اسم علی علیه السلام در قرآن. گزیده ای از مطالب آقای حسین سوزنچی در وبسایت خود در موضوع مطرح شده. دوستان توجه کنن،جهت اختصار نکات ادبی و بقیه بندهای مقاله ارائه شده حذف شده فقط استناد روای آن ذیل آیه از مقاله بیان میشه.لطفاً برای بررسی بیشتر به وب سایت ایشون مراجعه کنید. در میان ما به غلط معروف شده که اسم حضرت علی علیه‌السلام در قرآن نیامده است؛ ادعایی که بقدری تکرار شده، همه باور کرده‌ایم و هرجا اسم ایشان را در قرآن ببینیم، آن را ترجمه می‌کنیم! خلاصه ادعای مقاله حاضر این است که اگرچه در موارد متعددی کلمه «علی» در قرآن کریم به معنای «عالی و بلندمرتبه» به کار رفته، اما می‌توان گفت که لااقل در دوجای قرآن کریم (یعنی آیه ۵۰ سوره مریم و آیه ۴ سوره زخرف)، مراد از کلمه «علی»، حضرت علی علیه السلام است. اما آیات مورد اشاره ۱-قسمت آخر سوره مریم آیه ۵۰ قسمت (وَ جَعَلْنَا لَهُمْ لِسَانَ صِدْقٍ عَلِیّاً) توضیح: خداوند در سوره شعرا، آیه ۸۴ این دعای حضرت ابراهیم را نقل می‌فرماید که: « وَاجْعَل لی لِسانَ صِدْقٍ فِی الْآخِرِینَ» (یعنی: در میان آیندگان، «لسان صدق»ی [= زبانِ گویای حقیقت] برای من قرار بده.» در سوره مریم (آیات ۴۹-۵۰) خبر از استجابت این دعا داده شده و آمده است: « فَلَمَّا اعْتَزَلَهُمْ وَمَا یَعْبُدُونَ مِن دُونِ اللَّهِ وَهَبْنَا لَهُ إِسْحَاقَ وَیَعْقُوبَ وَکُلّاً جَعَلْنَا نَبِیّاً؛ وَوَهَبْنَا لَهُم مِّن رَّحْمَتِنَا وَ جَعَلْنَا لَهُمْ لِسَانَ صِدْقٍ عَلِیّاً» «پس هنگامی که از آن بت‌پرستان و آنچه می‌پرستیدند کناره گرفت، به او اسحاق و یعقوب را بخشیدیم و همگی را پیامبر قرار دادیم؛ و از رحمت خود به آنها بخشیدیم و برای آنها علی را «لسان صدق»ی قرار دادیم»؛ یعنی علی را همان کسی قرار دادیم که در میان آیندگان نقش زبان گویای حقیقت ابراهیمی را ایفا کند. متاسفانه، اغلب مفسران اهل سنت، به‌ویژه در زمان بنی‌امیه و بنی‌عباس، عبارت «لِسَانَ صِدْقٍ عَلِیّاً» را به صورت «ثناءا حسناً»تفسیر کرده‌ که معنای آیه این می‌شود که «برای آنها مدح نیکویی قرار دادیم». بعدها این تفسیر شیوع پیدا کرده و در برخی تفاسیر شیعه هم به عنوان تنها معنای آیه وارد شده است. اما روایت در کتاب اهل تسنن به روایتی که در باب این موضوع اشاره شده به سند،که در سند آن هفت تن از امامان شیعه وجود دارند و نهایتا به پیامبر اکرم (ص) ختم می شود: حاکم حسکانی (از علمای حنفی متوفی ۴۹۰) از عبدالرحمن بزاز (متوفی۴۶۸) از هلال بن محمد حفار (از علمای اهل سنت متوفی۴۱۴) از ابوالقاسم اسماعیل خزاعی از پدرش علی خزاعی (برادر دعبل خزاعی، شاعر معروف)‌ از امام رضا علیه‌السلام از پدرش (امام کاظم علیه‌السلام) از پدرش (امام صادق علیه‌السلام) از پدرش (امام باقر علیه‌السلام) از پدرش (امام سجاد علیه‌السلام) از پدرش (امام حسین علیه‌السلام) از پدرش علی بن ابی‌طالب علیه‌السلام نقل می‌کند که رسول‌الله صلی الله علیه و آله و سلم در مطلبی از معراج به این موضوع اشاره کرد. باید متذکر شد (علاوه بر چهار واسطه مذکور، که برخی از آنها (مانند حفار) از علمای مهم اهل سنت‌اند، محدثان اهل سنت، ائمه شیعه را، اگرچه به عنوان امام معصوم قبول ندارند، اما کاملا عادل و مورد اعتماد در نقل حدیث می‌دانند.) اما کتب شیعه این مطلب مکرر است. مانند نقل های: علی بن ابراهیم قمی (متوفی قرن سوم) در تفسیر خود (تفسیر القمی، ج‏۲، ص۵۱) نقل می‌کند که از پدرش (ابراهیم قمی) و او از امام حسن عسگری.