#عبور‌زمان‌بیدارت‌می‌کند🕰 #نویسنده_لیلا‌فتحی‌پور #پارت196 چقدر جایش خالی بود. گوشی‌ام را باز کردم و فیلم ارسال شده توسط پری‌ناز را دوباره نگاه کردم. از قسمتی که دوربین روی صورتش زوم شده بود عکس گرفتم و در گالری گوشی‌ ذخیره کردم و مدتها نگاهش کردم و اشک ریختم و نجواکنان به عکسش گفتم: –یعنی توام اینقدر دلتنگ من هستی؟ این شرکت بدون تو قبرستونه، تو رو خدا زودتر برگرد. تمام ذهنم پر از تو شده، تویی که منتظرم بیایی، اصلا بگو ببینم میایی؟ سرم را روی میز گذاشتم و هق زدم تا دلتنگی‌ام کمی کوتاه بیاید و دست از بستن راه نفسم بردارد. بعد از چند دقیقه با صدای بلعمی سرم را بلند کردم. –اُسوه جان. لیوان آبی به طرفم گرفته بود و با چشم‌های شفاف شده نگاهم می‌کرد. لیوان آب را از دستش گرفتم و روی میز گذاشتم. با صدای گرفته‌ام گفتم: –دوباره در اتاق باز بود صدام رو شنیدی؟ –نه، امدم بپرسم می‌تونم یه کم زودتر برم؟ حالم خوب نیست. –اشکهایم را که خیال بند آمدن نداشت را پاک کردم و جرعه‌ایی از آب خوردم. بی‌تفاوت نگاهم را به لیوان دوختم و پرسیدم: –امروز چه خبره؟ همه حالشون بده؟اون از آقا رضا، اینم از تو، لابد تو بری منم باید تلفن جواب بدم. ابروهایش را در هم کشید. –خسته شدم از بس تلفن جواب دادم و هی دروغ گفتم که آقای چگنی مسافرته، همش میپرسن کی برمی‌گرده، خب من چه می‌دونم. جدی گفتم: –خب میخوای راستش رو بگو. چی شد الان یهو متحول شدی؟ تا حالا که دروغ می‌گفتی و جاسوسی می‌کردی خسته نبودی؟ بعدشم واقعا رفته مسافرت خب، دروغ نیست. فقط یه سفر زورکی. بگو نمی‌دونم کی برمی‌گرده. کمی خودش را جمع و جور کرد و سرش را پایین انداخت. –باشه، حالا می‌تونم برم؟ نگاهی به روی میز انداختم. –برو، فقط قبلش بیا این فاکتورها رو پیدا کنیم. صبح فکر کنم رو میز دیدمشون. ولی الان اینجا نیست. آقا رضا گفته که... بلعمی به طرف در رفت. –صبر کن از ولدی بپرسم، اون قبل از امدن تو داشت اینجا رو گردگیری می‌کرد. رفت و فوری برگشت و از همان جلوی در گفت: –میگه همه‌ی برگه‌های روی میز رو گذاشته داخل کشو. بعد هم رفت. داخل کشوی سمت راست را گشتم اثری از فاکتور نبود. کشوی سمت چپ را باز کردم. کاغذها را زیرو رو کردم. فاکتورها را پیدا کردم. همین که خواستم کشو را ببندم قابی که آنجا بود توجهم را جلب کرد. البته از اول که کشو را باز کردم قاب را دیدم ولی توجهی نکردم. اما لحظه‌ی آخر نوشته‌ایی که رویش بود را ناخواسته خواندم و خشکم زد. خودش بود. همان شعری که من در زیرزمین خانه‌شان نوشته بودم. قاب را برداشتم. چقدر زیبا معرق شده بود. "کدام سوی روم کز فراق امان یابم" گوشه‌ی قاب خیلی ریز نوشته شده بود. "برای تو که دیر به زندگی‌ام آمدی ولی خیلی زود باورم شدی." دوباره بغض سمج سر و کله‌اش پیدا شد. یعنی این را برای من درست کرده؟ همانطور به تابلو خیره مانده بودم. نمی‌دانستم از خوشحالی باید چیکار کنم. یعنی آن روز می‌خواسته این قاب را به من بدهد. دیگر نتوانستم آن را سرجایش بگذارم. دلم می‌خواست پیش خودم نگه‌دارمش. انگار یک دلگرمی برایم بود. احساس کردم با دیدن قاب جواب سوالم را گرفته‌ام. پس او هم دلتنگم است. قاب را بوسیدم و به همراه فاکتورها به اتاقم بردم و داخل کیفم گذاشتمش. بعد از تمام شدن کارهایم تصمیم گرفتم به امیرمحسن زنگ بزنم و همه‌ی جریان را برایش توضیح بدهم و بگویم که چند روزی به خانه‌ی آنها می‌روم. ولی بعد با خودم فکر کردم اصلا چرا به مادر نگویم. چرا همیشه به هر کسی حرفم را می‌گویم جز مادرم. شاید حق دارد که از دستم ناراحت باشد. البته ممکن است حرفهایی بزند که ناراحتم کند ولی هر چه باشد مادر است باید خبر دار شود که چه خبر است و چه اتفاقهایی می‌خواهد بیفتد. گوشی را برداشتم و شماره‌ی خانه را گرفتم. بعد از احوالپرسی کم‌کم اوضاع را برایش شرح دادم. از همان اول تعجب کرد که من از شرکت به او زنگ زده‌ام چون اصلا از این کارها نمی‌کنم. بعد که موضوع فیلم و درخواست پری‌ناز را شنید از تعجب برای چند لحظه سکوت کرد. بعد هم گفت نیازی نیست به خانه‌ی کسی بروم. گفتم: –آخه مامان، مریم‌خانم سر کوچه وایساده که باهام حرف بزنه، من می‌ترسم عجز و التماس کنه که... –بیخود کرده، مگه تو بی‌کس و کاری، هر وقت نزدیک شدی زنگ بزن خودم میام بیرون ببینم حرف حسابش چیه. اگه حرفی داره بیاد تو خونه بگه، مگه طلبکاره یا ارث باباش رو از تو میخواد که سر کوچه کشیک می‌کشه. بعد با تشر ادامه داد: #ادامه‌دارد

📹 دست یه جوون رو بگیر بذار تو دست امام زمان(عج) 🎙 به روایت: حاج حسین یکتا 🌸🍃• . • . • •┈┈••✾❣✾••┈┈• @hadis_eshghe •┈┈••✾❣✾••┈┈•

✴️ #روشنای_راه شماره 42 🎧 تفسیر صوتی سوره مبارکه #بقره 🎙 آیت الله #جوادی_آملی(دامت برکاته) 🔺 روزم را با روشنای سخن خدای مهربانم، مبارک می کنم. ◻️🔸◻️ ✴️ همه چیز درباره آشنایی آیت‌الله سیدعلی خامنه‌ای(مدظله‌العالی) با قرآن ⏮ #مونس_روزهای_زندان 🔸 #مبارزه_برای_حق و #قیام_لله، بی‌هزینه نیست. بارها دستگیری و زندان، یکی از هزینه‌هایی بود که حضرت آیت‌الله خامنه‌ای برای فعالیت‌های مبارزاتی خود پرداخت؛ اما در تمام این دوران، #قرآن، #یار_انیس ایشان بوده است. ◻️ در ماجرای دستگیری اول در سال ۴۲، وقتی آیت‌الله خامنه‌ای را به زندان نظامی مشهد منتقل می‌کنند، همه‌ وسایل‌شان را می‌گیرند؛ اما ایشان می‌گویند: «من درخواست کردم قرآن را بگذارند پهلوی من باشد. قبول کردند.» 📚 شرح اسم، ص ۱۴۳. 🔸 در ماجرای دستگیری پنجم در سال ۱۳۵۰ در مشهد، وقتی مأموران ساواک، سیدعباس موسوی‌قوچانی، روحانی مقاوم را شکنجه کردند، قرآن خواندن آیت‌الله خامنه‌ای تنها مایه‌ تسلی‌خاطر او بوده است: «آن‌چه در این زندان تنها #مایه‌_تسلی خاطر آقای موسوی بود، این‌که وقتی پس از اتمام شکنجه به سلولش برمی‌گشت، به صدای قرآن خواندن من گوش فرا می‌داد. من هم آیات ویژه‌ای را از قبل انتخاب می‌کردم و برایش می‌خواندم تا مرهم زخم‌هایش و آرام جانش و آهنین کننده‌ اراده‌اش باشد.» 📚 همان، ص ۴۵۰. ◻️ دوران دستگیری و زندان با سکوت و تنهایی و خلوتش، فرصت مناسبی بود تا حضرت آیت‌الله خامنه‌ای با تلاوت قرآن و تدبر در آن، بهره‌های فراوانی از این کتاب شریف بردارد. ┄┅═✧❁••❁✧═┅┄ 🖊 بعون الله و توفیقه ❇️ اداره کل امور تربیتی‌ 📲 eitaa.com/jz_tasnim

