🌿☘️عرفان در مدرسه! یک بابایِ ریشو و یک پسر چهارمی شیرینِ خوش‌چهره آمدند تو مدرسه. دیشب مدیر دیده بودشان و ازشان پرسیده بود کجایید چرا بچه را ثبت‌نام نکردید و نتیجه این‌که امروز آمده بودند مدرسه. مادر پسرک جدا شده بود و پسرک از پدر پرسید: - می‌شود معلم پارسالی باشد؟ و بعد خودش را لوس کرد. مدیر گفت: - چرا می‌خواهی خانم جعفری باشد؟ - مهربانه... مدیر گفت: - اگر می‌خواهی بروی پیش خانم جعفری باید بروی همان کلاس سوم! می‌خواهی گفت: - باشه... بعدش خوش‌حال آمد جلو. مدیر یک پرونده برداشت و گذاشت روی میز. - می‌خواهی بروی سوم؟! پدرش از پشت داشت می‌خندید و پسرک شیرین می‌گفت: - آره می‌خواهم... مدیر دیگر نمی‌خواست ادامه بدهد. چون اگر ادامه می‌داد باید پرونده را می‌داد به پسرک و می‌فرستادش پیشِ معلمِ مهربانش. - ببین پسرم دیگر تو یک پایه بزرگ‌تر شدی! همۀ هم‌کلاسی‌هات کلاسِ چهارم شدند حالا تو می‌خواهی بروی سوم؟ دیگر نمی‌شود؟ - معلم چهارم هم مهربانه؟ دیگر همۀ ما که توی دفتر بودیم تأیید کردیم که معلم چهارم هم اگر نه بیش‌تر از معلم سوم مهربان است، کم‌تر نیست. داشتم برداشت عرفانی خودم را می‌گرفتم که ببین! حتی پسرک هم حاضر است یک پایه برود عقب‌تر و درجا بزند تا این‌که با فضایی نامهربانانه روبه‌رو شود و ما اگر بدانیم آن دنیای‌مان مهربانانه‌تر پذیرفته می‌شویم، قطعاً مشتاق خواهیم بود وگرنه همه‌اش می‌خواهیم توی همین دنیا باشیم و همین‌طور داشتم با خودم برداشت می‌کردم که ببین حتی دانش‌آموزها هم به دنبال فهم به‌تر و بیش‌تر نیستند و دنبال یک جایی هستند که معلم‌ها خوب تحویل‌شان بگیرم که یک‌هو دیدم پسرک آمد آن طرف میز و به مدیر یک چیزی گفت و مدیر یک‌هو پقی زد زیرِ خنده: - ببینید چی میگه! می‌گه من آرزو دارم مثل شما بشم، برای اینکه بزرگ شدم بتوانم بچه‌ها را بزنم! من دود از کله‌ام می‌پرید و مهربانی از فرط شگفتی زیگزاگ می‌رفت. 🌸🌺💐