🏴 وقتی حضرت را زیارت می کنیم و متوجه ایشان می شویم ، ▪️ حال چه از نزدیک باشد و چه از راه دور،▪️ این توجه را ساده نبینیم . مثلا وقتی مفاتیح را به دست می گیریم و مشغول زیارت می شویم ▪️ البته به شرط اینکه خیلی پراکنده نباشیم▪️، یعنی وقتی زیارت می کنیم ، واقعا فکر و دلمان به آن اندازه که می توانیم ، متوجه آن حضرت باشد، چون وقتی #دل و فکر جای دیگر باشد ، به سوی حضرت حرکت نخواهیم کرد ، و هنگامی که متوجه حضرت شدیم ، ولو از راه دور باشد ، این توجه به لحاظ اینکه معتقد به امامتشان هستیم ، محبت به آن حضرت داریم و به لحاظ اینکه دوستشان داریم ، در باطن امر یک نوع وحدت و قربی بین ما و آن حضرت ایجاد می کند ، گو اینکه وقتی متوجه می شویم و #زیارت و عرض ادب می کنیم ، با محبت ، دوستی و با اعتقاد به #ولایت و امامت ایشان ، روح ما به سوی سیدالشهداء { علیه السلام } می رود ( حرکتی که مخصوص روح است ) و به اندازه صلاحیتمان با آن بحر معنا ارتباط پیدا می کند ، و وحدت می یابد ( در حدّ خودمان ) البته به صورت #فنا . آن وقت ، آنچه که از آنحضرت و برکات وجودی ایشان در این وحدت نصیب ما می شود ، چیزی است که اگر یک عمر هم شب و روز عبادت کنیم ، نمی توانیم لحظه ای از آن برکات را به دست بیاوریم. چون وقتی عبادت می کنیم ◾️ البته توجه کنید که اینجا مسئله عبادت خدا مطرح نیست ◾️ آن ولایت و ولیّ را ، آن که عرش الله است ، بحر معنوی، مظهر حق ، خالصةُ الله است ، وقتی به او متوجه می شویم و محبت پیدا می کنیم ، ▪️ روح ما به سوی آن حضرت حرکت می کند وبه اندازه صلاحیت و ظرفیت خود ، به عالم آن حضرت وارد می شویم.