🌷بِسْم اللهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیم🌷 💠 #هزار و یک #داستان از #زندگانی #امیرالمؤمنین‌ علی علیه السلام💠 🔸#از_بعثت_تا_رحلت_پيامبر 🔸 🌸 #بت_شكن_آخر🌸 علي (عليه السلام) مي‌فرمايد: شبي رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم مرا نزد خويش فرا خواند. من در منزل همسرش خديجه نزد او حاضر شدم آنگاه فرمود علي (آماده باش) و از پي من حركت كن. سپس خود در جلو حركت كرد و من هم به دنبال آن حضرت حركت كردم تا آني كه در دل آن شب به خانه خدا كعبه رسيديم … رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم آهسته فرمود: علي از دوش من بالا برو، آنگاه خود خم شد و من از كتف مبارك او بالا رفتم و بر بام كعبه قرار گرفتم و هر چه بت در آنجا بود پايين انداختم، آنگاه از مسجدالحرام خارج شديم و راهي منزل خديجه شديم. در بازگشت رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم به من فرمود: نخستين كسي كه بتها را درهم شكست جد تو ابراهيم (عليه السلام) بود و آخرين كسي كه بتها را شكست تو بودي بامداد روز بعد هنگامي كه اهل مكه سراغ بتهاي خود رفتند ديدند كه بتهايشان برخي شكسته و برگشته و بر زمين افتاده است. آنها با خود اين اعمال از كسي جز محمد صلي الله عليه و آله و سلم و پسر عمويش علي (عليه السلام) سر نمي زند … [۸۳]. 🌸 #قضاوت_علي🌸 اعراب به كثرت نسل خود خيلي علاقمند بودند و اصرار زيادي مي‌ورزيدند تا در خانواده شان جنس ذكوري باشد لذا روزي سه مرد در طهر واحد با زني هم بستر شدند و اين زن پسري زائيد هر سه اين مرد ادعا داشتند كه پدر اين پسر هستند هنوز سوره ي مباركه نور نازل نشده بود تا زناكاران به مجازات خود برسند، لذا آنها با هم اختلاف نزاع داشتند تا اينكه خدمت رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم هم اين قضاوت را به علي (عليه السلام) احاله فرمود. اميرالمؤمنين (عليه السلام) دستور داد: نام اين سه مرد را بر ۳ ورقه كوچك بنويسند و آن سه ورقه را مثل قرعه لوله كرد و جلوي بچه بيندازند آن قرعه را كه كودك از زمين برمي دارد بنام پدرش خواهد بود. رسول الله صلي الله عليه و آله و سلم اين قضاوت علي (عليه السلام) را به قضاوت حضرت داود (عليه السلام) تشبيه فرمود: الحمدلله الذي جعل فينا اهل البيت من يقضي علي سنن داوود. [۸۴]. 📚منابع: [۸۳] كشف الغمه، ج ۱، ص ۷۹. اين شكستن بتها بوسيله علي (عليه السلام) قبل از هجرت پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم و فتخ مكه بوده است و همين عمل نيز در روز فتح مكه مجددا توسط آن حضرت انام شده است. [۸۴] كتاب معصوم دوم، جواد فاضل، ص ۱۵۵.