همچنین حسن بن محمد دیلمی (متوفی ۸۴۱) ظاهرا به کتاب دیگری از علی‌بن ابراهیم قمی دسترسی داشته که اکنون در اختیار ما نیست چرا که در کتاب خود (غررالاخبار، ص۱۴۰) مستقیما از علی بن ابراهیم قمی از ابراهیم قمی نقل می‌کند شیخ صدوق (محمد بن علی بن بابویه قمی، متوفی ۳۸۱) در چند کتاب خود (خصال، ج۱، ص۳۰۷؛ کمال الدین و تمام النعمة، ج‏۱، ص: ۱۳۹؛ معانی الاخبار، ص۱۲۹) با سند صحیح از ابوبصیر از امام صادق علیه‌السلام.همین روایت را ابن‌شهر آشوب (متوفی ۵۸۸) در کتاب مناقب آل أبی طالب علیهم‌السلام (ج‏۳، ص۱۰۷)، سید شرف‌الدین علی حسینی استرآبادی (متوفی۹۴۰) در کتاب تأویل الآیات الظاهرة فی فضائل العترة الطاهرة (ص ۲۹۷) و محمد بن محمدرضا قمی مشهدی (متوفی ۱۱۲۵) در کتاب تفسیر کنز الدقائق و بحر الغرائب (ج‏۸، ص۲۳۱) آورده‌اند. سید شرف‌الدین علی حسینی استرآبادی (متوفی۹۴۰) در کتاب تأویل الآیات الظاهرة فی فضائل العترة الطاهرة (ص۲۹۷) با سند خود از یونس بن عبدالرحمن نقل می‌کند که: به امام رضا علیه‌السلام.این روایت را محمد بن محمدرضا قمی مشهدی (متوفی ۱۱۲۵) نیز در کتاب تفسیر کنز الدقائق و بحر الغرائب (ج‏۸، ص۲۳۱) آورده است.

ابن حمزه طوسی (از علمای قرن ششم) در کتاب خود (الثاقب فی المناقب، ص۱۳۰) با ذکر سند از ابن‌عباس (قرن اول) از سلمان فارسی (قرن اول) نقل کرده که او به حضرت علی علیه‌السلام.سیدهاشم بن سلیمان بحرانی (متوفی ۱۱۰۷) نیز در مدینة معاجز الأئمة الإثنی عشر (ج‏۱، ص۵۲۹) همین را روایت کرده است. حسین بن حمدان خصیبی (متوفی ۳۳۴) در کتاب خود (الهدایة الکبری، ص۹۱) و نیز ابن‌شاذان قمی (از علمای قرن ششم) در چند کتاب خود (الفضائل، ص۱۷۴؛ الروضة فی فضائل أمیر المؤمنین علی بن أبی‌طالب علیهماالسلام، ص۲۳۱) ذکر می‌کند که حضرت علی علیه‌السلام اسامی متعددی دارد که مجموعا ۳۰۰ بار با این اسامی اسمش در قرآن کریم آمده؛ آنگاه از باب نمونه ذکر می‌کند که با سند صحیح از ابن‌مسعود (قرن اول) چند مورد روایت شده، که یکی از آنها همین تعبیر وَ جَعَلْنا لَهُمْ لِسانَ‏ صِدْقٍ‏ عَلِیًّا می‌باشد. علاوه بر علمای فوق که اغلب از بزرگان علمای متقدم شیعه هستند، بسیاری از مفسران متاخر شیعه نیز به ویژه با تکیه بر روایات فوق، «علیاً» را در آیه فوق به معنای حضرت علی علیه‌السلام دانسته‌اند. از جمله: ملا محسن فیض کاشانی (متوفی ۱۰۹۱) در دو تفسیر خود: تفسیر الصافی (ج‏۳، ص۲۸۴) و الأصفی فی تفسیرالقرآن (ج‏۲، ص۷۴۳)؛ سیدهاشم بحرانی (متوفی ۱۱۰۷) در البرهان فی تفسیر القرآن (ج‏۳، ص۷۱۴-۷۱۷)؛ ابن‌جمعه عروسی حویزی (متوفی ۱۱۱۲)‏ در تفسیر نور الثقلین (ج‏۳، ص۳۳۹)؛ محمد بن محمدرضا قمی مشهدی (متوفی ۱۱۲۵) در تفسیر کنز الدقائق و بحر الغرائب (ج‏۸، ص۲۳۰)؛ سید عبدالله شبر (متوفی قرن ۱۳) در الجوهر الثمین فی تفسیر الکتاب المبین (ج‏۴، ص ۱۲۳)؛ سید حسین حسینی بروجردی (قرن۱۳) در تفسیر الصراط المستقیم (ج‏۳، ص ۱۵۲)؛ سلطان محمد گنابادی (متوفی قرن۱۴) در تفسیر بیان السعادة فی مقامات العبادة (ج‏۳، ص۷)؛ محمد بن حبیب‌الله سبزواری نجفی (متوفی قرن۱۴) در إرشاد الأذهان إلی تفسیر القرآن (ص۳۱۳)؛ و سیدمحمدابراهیم بروجردی (معاصر) در تفسیر جامع (ج‏۴، ص۲۵۶). البته برخی از این بزرگواران هر دو معنا (یعنی هم علی به معنای بلندمرتبه و هم به عنوان نام حضرت علی علیه‌السلام) را ممکن دانسته‌اند؛ اما به هرحال، همگی این را که کلمه «علی» در این آیات می‌تواند اشاره به نام مبارک امیرالمومنین علیه‌السلام باشد، قبول داشته‌اند. اما در مورد آیه۴ سوره زخرف که قرآن می فرماید:وَإِنَّهُ فِی أُمِّ الْکِتَابِ لَدَیْنَا لَعَلِیٌّ حَکِیمٌ اغلب دیده می‌شود که افراد، پس از قبول اینکه «اسم علی علیه‌السلام در قرآن نیامده»، در توضیح چرایی آن می‌گویند: «چون ایشان دشمنان زیادی داشتند و احتمال این بود که به خاطر حذف اسم ایشان، در قرآن دست ببرند و قرآن را تحریف کنند و لذا خداوند اسم ایشان را اصلاً نیاورده است.» به نظر می‌رسد که نه‌تنها این توجیه درست نباشد، بلکه قرآن کریم این مطلب را رد کرده و بعد از اینکه اسم حضرت را آورده، فرموده: «آیا شما گمان می‌کنید که چون یک عده آدم افراطی وجود دارد ما مطلبی [به این مهمی] را در قرآن متذکر نمی‌شویم؟» آیات مذکور که در ابتدای سوره زخرف آمده چنین است: بسم الله الرحمن الرحیم حم؛ وَالْکِتَابِ الْمُبِینِ؛ إِنَّا جَعَلْنَاهُ قُرْآناً عَرَبِیّاً لَّعَلَّکُمْ تَعْقِلُونَ؛ وَإِنَّهُ فِی أُمِّ الْکِتَابِ لَدَیْنَا لَعَلِیٌّ حَکِیمٌ؛ أَفَنَضْرِبُ عَنکُمُ الذِّکْرَ صَفْحاً أَن کُنتُمْ قَوْماً مُّسْرِفِینَ «به نام خداوند رحمان و رحیم؛ حم، قسم به آن کتاب مبین، همانا ما آن را به صورت قرآن عربی درآوردیم تا شاید که بیندیشید؛ و همانا او در ام‌الکتاب [= سوره حمد یا لوح محفوظ] نزد ما علی است که حکیم است؛ آیا اینکه شما گروهی افراط‌کار باشید، دلیل می‌شود که ما از بیان بخشی از ذکر [= قرآن] خودداری کنیم؟» اهل سنت این مطلب را که ام‌الکتاب در آیه ۴ سوره زخرف به معنای سوره حمد باشد، با روایات کاملا صحیح‌السند از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم نقل کرده‌اند؛ و در طرف مقابل، با اینکه در آثار آنها دهها نقل وجود دارد که ام‌الکتاب در این آیه به لوح محفوظ تطبیق داده‌ شده، اما همه آنها نظرات شخصی افراد (صحابه و تابعین و …) بوده و هیچ یک مطلب را به پیامبر اکرم (ص) نسبت نمی‌دهند. جالب توجه این است که، آن اندازه که تفحص شد، هیچکدام از تفاسیر اهل سنت، آیه را بر اساس آن روایت نبوی موجود در کتب خود، که سندش را هم کاملا بدون خدشه می‌دانند، ترجمه نکرده‌اند؛ شاید بدین جهت که اگر بر این اساس ترجمه شود، چاره ای جز اینکه «علی» را اسم حضرت علی بگیریم باقی نمی‌ماند.