#عبور‌زمان‌بیدارت‌می‌کند🕰 #نویسنده_لیلا‌فتحی‌پور #پارت197 –از بس به اینا رو دادی واسه خودشون میبرن می‌دوزن، مگه تو پدر و مادر نداری؟ مگه مملکت پلیس و قانون نداره؟ حالا یکی معلوم نیست از کدوم قبرستونی یه چیزی گفته اینا افتادن دنبالش؟ مگه دختر من بازیچه دست اوناست؟ خودشون برن پسرشون رو نجات بدن اصلا به ما چه مربوطه، شاید این دختره‌ی شالاتان فردا گفت سر اُسوه رو ببرید، اینا باید ببرن؟ اصلا از کجا معلوم به حرفی که زده عمل کنه، اون که هیچیش حساب کتاب نداره، مگه میشه به کسی که به مملکتش خیانت کرده اعتماد کرد؟ مادر با عصبانیت این حرفها را میزد و رفته رفته هم صدایش بالاتر می‌رفت. یه بند می‌گفت. ولی من برایم مهم نبود. از حرفهای مادر آرامش گرفته بودم و قند در دلم آب میشد. حتی از تشر زدنش هم ناراحت نشدم. تا به حال مادر اینطور از من حمایت نکرده بود. حرفهایش را قبول داشتم، مریم‌خانم به جای این که در خیابان جلوی راهم را بگیرد باید با خانواده‌ام همه چیز را درمیان بگذارد. تقصیر خودم است از اول نباید جوری رفتار می‌کردم که فکر کنن حساب من و مادرم جداست. به نزدیک کوچه که رسیدم به مادر زنگ زدم و اطلاع دادم. بلافاصله سر کوچه حاضر شد. انگار از قبل لباس پوشیده آماده نشسته بود. اصلا فکر نمی‌کردم مادر اینقدر برایش مهم باشد. همراه مادر به طرف خانه راه افتادیم. خبری از مریم‌خانم نبود. تعجب کردم. دلیلی نداشت نورا دروغ بگوید. مادر گفت: –کسی نیست که. –شاید رفته. همین که خواستیم به طرف خانه برویم دیدیم بیتا خانم و مریم خانم به طرف ما می‌آیند. مادر زیر لب گفت: –محلشون نده، بیا بریم. دلم نمی‌خواست نسبت به مریم خانم بی‌تفاوت باشم، گرچه او دفعه‌ی پیش رفتار خوبی با من نداشت. ولی نمی‌توانستم حرف مادر را نشنیده بگیرم. سرم را پایین انداخت و به راهم ادامه دادم. مریم خانم جلویمان را گرفت و با التماس رو به من گفت: –دخترم من رو ببخش، به خدا روز و شبم قاطی شده، اصلا نمیفهمم چطور روزگارم می‌گذره، یه دقیقه بیا بریم کارت دارم. زیر چشمی نگاهی به مادر انداختم و سکوت کردم. مادر ابروهایش را در هم کشید و گفت: –اون با شما کاری نداره مریم خانم. تا حالاشم هر چی از شما کشیدیم کافیه. شما مظلوم گیرآوردید؟ به اندازه‌ی کافی به خاطر پسر شما حرف پشت سر دختر من هست. انشاالله هر کس حرف پشت بچم زده خودش و خانوادش دچار بشن. وقتی جملات آخر را می‌گفت به بیتا خانم نگاه کرد. بعد هم دست مرا گرفت و به طرف خانه پا تند کرد. آنها که انتظار چنین برخوردی را نداشتند همانجا خشکشان زد. مادر چادرش را از سرش کشید و جلوی پنجره ایستاد و نگاهی به کوچه انداخت. –هنوزم اونجا وایسادن دارن حرف میزنن. بعد به طرفم برگشت و ادامه داد: –مردم چه توقعاتی دارن، همه کاره پسر و عروس خودشه، اونوقت ما باید بسوزیم. خب می‌خواستی یه عروس قاطی آدم بگیری که الان... لبم را گاز گرفتم. –کی گفته اون عروسشه؟ پری‌ناز و راستین با هم نامزد نیستن. راستین اون رو نمیخواد، اون به زور... مادر حرفم را برید. –آخه میگن اینا می‌خواستن با هم ازدواج کنن، پسر زده زیرش حالا دختره داره تلافی میکنه. سرم را کج کردم. –خب وقتی فهمیدن دختره آدم درستی نیست ولش کردن، هر کسی باشه همین کار رو میکنه. ولی بعد دیگه پری‌ناز ول کن نبود. مادر دستش را در هوا پرت کرد و به طرف آشپزخانه راه افتاد. –چه میدونم. خدا بهتر می‌دونه، لابد دختره خاطرش رو خیلی میخواد که اینجوری می‌کنه. بعد هم مشغول کارش شد. ولی نفهمید که با این حرفش چه خونی به دلم کرد. نمی‌خواستم به جز من کس دیگری راستین را دوست داشته باشد. به طرف اتاقم رفتم. تابلو را از کیفم خارج کردم و داخل کیف قدیمی‌ام پنهانش کردم. #ادامه‌دارد...

#عبور‌زمان‌بیدارت‌می‌کند🕰 #نویسنده_لیلا‌فتحی‌پور #پارت198 دلم برای مریم خانم شور میزد. بیچاره خیلی رنگ پریده و مضطرب بود. کاش می‌توانستم کاری برایش انجام دهم. اگر راستین بود حتما از این حال مادرش خیلی ناراحت میشد. مدام در اتاقم راه می‌رفتم و فکر می‌کردم. با شنیدن صدای اذان از اتاق بیرون آمدم و وضو گرفتم و نمازم را خواندم. برای سر عقل آمدن پری‌ناز دعا کردم و بعد با خدا کمی حرف زدم. –خدایا، می‌دونم که بنده خوبی برات نبودم، می‌دونم تمام عمرم غر زدم و هر چی بهم دادی بازم بیشتر خواستم. می‌دونم همش دست این و اون رو نگاه کردم و بهت گفتم منم از اونا میخوام، چرا بهم نمیدی. خدایا می‌دونم همش گفتم "چرا" چرا "چرا" می‌دونم با گفتن این کلمه ناراحتت کردم. همه‌ی اینارو می‌دونم، ولی این رو هم می‌دونم که تو هر دفعه اغماض کردی و نق زدنهام رو جدی نگرفتی. ازت ممنونم. ولی این بار با همه‌ی دفعه‌ها فرق می‌کنه، نه میخوام غر بزنم نه ناله و شکایت کنم که چرا بهم کم دادی. فقط ازت میخوام باز هم چشم‌پوشی کنی و من رو ببخشی، به خاطر هر چیزی که دانسته و ندونسته انجام دادم من رو ببخش." سر بر سجاده گذاشتم و دلم را حسابی خالی کردم. بعد قرآن را باز کردم و از ادامه‌ی دفعه‌ی پیش که علامت زده بودم شروع به خواندن کردم. نمی‌دانم چند ساعت طول کشید. کمرم خیلی درد گرفته بود ولی در عوض دیگر استرس نداشتم. آرام بودم ولی دل تنگ. کاش برای دلتنگی هم دارویی وجود داشت. از جایم بلند شدم و کنار پنجره رفتم. پرده را کامل کنار زدم و چشم به آسمان دوختم. ستاره‌ایی در آسمان نبود جز یکی دوتا. خدایا یعنی حالا راستین زیر کدام قسمت از این آسمانت است. یکی از ستاره ها که آن دور دستها بود چشمکی زد. انگار دلم گرم شد. یعنی حالش خوب است؟ خدایا دل تنگی‌ام را چه کنم؟ بغضم را فرو دادم و با صدای امیرمحسن به طرف در برگشتم. –خوبی؟ بی‌حرکت جلوی در ایستاده بود. با صدای دو رگه‌ام گفتم: –خدا رو شکر. لبخند زد. –این خدا رو شکر با این صدا یعنی خوب نیستی. از مامان شنیدم چی شده. غصه نخور، انشاالله همه چی به خوبی تموم میشه. به دیوار کنار پنجره تکیه دادم و از همانجا چشم به ستاره‌ایی که هنوز هم چشمک میزد دوختم. –نه امیرمحسن، دیگه مثل قبل نیستم. حال روحیم بد نیست. فقط نگرانم. می‌دونم بالاخره این سختیها تموم میشه، برای همین مثل قبل اذیت نمیشم و حرص نمی‌خورم. دلیلش رو هم نمی‌دونم، ولی حسی که دارم خیلی بهتر از قبلنا هست. می‌دونم همه‌ی این اتفاقها خواست خداست. فقط دلیل این رو نمی‌دونم که چرا قبلا اینطور نبودم و اونقدر سر هر مشکلی خودم و دیگران رو اذیت می‌کردم. حالا دیگه معنی اون همه بی‌تابی خودم رو سر هر دردسر کوچیکی نمی‌فهمم. تا حالا اینطوری شدی؟ می‌دونی دلیلش چیه؟ روی تخت نشست و سرش را به علامت تایید تکان داد. –آره. برای منم پیش امده. من به این نتیجه رسیدم که اگه خدا من رو گرفتار کرده و اون گرفتاری اثر روحی بدی روی من گذاشته احتمال داره که این امتحان یک مجازات باشه به خاطر گناهانم. یعنی عاملش اشتباهات خودمه. اینجور وقتها دعا می‌کنم و طلب بخشش از خدا میکنم ازش می‌خوام که این امتحان سخت رو ازم بگیره و بهم آرامش بده. گاهی هم یه مشکلی دارم که خیلی برام سخته‌ها ولی آرومم و اعصابم بهم نمی‌ریزه و راحت‌تر می‌تونم تحملش کنم تازه رابطمم باخدا قشنگ تر میشه، به نظرم اینجور وقتها علامت اینه که خدا یه جور دیگه بهم توجه می‌کنه، یه جور خاص، یه جور عاشقانه که من با لذت اون مشکل رو می‌گذرونم. اون می‌خواد من بزرگ بشم. در حقیقت هر دو صورت به نفعمه، ولی در حالت دوم با حال خوب و قدرت روحی زیاد اون مشکل رو پشت سر میزارم. فکر می‌کنم توام الان در حالت دوم هستی. لبخند زدم. –چه حرفهای امید بخشی، پس یعنی من تو حالت دومم؟ –من اینطور فکر می‌کنم. کنارش روی تخت نشستم و پرسیدم: –کدوم مشکلت باعث شده که رابطت با خدا قشنگ‌تر بشه؟ این آتش سوزی رستوران رو میگی؟ –نه، همین مشکل چشم‌هام. چون از بدو تولد بوده، مطمئنم به خاطر گناهم نبوده. از تو چه پنهون حتی گاهی مغرور میشم که خدا من رو انتخاب کرده برای این مشکل و ازش تشکر می‌کنم. –تو خیلی صبوری امیرمحسن، اینجوری حرف میزنی به رابطت با خدا حسودیم میشه. خندید. –خوبی خدا اینه که مثل ما آدمها تبیعیض نمیزاره، هر کسی می‌تونه خودش رو براش لوس کنه، توی بغلش برای همه جا داره. به آشپزخانه رفتم برای آماده کردن شام به مادر و صدف کمک کردم. سر شام پدر گفت که یک جای مناسب برای کبابی پیدا کرده، یک مغازه‌ی جمع و جور و کوچک است. خیلی هم ا‌ز من بابت پول تشکر کرد و گفت که کم‌کم پس میدهد. از حرفش خجالت کشیدم نمی‌خواستم بداند من پول را می‌خواهم بدهم. ولی امیرمحسن انگار همه چیز را به پدر گفته بود. #ادامه‌دارد...

