پارت آخر: عجب مادربزرگم راست میگفت شفا در دود "اسپند" حسین ست.. وقت میهمانیِ آخر رسید، برای میهمان ارباب بساط اسپند راه افتاد ، تا شاید نیم نگاه عنایت ارباب حواله ی دل بی قرارمان شود.. دود اسپند ها شیطنت کودکان همهمه ی رفقای راضیه همه و همه منتظر حضور مادر بودند مادر رسید.. و برای بار آخر در حلقه ی دخترانه مان قرار گرفتند و راز دل گشودند.. از راضیه از مولایش از عهدها و بی قراری هایش... انعکاس کلمه وداع دل و ذهن را مضطر میکند روز آخر حضور مادر فرارسید در همین اندک زمان قطره قطره عصاره وجودمان با مادرانگی هایش شکل میگرفت و حالا ناچار بودیم خود را آماده کنیم برای وداع و برای دوری ای دوباره.. که آرزویمان این ست این بار به درازا نکشد.. مادر گوهر بر زبان میراند و ما دلمان را به بازی میگرفتیم که بهانه گیری نکند دختر ست و بهانه هایش برای دلتنگی..💔 خداحافظی کردیم و مادر را به امان خدا سپردیم و دلمان را به امان اماممان.. آمد و در این مدت بودنش به کلام #راضیه رسیدم که میگفت: در دل کوچک تو، مهربونی بی نهایت داره.. در دل شما مادر، مهربانی بی نهایت داشت♥️