داستان #ابالفضل_العباس علیه السلام و از خودگذشتگی ایشان در اشعار گوناگونی آمده. یکی از شعرهای قدیمی، سروده «فضل بن محمد بن حسن بن عبیدالله بن عباس بن علی» نبیره حضرت عباس است. وی در مقام تمجید و رثای جدّ بزرگوارش چنین می‌سراید: أَحَقُّ النَّاسِ أَنْ يُبْكَى عَلَيْهِ / فَتًى أَبْكَى الْحُسَيْنَ بِكَرْبَلَاءِ أَخُوهُ وَ ابْنُ وَالِدِهِ عَلِيٍّ / أَبُو الْفَضْلِ الْمُضَرَّجُ بِالدِّمَاءِ وَ مَنْ وَاسَاهُ لَا يَثْنِيهِ شَيْ‏ءٌ / وَ جَادَ لَهُ عَلَى عَطَشٍ بِمَاءٍ. ترجمه: سزاوارترين مردم به اين كه بر او گريسته شود جوانمردى است كه (شهادتش) حسين را به گريه آورد. برادرش و پسر پدرش على، ابوالفضلى كه با خونش سرخ رو گرديد. و کسی که به او (حسین) مدد رساند و چیزی مانع یاری او نشد و با اینکه خود تشنه بود در راه او از آب گذشت. منبع📚: لهوف، ص118 شرح الأخبار (مغربی): 3 / 193 حق شناس (علی مع الحق...)👇👇👇👇👇 @haqshenas110