تـا از شــراب عـشــق ، رسـیـد ارمـغـــان من شـد مـسـت ، هــم زمـیـن مـن و آسمـان من عـاشــق شـدن ، گــنــاه بـزرگــی اگــر نـبـود تـاوانِ چـیسـت ، ســوز دل مـهــربـان مـن ؟ اردیبهشت نیست ، که اردی جهنـم اسـت ! از آتـشـی کـه شـعـلـه کـشـد ، در نـهـان مـن سـالـی به عـمـر عـاشـقـی افـزود و بـاز هـم فــرقـی نـکـرد ، فـصـل بـهــار از خــزان من دور از هــوای عـشـق نفـس میکـشـم ، ولی تیر اسـت ، هر نفـس که نشیند به جان من دنـیـا مکان مــانـدن مــن نیـسـت ، میــروم هـسـت از تـبــار بوسـه و باران ، نـشان من گـفـتـم ، مـگـر ز مـرحــلـه ی خـاک بـگـذرم راضـی نـشـد ، خـدای مـن از امـتـحان من از هفـت خوان حادثه، در هفت شهر عشق افـزوده روزگـار ، دو چنـدان به خـوان من بـامـت بلـنــد ! شـاعـر لبـخـنــدهــای خوب جــاری مـکــن ، تـرانـه ی غــم بر زبـان من #محمد_رضا_جنتی🍃