در میان علمای شیعه، آن مقدار که تفحص شد هرکس که ام الکتاب را سوره حمد دانسته ویا سراغ روایات بحث رفته، علی در این آیه را اسم حضرت علی علیه‌السلام دانسته است؛ مثلا: علی بن إبراهیم قمی (متوفی قرن۳) در کتاب خود (تفسیر قمی، ج‏۱، ص۲۹؛ و ج‏۲، ص۲۸۰) از پدرش ابراهیم قمی از حماد بن عیسی از امام صادق علیه‌السلام.همین مطلب را شیخ صدوق (محمدبن علی بن بابویه قمی متوفی ۳۸۱) در معانی الأخبار (ص ۳۳) و نیز حسن بن محمد دیلمی (متوفی ۸۴۱) در غرر الاخبار و دررالآثار فی مناقب ابی‌الائمة الاطهار علیهم‌السلام (ص۱۴۸) روایت می‌کنند. سیدعلی حسینی استرآبادی (متوفی ۹۴۰) در کتاب خود (تأویل الآیات الظاهرة فی فضائل العترة الطاهرة، ص۵۳۸) همین مطلب را علاوه بر سند فوق، با سند دیگری از محمد بن علی بن جعفر، (برادرزاده امام رضا) ابن‌الجحام (محمد بن عباس بن علی بن مروان بن ماهیار متوفی قرن۴) از احمدبن محمد نوفلی با سند متصل از اصبغ بن نباته روایت کرده‌.ابن‌الجحام همین سخنان را از احمد بن ادریس با سند دیگری از قول عبدالله بن سنان، از قول امام صادق علیه السلام به زید بن صوحان (برادر صعصعه) نیز نقل کرده‌ است. به نقل از تأویل الآیات الظاهرة، ص۵۳۸؛ و نیز: البرهان فی تفسیر القرآن، ج‏۴، ص۸۴۶. شیخ مفید (متوفی ۴۱۳) (در مناسک المزار ص۹۲) و شیخ طوسی (متوفی۴۶۰) با سند متصل از علی بن حسین عبدی (در تهذیب‌الاحکام، ج۳، ص۱۴۵؛ و مصباح المتهجد و سلاح المتعبد، ج‏۲، ص۷۴۸) دعایی را از امام صادق علیه‌السلام جزء ادعیه روز غدیر نقل می‌کنند که در قسمتی از دعای مذکور آمده.روایت همچنین در دو منبع ذیل هم آمده است: البرهان فی تفسیر القرآن، ج‏۴، ص۸۴۶؛ تأویل الآیات الظاهرة، ص۵۳۸. ابن‌حیون مغربی (متوفی ۳۶۳) با سند خود (در شرح الأخبار فی فضائل الأئمة الأطهار علیهم السلام ؛ ج‏۱ ؛ ص۲۴۴) روایت کرده که کسی از امام صادق علیه‌السلام.همچنین این مطلب در البرهان فی تفسیر القرآن (ج‏۴، ص۸۴۷) نیز آمده است. در دعای ندبه که آن را ابن المشهدی (متوفی ۶۱۰) با سند خود در المزار الکبیر (ص۵۸۰) و سید بن طاووس (متوفی ۶۶۴) در دو کتاب خود، یعنی الإقبال بالأعمال الحسنة (ج‏۱، ص: ۵۱۰) و نیز در جمال الأسبوع بکمال العمل المشروع (ص۵۶۱) از امام صادق علیه‌السلام نقل کرده‌اند، آمده است: «یَا ابْنَ مَنْ هُوَ فِی أُمِّ الْکِتَابِ لَدَی اللَّهِ عَلِیٌّ حَکِیم‏ٌٌ» علاوه بر روایات معصومین، این مطلب در میان اصحاب معصومین هم شیوع داشته، به طوری که مثلا تطبیق این آیه