#غیرسیاسی (دلی) 🔴 از برنو ایل و تا یار و آواز و رضاخان میرپنج موسیقی اصیل و سنتی لری و بختیاری پراست از کلمات کلیدی:«برنو، یار،تفنگ، کبک،جنگ و دلتنگی»، موسیقی عموماً غمگین و عاشقانه اما یک بیت شعر معروف و پر از چالش داریم که به شدت مورد استفاده شاعران و آوازخوانان است، به معشوقه می گوید: «هرچی دارُم قربونت، غیرِ تفنگُم...» اما آیا واقعا لرها برنو را بیشتر از یار و معشوق و دلدار دوست دارند؟! البته جمله معروف دیگری هم داریم که می گوید:«لرها #زن زیبا را برنو می نامند، زن بلند قد را نیز برنو می گفتند . مشخص نبود زن را بیشتر دوس داشتند یا برنو را ولی هر مرد بدنبال دو برنو بود ، برنویی بر دوش و بر نویی در آغوش...» اینجا کمی کفه های ترازو نزدیک تر است اما من نظر دیگری دارم؛ ابتدا با این جمله زیبا برنو را از نگاه لرها برایتان تعریف میکنم(موسم خلع سلاح ایلات و عشایر توسط دیکتاتور اول پهلوی): «مردم ایل گرفتار تب تفنگ بودند. دوش بی تفنگ را شرم آور می پنداشتند،سوار بی تفنگ را از پیاده کمتر می دانستند،جشن ها و عروسی ها بی شلیک تفنگ ماتم و عزا بود. سهل و آسان نبود عشق مردم را، غیرت مردم را ، غرور و جلال مردم را ،سرگرمی مردم را به رایگان گرفتن! سهل و آسان نبود.» در واقع برنو غیرت عشایر بود، حریم و پاسبان ناموس بود، برنو از این بابت عزیز بود که نگهبان و حریم دار معشوقه و دلدار بود، برنو #امنیت ایل و یار بود و البته آن روزها بهترین اسلحه ممکن، لذا برنو را دوست داشتند و همه چیز را قربان یار می کنند، جز برنو را، زیرا او باید بماند و از یار محافظت کند. کاری که ارتش رضا خان میر پنج میخواست و نتوانست انجام دهد«خلع سلاح عشایر»! اینک بهتر می شود فهمید که چرا: «هرچی دارُم قربونت، غیرِ تفنگُم...»، در ادامه میگه:« یه اِمشو مهمونِتُم، فرداش به جنگُم» موسم جنگ بود. #حمزه_دستیار موسیقی از ملک محمد مسعودی @Harfe_sevom