📋 #خاطره_چادری_ها روزی در یکی از روزهای گرم بهاری به دانشگاه برای شرکت در کلاسی رفته بودم. کلاس در طبقه سوم واقع شده بود و طبق معمول دستان من پراز کتاب و البته کیف سنگین لپ تاب. ازقضا آسانسور دانشگاه خراب شده بود ومتاسفانه از آسانسور خبری نبود، از طرفی چون با اتوبوس خودم رو به دانشگاه رسونده بودم هم بسیار گرمم شده بود و هم تاخیر داشتم.چاره ای نداشتم جز اینکه بالا رفتن از پله هارو برای رسیدن به کلاس انتخاب کنم، خدا می داند که چقدر برایم سخت بود.اول به خودم گفتم چادرم رو در میارم تا حداقل زودتر و البته با سختی کمتر به کلاس برسم وبعد از رسیدن به درب کلاس سر میکنم ولی یاد داستان حضرت زهرا(س)و مرد نابینا افتادم و پشیمون شدم... نفس نفس زنان به در کلاس رسیدم و کمی خودم رو مرتب کردم و وارد کلاس شدم.اوضاع کلاس ما متاسفانه مثل خیلی از دانشگاه ها به لحاظ وضعیت پوشش خیلی چنگی به دل نمی زدو ناگفته نماند که همیشه با نگاه بدی از سمت همکلاسی هایم مواجه می شدم و همین مسئله پوشش باعث شده بود که خیلی با من صمیمی نشوند. بعد از ورود به کلاس و کسب اجازه از استاد به محض اینکه می خواستم قدم بعدی رو بردارم یکی از دوستان لطف کردن و با لحن بسیار بد و تمسخر آمیز فرمودند:حداقل چادرت رو در می آوردی که به فلاکت نیوفتی! و در پی صحبت ایشون اکثر دانشجویان به اتفاق استاد خندیدند.من که بسیار عصبانی شده بودم و البته تا حدودی گرمازده به خودم گفتم باید جواب خوبی برای طرح این مسئله داشته باشم، به قول معروف با منطق خودش اگر جواب بدم حتما به نتیجه می رسم والا که.... بدون پاسخ دادن رفتم و روی صندلی نشستم.از خدا که پنهان نیست از شما چه پنهان که اصلا متوجه تدریس استاد نشدم و تمام مدت به پاسخی که می خواستم بدم فکر کردم. این همکلاسی من تازه با یکی از همین همکلاسی ها نامزد کرده بودن ، دختری بسیار زیبا و خوش صدا والبته با عشوه . نیمه کلاس که شد استاد به اصطلاح آن ترک یا همون زنگ تفریح دادند همه به جز من از کلاس خارج شدند و بعداز ورود استاد و دیگر دانشجویان از استاد اجازه خواستم که اجازه بدن در مقابل توهینی که به من و اعتقادم شد دفاعی داشته باشم و استاد با بی میلی اجازه دادند. رو به همکلاسیم کردم و گفتم: می خوام ی اعترافی بکنم! کلاس در سکوتی عجیب فرو رفت و همه منتظر ادامه گفتار من بودند. در دادامه گفتم: من نامزدت رو خیلی دوست دارم و البته خودتوروهم خیلی دوست دارم. باعصبانیت گفت: غلط کردی نامزد منو دوست داری ، ولی هم من و هم نامزدم از تو و امثال توچادریابیزاریم.... من بعداز افاضات همکلاسیم، در کمال آرامش گفتم: شما اجازه ندادی من کلامم رو تموم کنم، کمی صبور باش و در انتها قضاوت کن.اگر به زندگی تو علاقه ای نداشتم با طرفندهای زنانه ام که خدا در وجود من و تمام دختران و زنان قرار داده طوری طنازی می کردم که همسر تو و امثال او به طرفم متمایل می شدند و اونوقت بود که دیگه تو ی عنصر تکراری می شدی و نفرات جدیدتر جذاب تر می شدند، ولی من چون به عشق و زندگی تو احترام می ذارم و نمی خوام خواسته یا ناخواسته وارد این حریم بشم تو گرمای تابستون و سرمای زمستون این سختی رو به خودم تحمیل میکنم که مبادا لطمه ای به زندگی شما و امثال شما وارد بشه. کلاس در سکوتی سخت فرو رفت و بعداز گذشت لحظه ای تمام همکلاسی هام البته به اتفاق استاد بلند شدند و کف زدن، الان ما یک تیم همفکر در دانشگاه شدیم و با وجود سلایق مختلف در کنار هم هم درس می خونیم وهم .... لازم به ذکر است این خاطره مربوط به دوران کارشناسی در سن ۱۹ سالگی و دانشگاه تهران بود 📝 نجمه پیروی، کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی، شهرمقدس قم،۳۴ ساله #حجاب #بدحجاب #بی_حجاب @astanehmehr @haamsafar