سلام عزیزان اگر مقدور است برای پدرم نماز شب اول قبر را بخوانید. ممنونم. تقی فرزند نقی.

هركه جان به جانانه سپرد گوي نيك بختي را ببرد؛ عزيزان وقت نيست ... دير است !! به انتظار ننشينيد، انسان با 40، 50 سال عمر مى خواهد خودش را براى ابد بسازد.

آيا فقط بايد براي "جاماندن" از اربعين حسرت خورد و هيچ امر مقدس ديگري نيست كه از آن "جا مانده" باشيم؟ آيا در همسرداري و مهرباني با خانواده و احترام پدر ومادر جانمانده ايم؟ در رفتار با شهروندان وحقوق مردم،در تحصيل علم و كتابخواني، در ارتقاي شاخصهاي سلامت وبهداشت عمومي جانمانده ايم؟ آيا بانكداري يا نظام اداري ما از عدالت جانمانده؟ كاش اينقدر كه بدنهايمان براي ديدار حرم حسيني حسرت دارد،جانهايمان براي نزديك شدن به رفتار حسيني حسرت داشت! كاش همين اندازه كه جسمهايمان براي نزديك شدن به مكان كربلا شوق مي ورزد،روح و دلمان براي رسيدن به حقيقت وباطن كربلا ميسوخت! كربلا رفتن نهايتا بيخوابي وگرسنگي وتشنگي دارد،اما كربلايي شدن خيلي سختتر است! براي كربلايي شدن نبايد دروغ گفت! بايد پاي عهد و پيمان ايستاد،نبايد پارتي بازي و باندبازي سياسي كرد،نبايد حق كسي را خورد، نبايد در پرونده كسي دست برد و به كسي ستم كرد،نبايد سرسوزني درحق مردم تخلف داشت! از مرز ايران تا كربلا را در نيمروز ميتوان رفت،اما كربلايي شدن خيلي دورتر است وشايد دهها سال هم نتوان بدان رسيد! كربلايي شدن را به كربلا رفتن اضافه كنيم! ‏https://telegram.me/morzaeri

روزهای دشواری بر من و خانواده‌ام گذشت و می‌گذرد. هرلحظه و هرجا در مقابل دیدگانم خاطرات ایشان است و با هر نکته‌ای یاد ایشان می‌افتم. باور کردنش سخت است که در کنار ما نیستند و نخواهند بود.... اما جدای از این احساسات که اشک‌درآر می‌خواستم کمی دربارۀ حالاتی که بر من رفت سخن بگویم. اول این‌که مرگ بسیار راحت است، بسیار راحت و بسیار سهل. باری‌تعالی اگر بخواهد و حکم کند، انسان به چشم برهم زدنی جام مرگ را سرمی‌کشد و می‌رود و می‌رود به آن دنیا... پس آن را نباید دور و دیر بپنداریم، هرچند که باید زندگی خود را برپایۀ زنده بودن بنا کنیم اما موت به ما نزدیک است. در دعای ابوحمزۀ ثمالی می‌فرماید: « و قد خفقت عند رأسی اجنحۀ الموت»... یعنی مردن بر بالای سر من است و من نمی‌دانم کی از این دنیا بروم و کجا. خوب است از غفلت دربیاییم و حداقل روزی یک ساعت، روزی نیم ساعت یا یک ربع برای آن دنیای‌مان وقت بگذاریم. چیزی که من می‌دانم این است که موت بالاخره روزی سراغ ما خواهد آمد. سرانجام ما را درک خواهد کرد. این حتمی است، هرچند آگاهی ما نسبت به آن بسیار کم و کم است و چیزی دربارۀ آن و کیفیت جزییات جهان پس از مرگ نمی‌دانیم اما خوب است خودمان را آماده کنیم تا غافل‌گیر نشویم. روزگار سختی بود. روزگاری بود که ما حاضر بودیم برای سلامت شدن پدرم همه چیزمان را بدهیم و اصلاً مادیات ارزشی نداشت. این‌که می‌بینید طرف می‌رود بیمارستان و بعد مردم حاضرند میلیون‌ها و صدها میلیون خرج کنند برای همین است. چون آن‌چه اهمیت دارد جان است و متأسفانه آن‌چه در این کشور اهمیت ندارد و برای مسئولان و بیمارستان‌ها (مگر این‌که خصوصی باشد!) نمی‌ارزد جان است. پدرم براثر یک خطای بیمارستانی از دنیا رفت و نمونه‌ها بسیاری از این شنیده‌ام و شنیده‌ایم. روزگار دل کندن و زیستن با خاطرات عزیزت، روزگار سختی است. روزگاری که تنها تو با او حرف می‌زنی و جوابی از او نمی‌آید. اما باید گفت: «انتم لنا فرط و انا ان‌شاءالله بکم لاحقون» شما از ما جلو زدید و ما به شما ملحق می‌شویم. این روزها دل‌خوشی‌مان این است که خوابی از وی ببینیم و ایشان را در هاله‌ای از مه و ابهام زیارت کنم. اما مگر می‌توان گفت این رنج را انسان‌هایی دیگر نچشیده‌اند و نخواهند چشید. دنیا در گذر است و چرخ دنیا می‌گذرد و می‌گذرد. سالیان سال مردم عزیزان‌شان را از دست می‌دهند و داده‌اند و در فراق‌شان سوگواری کرده‌اند و رفتن رسم دنیاست و دیری نمی‌پاید که ما هم جزو آنانیم.