مادر همیشه پرچمش بالاست اما یک روز بیشتر حس کردم بالا بودنش را که دیدم جمعی از مادران خانه دار محله به کوه آمدند. هر کدام دست کودکان و نوجوانانشان را گرفته بودند و توشه ای برای مسیر سرد و سخت کوه رسم کوهنوردان بر این است که با تجهیزات کامل اما سبکبار، با یارانی پا به راه و همراه، دل به کوه زده، فارغ از هر دلواپسی شیب کوه را بالا و بالاتر میروند و پس از فتح قلّه، پرچمی را بر بلندای کوه برافراشته میکنند... اما این بار جمع آن ها که در نظر اول، شباهت زیادی به کوهنوردان حرفه ای نداشتند دل به کوه زدند... حجابشان حجاب حضرت مادر بود و تجهیزاتشان هم کامل، اما نه برای کوهنوردی؛ بلکه برای مادری! کوله‌ای سنگین از خوراکی و لباس اضافه که بعد از برف بازی بچه ها لازم میشد ... بچه ها برف بازی می کردند و مادران را گاهی استوار و باشکوه مثل کوه و گاهی افتان و خیزان در برف برای ممانعت از آسیب بچه ها می دیدم. بقدری محیط کوه لطیف و پاک شده بود که من بی هوا یاد ارتفاعات دزلی افتادم و آن رزمندگانی که آرام و بی صدا برای سرزمینم جان می دادند... راستی چرا من با دیدن این تصاویر منتقل شدم به جبهه به پاک ترین سرزمین ها؟ ساعاتی گذشت و البته بالا رفتن و به قله رسیدن در طاقت بچه ها نبود ولی پرچمی را که باید می افراشتند، به خوبی افراشتند. پرچم مادری... پرچم چادر... پرچم حرکت جمعی... پرچم احساس امنیت و آرامشی که کنارشان حس می شد... یاد این جمله نورانی افتادم که " "کونوا دُعاة الناس بغیر السنتکم" آن روز در خاطرم ماند با درس های زیادش... درس هایی که بی کلام به من منتقل شد... #تزکیه #مادری ✍ مریم جهادی @haad1442