* 💞﷽💞 ‍#بادبرمیخیزد #قسمت110 ✍ #میم_مشکات #فصل_بیست_و_ششم: اگر خدا بخواهد آن چند روز راحله تمام مدت به خواستگار جدیدش فکر میکرد. حتی روز سیزده و جمعه تعطیل بعدش را. آنقدر که دیگر کلافه شده بود. برخلاف همیشه پدرش اصلا حرفی در این مورد نزد. انگار میدانست حالا حالا نیاز به فکر کردن دارد. شنبه شب وقتی در رختخواب دراز کشیده بود، همه حرفها، کارها و اتفاقات را مرور کرد. باز هم به همان نتیجه رسید. علاقه ای در میان نبود. نمی توانست با کسی زندگی کند که آنقدر پر شور و پر حرارت دوستش داشت و خودش هیچ احساسی به او نداشت. باید جواب منفی میداد. نه بخاطر بی علاقگی خودش، شاید اگر با هم زندگی میکردند بالاخره علاقه ای هم پیدا میشد، اما او نگران جناب دکتر بود. احساس میکرد جواب مثبتش تنها از سر دلسوزی خواهد بود و سو استفاده از این همه محبت صادقانه. تنها چیزی ک در دلش پیدا شد حس احترام بود و بس. هیچ نشانه دیگری که کورسوی امیدی باشد، نبود. احساس کرد به جواب رسیده است و پیش خودش گفت تا فردا شب، اگر کسی چیزی نگفت، خودش نظرش را به پدرش خواهد گفت. اما از قدیم گفته اند: عدو شود سبب خیر، اگر خدا خواهد... این چند روز همانقدر که برای راحله کلافه کننده بود برای سیاوش هم سنگین بود. با حرفهایی که شنیده بود امیدی به جواب مثبت نداشت. اگر جواب منفی بود چه باید میکرد? تنها دلخوشی اش این میان پدر راحله بود. حس کرد این مرد میتواند کمکش کند. آخر آن شب، در مراسم عقد، وقتی به پدر گفته بود قصد دارد از راحله خواستگاری کند چیزی در نگاه پدر خوانده بود که قوت قلبش شده بود. انگار حال و روز سیاوش را از نگاهش خوانده بود. اصلا همین که آن پدر این مدل جوان را راه داده بود خودش کلی پوئن* مثبت بود به نفعش! یا تعریفی که راحله از شخصیت او تحویل پدر سیاوش داده بود( بعد از مراسم خواستگاری سیاوش پاپی پدر شده بود تا زیر زبانش را بکشد که راحله چه چیزی راجع به او گفته است. این میان پدرش هم شوخی اش گرفته بود و سیاوش را دق داده بود تا بگوید. آخر سر هم به بهای یک شام آنچنانی رضایت داده بود که اسرار را هویدا کند) خب پس چرا وقتی نظرش اینقد خوبه من بیچاره رو اینقدر اذیت میکنه? هرچند این چند روز بخاطر وجود پدر و گشت و گذار پدرانه-پسرانه شان کمی از سختی انتظار کم میشد اما بیشتر مواقع غرق در افکار خودش بود. آنقدر که شنبه شب، وقتی در سالن انتظار فرودگاه نشسته بود تا پدرش را بدرقه کند چنان در عوالم خیال سیر میکرد که اصلا متوجه اعلام پرواز نشد. بالاخره پدر رفت. دم در خانه بود. از ماشین پیاده شد تا در گاراژ را باز کند و ماشین را داخل ببرد. به لطف جناب پروفسور حواس پرت، ریموت در گم شده بود. چقدر سیاوش به جانش غر زده بود اما از آن شب به بعد قطعا خیلی هم متشکر صادق میشد چون اگر ریموت گم نشده بود او هم از ماشین پیاده نمیشد و اتفاقی که سرنوشتش را عوض کرد رقم نمیخورد. در را باز کرد، به طرف ماشن برگشت که کسی صدایش زد: -اقای سیاوش پارسا? پ.ن: * پوئن: تلفظ فرانسه (point) انگلیسی، به معنای امتیاز #ادامه_دارد...