#عبور‌زمان‌بیدارت‌می‌کند🕰 #نویسنده_لیلا‌فتحی‌پور #پارت199 چند روزی گذشت. در این چند روز نه خبری از مریم‌خانم بود نه تلفن و پیغامی. برایم عجیب بود. امروز دوباره آقا رضا به شرکت نیامده بود. از بلعمی پرسیدم: –امروزم نمیاد؟ زنگی چیزی نزده؟ –نه زنگ نزده، احتمالا میاد. چون هر روز این موقع‌ها زنگ میزد اطلاع می‌داد که بهت بگم نمیاد. –خدا کنه بیاد. کارها زیاد شده تنهایی نمی‌تونم. –حالا اگر کاری هست که من می‌تونم انجام بدم بهم بگو، راستی امروز یه قرار داریم‌ها، با شرکت دیده‌بانان، برای بستن قرارداد. –خب پس به آقا رضا زنگ بزن بگو بیاد دیگه، اون نباشه که اصلا نمیشه، اگه نمیتونه بیاد قرار رو کنسل کن. یعنی تو این چند روز حالش خوب نشده؟ فکر کرد و گفت: –مدیر عامل که آقای چگنیه، به نظرت بدون اون میشه قرار داد بست؟ شانه‌ایی بالا انداختم. نمی‌دونم، فکر کنم بشه، چون قبلا نمونش رو داشتیم. آخه قرار بزرگی نیست، از این دم دستیهاست. بعد از این که بلعمی به آقا رضا زنگ زد گفت: –گفت میاد، ولی یه کم دیرتر. پشت میزم نشستم و سخت مشغول کارم بودم که با صدای پیامک گوشی‌ام فوری بازش کردم. این روزها همیشه گوش به ‌زنگ بودم، تا ببینم پری‌ناز پیامی می‌دهد یا نه، برای همین اینترنت گوشی‌ام را حتی شبها هم روشن می‌گذاشتم. یک پیام از یک شماره ناشناس بود. نوشته بود. –چند دقیقه دیگه بهت تصویری زنگ میزنم، فقط یه جا تنها باش. از دیروز که فهمیده برات اون فیلم رو فرستادم تا حالا نه غذا ‌خوره، نه حرف زده. فقط با سُرم زندس، اگه اینجوری پیش بره باید بیای جنازش رو ببری پس توجیهش کن که غذا بخوره. با خواندن پیام از جایم بلند شدم. دستم را جلوی دهانم گرفتم. پس این پیام از طرف پری‌ناز است. یعنی راستین غذا نخورده. آن هم با آن حالش؟ نمی‌توانستم چشم از صفحه‌ی گوشی بردارم. گوشی به دست در اتاق به این طرف و آن طرف می‌رفتم. می‌گوید باید بروم جنازه‌اش را بیاورم، این دختره روانیست. اصلا معلوم نیست چه مرگش است. جوری حرف میزند انگار مجبور بود که راستین را با خودش ببرد. زیاد طول نکشید که گوشی‌ام زنگ خورد. ضربان قلبم بالا رفت. دستپاچه شدم. فوری پشت میزم رفتم و روی صندلی نشستم. گوشی را روی میز گذاشتم و کمی روسری‌ام را مرتب کردم. با انگشت سبابه‌ام که شروع به لرزیدن کرده بود صفحه‌ را به طرف بالا لمس کردم. چهره‌ی پری‌ناز ظاهر شد. بدون سلام گفت: –ببین اگه امروز باهاش حرف بزنی و غذا بخوره فردا هم همین موقع بهت زنگ میزنم باهاش حرف بزنی. بگو دست از لجبازی برداره. منتظر جواب من نشد. در اتاقی را باز کرد و وارد شد. اتاقی که می‌دیدم با دفعه‌ی قبل فرق داشت. کوچکتر به نظر میرسید. جلوی دوربین پتویی قرار گرفت که فهمیدم روی راستین کشیده شده. رنگ پتو روشنتر و انگار