بر حضرت علی علیه‌السلام را ابن‌شاذان القمی (قرن۶) در کتاب الفضائل (ص۱۷۴) از قول ابن‌مسعود نقل کرده ویا ابن‌شهر آشوب (متوفی ۵۸۸) نیز در مناقب آل أبی طالب علیهم السلام (ج۳، ص۷۳) از قول استاد خود، ابوجعفر هارونی نقل می‌کند و خود هم می‌پذیرد. علاوه بر موارد فوق که اغلب از اصحاب ائمه و از بزرگان علمای متقدم شیعه هستند، بسیاری از مفسران متاخر شیعه نیز به ویژه با تکیه بر روایات فوق، «علی» را در آیه فوق به معنای حضرت علی علیه‌السلام دانسته‌اند. از جمله: ملامحسن فیض کاشانی (متوفی ۱۰۹۱) در تفسیر الصافی، ج‏۴، ص۳۸۴؛ محمدبن علی شریف لاهیجی (قرن۱۱) در تفسیر شریف لاهیجی، ج‏۴، ص: ۶۶ ؛ سیدهاشم بحرانی (متوفی ۱۱۰۷) در البرهان فی تفسیر القرآن، ج‏۴، ص: ۸۴۶؛ ابن‌جمعه عروسی حویزی (متوفی ۱۱۱۲)‏ در تفسیر نور الثقلین، ج‏۴، ص: ۵۹۱ ؛ محمد بن محمدرضا قمی مشهدی (متوفی ۱۱۲۵) در تفسیر کنز الدقائق و بحر الغرائب، ج‏۱۲، ص: ۳۴؛ ؛ سید عبدالله شبر (قرن ۱۳) در الجوهر الثمین فی تفسیر الکتاب المبین، ج‏۵، ص: ۴۱۳؛ سید حسین حسینی بروجردی، (قرن۱۳) در تفسیر الصراط المستقیم، ج‏۳، ص: ۵۷۵؛ سید مصطفی خمینی (قرن۱۴) در تفسیر القرآن الکریم، ج‏۱، ص: ۱۷۱؛ سید محمد ابراهیم بروجردی (معاصر) در تفسیر جامع ، ج‏۶، ص۲۳۵. موارد فوق عمدتا با استناد به روایات و غالبا با توجه به اینکه ام‌الکتاب را به معنای سوره حمد بگیریم، آیه را ناظر به حضرت علی علیه‌السلام دانسته‌اند، اما برخی از مفسران هم بوده‌اند که بنابر اینکه ام الکتاب به معنای مرتبه لوح محفوظ باشد، باز آیه را ناظر به حضرت علی دانسته‌اند. آنها مفسرانی بوده اند که با توجه به رویکرد عرفانی، اتحاد حقیقت قرآن و اهل بیت (که در حدیث ثقلین هم بر آن تاکید شده) را در تفسیر این آیه جدی گرفته اند. صریحترین موردی که از این جهت حضرت علی را مصداق این آیه دانسته‌، حافظ برسی (متوفی ۸۱۳) در مشارق أنوار الیقین فی أسرار أمیر المؤمنین علیه السلام، (ص۲۳۴) و‏ میرسیدعلی حائری تهرانی (قرن۱۴) در مقتنیات الدرر و ملتقطات الثمر(ج‏۱، ص۱۱۶) می‌باشند؛ اما از عبارات صدرالمتالهین شیرازی (قرن۱۱) در تفسیر القرآن الکریم (ج‏۶، ص۲۲-۲۴) و سید مصطفی خمینی (قرن۱۴) در تفسیر القرآن الکریم (ج‏۱، ص۱۷۱؛ و ج۲، ص۱۳۹) نیز چه‌بسا بتوان همین تحلیل را برداشت کرد.

با این اوصاف آیا نباید اذعان کرد که ما تحت فرهنگ‌سازی بنی‌امیه قرار گرفته‌ایم که باورمان شده که اسم علی در قرآن نیامده است. والسلام علیکم و علی من اتبع الهدی.

