💜📎💜📎💜📎💜📎💜 📎💜📎💜📎💜📎💜 💜📎💜📎💜📎💜 📎💜📎💜📎💜 💜📎💜📎💜 📎💜📎💜 💜📎💜 📎💜 💜 #پارت_102 #ماهورآ اون روز تا خود شب امیرحیدر سراغ منو نگرفت و هیچکس جرات نمیکرد بیاد ازم بپرسه چیشده و چرا ناراحتم خودمو حبس کرده بودم تو اتاق به بهانه ی خستگی حتی برای نماز مغرب هم نرفتم بیرون سرمو بردم زیر بالش تا صدای اذان رو نشنوم با خودم و خدا قهر کرده بودم سر امیرحیدر که دین و ایمانم بود _اجازه هست بیام تو؟ امیرحسین بود سعی کردم ریلکس باشم تا فکر کنه خوابم _میدونم که بیداری از زیر پتو شالمو مرتب کردم تکون خوردم برگشتم روی پهلوی سمت راست تا ببینمش _بیا تو _یا امام زاده پنج تن این کیه رو تخت مارال خوابیده کمرنگ خندیدم _اولا این تخت خودمه دوما هیولا خودتی اومد جلوتر روی صندلی کامپیوتر مارال نشست _از کجا فهمیدی هیولایی من منظورم جن بود بابا خندیدم پتو رو تا گردنم کشیدم بالا _با کی قهری ماهورا خانم _مگه قهرم؟ با شنیدن صدای خَش دارم خودمم تعجب کردم امیرحسین که جای خود داشت _پس چرا ناراحتی؟ مصنوعی سرفه کردم تا صدام آزاد بشه _چرا باید ناراحت باشم؟ چشماشو تو حلقه چرخوند _مثلا از اینکه آقا حیدر سراغی ازت نگرفته اخم کردم بی هدف با نخ گوشه ی بالش بازی کردم _کی اینو گفته؟ لبخند برادرانه ای زد _چشمات راستی امیرحسین تو این چند وقته نقشش برای من پررنگ تر از مازیار بوده خدا خیرش بده با این افکار چشمام سوخت و قطره های درشت اشک تند تند از ردی بینیم قل خورد و ریخت روی بالشم _حیف اشکات نباشه _من هیچوقت آدم خوش شانسی نبودم امیرحسین _امیرحیدر برای تو تا اخر عمر کافیه _اگه بمونه تعجب کرد _یعنی چی؟ _نمیدونم نگران تر شد _امیرحیدر چیزی بهت گفته؟ _نه ولی همینکه یه ساعت بعد از محرمیت ولم کرد رفت یعنی ... صدام تحلیل رفت و بغض مانع شد جمله ام رو کامل کنم 💜 📎💜 💜📎💜 📎💜📎💜 💜📎💜📎💜 📎💜📎💜📎💜 💜📎💜📎💜📎💜 📎💜📎💜📎💜📎💜 💜📎💜📎💜📎💜📎💜