نو و تمیزتر از قبل بود. پس هنوز آنقدر حالش خوب نشده که از روی تخت پایین بیاید. نگران چشم به دوربین دوخته بودم. پری‌ناز دوربین را روی صورت راستین نگه داشت و گفت: –بیا بگیر حرف بزن. راستین سرش مخالف طرف پری‌ناز بود. انگار به پنجره نگاه می‌کرد چون نور ضعیفی از آن سمت می‌آمد. از حرف پری‌ناز تکانی به خودش نداد و بی‌تفاوت همانطور مانده بود. پری‌ناز گوشی را به طرف خودش گرفت و گفت: –اُسوه یه چیزی بگو، آقا صدات رو بشنوه، مطمئن بشه. بعد دوباره گوشی را روی صورت راستین گرفت. ناگهان راستین سرش را چرخاند و چهره‌‌اش در مقابل دوربین هویدا شد. الهی بمیرم چقدر صورتش لاغر شده. حریصانه نگاهش کردم و جزجز صورتش را از نظر گذراندم. چشم‌هایش پف داشتند و لبهایش خشک و پوسته پوسته شده بودند. ته ریشش بیشتر شده بود و رنگ پریده‌اش را کمی پنهان می‌کرد. با تمام اینها چقدر چهره‌اش جذابتر و مردانه‌تر شده بود. با دیدن من لبخند زد. فقط نگاه می‌کرد. لبخندش بغض به گلویم آورد. صدای پری‌ناز را شنیدم که به راستین گفت: –بگیر باهاش حرف بزن. راستین گوشی را از دست پرناز گرفت ولی چشم از دوربین برنداشت. پری‌ناز گفت: –مگه نگفتی اگه بهش زنگ بزنم حرف میزنی، خب... راستین بی توجه به حرف او سرش را برایم تکان داد و گفت: –سلام. چقدر صدایش خط و خش داشت، از صدایش غم می‌بارید. همین یک کلمه سلام گفتنش هزار جمله بود. قلبم به درد آمد و دیگر سخت بود جلوی اشکهایم را بگیرم. با گریه جواب سلامش را دادم. نگاهی به پری‌ناز انداخت و گفت: –برو برام یه سوپی چیزی بیار تا بخورم. اینبار صدای پری‌ناز آرامتر از قبل بود، شاید از حرف زدن راستین خوشحال شده بود. #ادامه‌دار

#عبور‌زمان‌بیدارت‌می‌کند🕰 #نویسنده_لیلا‌فتحی‌پور #پارت200 –باشه میرم یه کیلو هم نخود سیاه پخته برات میارم، میگن خیلی خاصیت داره، تا برگردم تموم شده باشه‌ها. دوباره نگاهش را به طرف من کشاند و لبخند زد. –از این که از دست اینا نجات پیدا کردی و حالت خوبه خیلی خوشحالم. باورم نمیشه دارم می‌بینمت. تمام این چند روز نگرانت بودم. حتی وقتی بیهوش بودم. پری ناز گفت به خانوادم خبر داده که حالم خوبه و مشکلی ندارم. می‌گفت همه‌چی خوبه فقط مامان یه کم بی‌تابی می‌کنه. ولی وقتی از تو می‌پرسیدم جوابم رو نمی‌داد. تا این که دیروز گفت چیکار کرده. وقتی شنیدم چی بهت گفته دیگه نتونستم چیزی بخورم نه این که نخوام، نتونستم. با حرف نزدن تحت فشارش قرار دادم تا این که بالاخره کوتا امد و بهت زنگ زد. مکثی کرد و ادامه داد: –خانوادم چطورن؟ دیدیشون؟ با حرفش یاد حرفهای مادرش افتادم و برخوردهای دیگران، نتوانستم جز اشک‌ریختن جوابی بدهم. –میخوای با گریه‌هات حالم بدتر بشه؟ من می‌خوام صدات رو بشنوم، نه این که اشکهات رو ببینم. میخوای منم گریه‌ام بگیره؟ اشکهایم را پاک کردم و سرم را به طرفیت تکان دادم. نفسش را محکم بیرن داد و با احتیاط گفت: –پری‌ناز می‌گفت مادرم گفته قراره امشب ...مسیر نگاهش را عوض کرد. استرس گرفتم: –قرار امشب چی بشه؟ اخم ریزی کرد. –خبر نداری؟ –چی رو؟ –قرار امشب بیان خواستگاریت و تا آخر هفته.... –مادرتون گفته؟ بی‌توجه به حرفم گفت: –یادت باشه به من چه قولی دادی. سرم را پایین انداختم. –باور کنید من روحم خبر نداره، خیلی خوب یادمه چه قولی دادم ولی ممکنه به خاطر شما، به خاطر مادرتون... حرفم را برید. –به خاطر هیچ کس کاری نمی‌کنی. فقط وقتی جنازم رو دیدی حرفهای پری‌ناز رو باور کن. –اما، مادرتون خیلی نگرانتون هستن، احتمالا با بیتا خانم نقشه‌هایی دارن که واسه خودشون بریدن و دوختن. –بیتا خانم؟ اون چیکارس؟ –مگه نمی‌دونید؟ شرط پری‌نازه که من با پسر بیتا خانم باید... فریاد زد. –پری‌ناز غلط کرده. تو هیچ کاری نمیکنی، میخوای خودت رو بدبخت کنی؟ اون پسره...اون پسره... صورتش مچاله شد و نگاهش را به طرف پایش سُر داد. پرسیدم: –چی شد؟ پاتون درد گرفت؟ –خوبم، یه وقتهایی تیر میکشه. –تو رو خدا ببخشید، پاتون به خاطر من... لبخند زد. –بهترین دردیه که تا حالا داشتم. برای کسی که تمام... همان موقع پری‌ناز وارد اتاق شد و گفت: –بسه دیگه، سیا داره میاد. زود قطع کن. اگه بفهمه بهت گوشی دادم گزارش میده و هر دومون بدبخت میشیم. بعد هم زود گوشی را از دست راستین گرفت و قطع کرد. #ادامه‌دارد...

ﺧﺪﺍﻳﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﮐﻪ ﺣﺎﻝ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻢ ﺧﻮﺏ باشد ﻭﻟﺒﺨﻨﺪﺷﻴﺮﻳﻦ ﺑﺮﻟﺒﺸﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﮐﺎﻓﻲ ﺳﺖ. خدایا ﺩﺭهمه لحظات ﺁﻧﻬﺎﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻏﻮﺵ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺖ ﻣﻴﺴﭙﺎﺭﻡ شبتون بخیر 💖↝ ↜💖

چند وقت بود که پارچه نمیگرفتمممم 😔انقد ک همه چی گرووون شده بود😕❌ از اونطرفم هردفعه خواهرشوهرامو جاریمو 😒با لباسای جدید میدیدم همه لباسای رنگی رنگیییی تا اینکه با این کانال اشنا شدم😍😌😌😌 بهترینننن پارچه ها رنگای قشنگ طرح های جذاب برید عضو شید از دست ندیددداا😍😍😍 @parche_terme_gol @parche_terme_gol @parche_terme_gol https://eitaa.com/joinchat/940638209Ce27f72f8a4

#قرار_عاشقی #سلام_ارباب_دلم ❤️ #حسین_جانم 🖤 دنیا همه دیوانه و شیدای حسین است مُهر همگان خاک کف پای حسین است رمزی که شود ضامن ما در صف محشر لبخند علی اصغر زیبای حسین است

#بیـــــــᏪــــو 🌿🌸💫☂؛ در این دنیا،غمۍگرهست،صبوری کن،خداهم هست☕️😌♥️ ـــــــــــــــــ☘ــــــــــــــــ 🌸🍃• . • . • •┈┈••✾❣✾••┈┈• @hadis_eshghe •┈┈••✾❣✾••┈┈•