🎥نماهنگ 🏳️عزیزم مهدی(عج) با رویکردی بین المللی منتشر شد این کار اثر مشترکی از سه کشور مختلف است که در سواحل خلیج فارس ضبط و منتشر شده است 🎙با صدای: 🇧🇭محمد غلوم از بحرین 🇮🇷محمداسدالهی از ایران 🇱🇧حسین خیرالدین از لبنان 🌐تهیه شده در ماوا

👌🙏🏼دعای «خَرق صحیفه اعمال» برای تعقیبات نماز عصر مرحوم صدرالاسلام همدانی، از شاگردان مرحوم محدّث نوری، در کتاب «تکالیف الانام فی غیبة الامام» در ذیل تکلیف26 می نویسد: «اين دو روز، یعنی #دوشنبه_و_پنجشنبه، به مقتضاي اخبار مستفيضه، روز عرض اعمال به حجج طاهرين عليهم السلام به خصوص امام عصر ارواحنا فداه است. روايت شده است که زمان عرض اعمال، در پایان اين دو روز بوده، و عصر اين دو روز هم به حسب تقسيم ساعات روز به آن حضرت اختصاص دارد. فکری به خاطر این حقير رسيده، اگر گوش دهی وعمل کنی: وقت غروب که صحيفه اعمال تو را حضور مبارک امام عصر ارواحنا فداه مي برند، اسباب همّ و غمّ، يا خداي نکرده سخط و غضب آن حضرت خواهد شد. چاره ای هم نداری و کتبه گرام را هم نمي بينی که صحيفه تو را نبرند، يا از آنها بگيری. چاره و تدبيری که حقير براي تو پيدا کرده ام، آن است که بعد از نماز عصر روز #دوشنبه_يا_پنجشنبه آن استغفاری را بخوانی که شيخ طوسي و سيد بن طاوس به سندهای معتبر از حضرت صادق علیه السلام از رسول خدا صلي الله عليه وآله روایت کرده اند که فرمود: هر کس هر روز بعد از نماز عصر يک مرتبه اين استغفار را بخواند، خداوند متعال دو ملک او را امر فرمايد که صحيفه گناهان او را بدرند، هر چند بسيار باشد. «أَسْتَغْفِرُ اللَّهَ الَّذِي‏ لا إِلهَ إِلَّا هُوَ الْحَيُّ الْقَيُّومُ الرَّحمانُ الرَّحیمُ،‏ ذُوالْجَلَالِ وَ الْإِكْرَامِ، وَ أَسْأَلُهُ‏ أَنْ‏ يَتُوبَ‏ عَلَيَّ‏ تَوْبَةَ عَبْدٍ ذَلِيلٍ‏ خَاضِعٍ فَقِيرٍ بِائِسٍ مِسْكِينٍ مُسْتَكِينٍ مُسْتَجِيرٍ، لَا يَمْلِكُ لِنَفْسِهِ نَفْعاً وَ لَا ضَرّاً وَ لَا مَوْتاً وَ لَا حَيَاةً وَ لَا نُشُوراً» (مصباح المتهجّد، ج1، ص75) البته بهتر است که هر روز، بعد از نماز عصر اين #استغفار را بخوانيم که آن دو مَلَک صحيفه اعمال ما را پاره کنند. امّا بعد از خواندن اين استغفار باید تا غروب متوجّه حرکات وسکنات و افعال و اعمال خود باشيم، تا دوباره خلافی و معصيتی از ما سر نزند، زيرا آن دو مَلَک، زمانی که اين استغفار را مي خوانی صحيفه گناهان تو را پاره مي کنند. ولی باز هم از تو غفلت ندارند و تا هنگام غروب مشغول ثبت و ضبط خواهند بود. پس خوب است که بعد از خواندن اين استغفار، تا هنگام غروب تلاش کنی که معصيتی صغيره وکبيره از تو سر نزند. اين بود فکر قاصر ناتوان من، حالا اگر فکری بهتر از اين داری، انجام بده. اين مطالب را سرسری نگیر که حجّت بر تو تمام شد.» (تکالیف الأنام فی غیبة الأمام، تکلیف26، ص155-156) 🤲اللّهمّ عجّل لولیّک الفرج🤲.

