بچه که بودم تو مثل پدری مرا دوست داشتی و همیشه در شعر هایم بودی؛
من تورا نیز مثل پدری مهربان میدیدم،نقاشی هایی که برایت کشیده بودم ،شعر های خود دراوردی که برایت میخواندم و به همه پز داشتن پدری چون تورا میدادم!
بزرگ شدم و تورا از یاد بردم ،انقدر دور شدم از کودکی ام که حتی با شنیدن اسمت هم خاطره ای،تلنگری به ذهنم خطور نمیکرد!
دیگر نه تو،نه شعر های بچگی و نه نقاشی های حرمت را به یاد نداشتم،
ولی تو با این حال مرا خوب یادت بود،همان کودک کوچک که در لحظه لی لی کردن هم شعر تورا میخواند:)
این کودک تو را ز یاد و خاطر برد ولی تو با این عظمت و اینکه سرت شلوغ است هنوز و هنوز یادت بود؛دقیق و دقیق،خط به خط و جزء به جزء
تا اینکه بعد از سال ها برای برداشتن سند خانه مادر به زیر زمین ته حیاط رفتم و توی گنجه بزرگ دنبال سند میگشتم و دستم به صدای خشک برگه های نقاشی ام خورد!
همین صدا باعث شد انها را از گنجه بیرون بکشم و نگاهی طولانی بکنم و زوم کنم روی هر صفحه!
نقاشی حرمت،ضریح،نقاشی خودت که مرا در اغوش کشیدی!
تو هنوز هم منتظر بازگشت من بودی؛
تو مرا به یاد داشتی!
همان زمان بود که مادر صدایم کرد.
نقاشی ها را سر جایشان گذاشتم و پیش مادر رفتم گفتم جانم
گفت قرار است مسجد اردویی به کربلا بگذارد،میخواهی اسم تورا بنویسم؟
همین چند کلمه باعث جاری شدن اشکم شد....
و اینگونه بود که بابا حسین مرا ز یاد نبرد!
#قلمی‌آغشته‌به‌یاس
