمل‌گراییِ کور حضور دارند اما اغلب حاشیه و دور از متن روابط قدرت‌اند؛ و گاه با #برچسب‌های_ایدئولوژیکی که زرنگ‌ها برای‌شان ساخته‌اند کاملاً منزوی شده‌اند. جمعیت زرنگ‌ها به مرور افزایش یافته و منافع و موقعیت آن‌ها ایجاب می‌کند تا گفتمان عمل‌گراییِ کور تقویت شده و تداوم یابد. زرنگ‌ها، مانع تأثیرگذاری در راه اصلاح سیستم و ظهور گفتمان تازه هستند. زرنگ‌ها نیازمند ظاهرگرایی و نمادگرایی و مناسک‌گرایی‌اند، زیرا این‌ها رویه‌های حافظ منافع زرنگ‌های میان‌مایه و متوسط‌الحال است. .