من ساکن کوچه‌های تاریک دلم، بی‌راهه‌هایی با دیوارهای خموش، شب‌هایی بی‌ماه، گیرا و سرد، در حسرتِ نوری که خفایای قلبم را روشن کند. کتمان نمی‌کنم که دلم پر از یادهاست، یادهایی که چون غباری، بر چشم‌های خاطره نشسته‌اند. شب‌های طولانی، بی‌صدا گریسته‌ام، و هر اشک، چون دردی بر سنگ‌فرش دلم نشسته. در کوچه‌های دلم، هر نغمه‌یی بازتابِ شکیبایی‌ام، هر نسیم، بیانگر آه‌های نهانم. آری، من زنده‌ام در این کوچه‌ها، با همه‌ی تاریکی و بغض‌های در گلو مانده‌ام. اما هنوز نوری در دوردست، نوری که شاید مرا سویش فراخوانَد. شاید روزی نور مهتاب، از پشتِ ابرهای غم، به این کوچه‌های تاریک هدایت شود، و من، رهسپارِ راهِ آغازی نو شوم. https://eitaa.com/h_d1011 شاید ... اما تا آن روز، من ساکن کوچه‌های تاریک دلم، با قلبی که هنوز می‌تپد به امید نوری. https://eitaa.com/h_d1011 #شعر_و_خوانش #فاطمه_هادیها