❇️🔰 فضیلت شب جمعه 💚 امام باقر (علیه السلام) : خداوند هرشب جمعه تا صبح از عرش ندا میدهد : 🌾 آیا بنده مؤمنی نیست که قبل از طلوع فجر مرا برای دنیا و آخرتش بخواند ، تاجوابش دهم ؟ 🌾 آیا بنده مؤمنی نیست که ازگناهانش توبه کند تا توبه او را بپذیرم ؟ 🌾 آیا بنده مؤمنی نیست که ازنظر روزی درتنگنا باشد و ازمن درخواست افزایش کند تا رزقش را زیاد کنم ؟ 🌾 آیا مؤمن بیماری نیست که شفای خود را بخواهد ، تا شفایش دهم ؟ 📒وسائل الشیعه،

♦️‼️یادآوری‼️♦️ ‌ 🔹قال الصادق علیه السلام: 🔸هر عصر پنجشنبه خداوند ملائکه ای را به سمت زمین نازل می کند که در دفاتری از نقره با قلمهایی از طلا ، صلوات های شما را مینویسند تا غروب جمعه. 🔹 إِذَا كَانَ يَوْمُ الْخَمِيسِ عِنْدَ الْعَصْرِ أَهْبَطَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ مَلَائِكَةً مِنَ السَّمَاءِ إِلَى الْأَرْضِ مَعَهَا صَحَائِفُ مِنْ فِضَّةٍ بِأَيْدِيهِمْ أَقْلَامٌ مِنْ ذَهَبٍ تَكْتُبُ الصَّلَاةَ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ إِلَى عِنْدِ غُرُوبِ الشَّمْسِ مِنْ يَوْمِ الْجُمُعَةِ. ⚜اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم⚜ 🔸بحارالانوار ج 86 ص 362 💠💠💠💠💠 از اعمال ﺷﺐ ﺟﻤﻌﻪ خواندن این ﺳﻮﺭﻩ ﻫﺎستﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻯ ﻫﺮ ﻳﻚ ﻓﻮﺍﻳﺪ ﻭ ﺛﻮﺍﺏ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺷﺪﻩ: ﺑﻨﻰﺇﺳﺮﺍﺋﻴﻞ🔹ﻛﻬﻒ🔹شعرا🔹نمل🔹قصص🔹 ﺳﺠﺪﺓ🔹 ﻳﺲ 🔹ﺹ 🔹ﺃﺣﻘﺎﻑ 🔹ﻭﺍﻗﻌﻪ 🔹فصلت🔹ﺩﺧﺎﻥ 🔹 ﻃﻮﺭ🔹قمر 🔹ﺟﻤﻌﻪ ♦️ در روایتی حضرت فرمود هر کس سوره قدر را بجای سوره ای که ثوابی برای آن ذکر شده بخواند خداوند هم ثواب آن سوره را می دهد هم ثواب خواندن سوره قدر را ـ پس میتوانید بجای سوره های بالا 15 مرتبه سوره قدر را بخوانید و به ثواب عظیم برسید. 🌺یادآوری🌺 👇👇 هر کس در شب جمعه این دعا را ده مرتبه بخواند: ▫️در نامه عمل او هزار هزار حسنه نوشته میشود ▫️هزار هزار سیئه محو میشود ▫️هزار هزار درجه در بهشت بالا میرود ▫️خدای متعال سه مرتبه فرماید که: خدای او نیستم اگر او را نیامرزم ▫️ و در درجه حضرت ابراهیم خلیل علیه السلام باشد. 🔻آن دعا این است: یا دائم الفضل على البریة یا باسط الیدین بالعطیة یا صاحب المواهب السنیة صل على محمد و آله خیر الورى سجیة و اغفر لنا یا ذا العلى فی هذه العشیة. ای خدائی که احسانت بر بندگان دائمیست؛ ای خدائی که دستانت بر عطا  باز است؛ ای دارنده بخششهای ابدی؛ درود فرست بر بهترین خلقت، محمد و آل محمد که دارای بهترین ارزشها هستند؛ و در این شب بر همه ما ببخشای، ای صاحب بزرگی. 💠💠 💠💠 🔸دعای عظیم الشأن در شب جمعه علامه مجلسی فرمودند: شب جمعه مشغول مطالعه بودم. به این دعا رسیدم: بسم الله الرحمن الرحیم اَلْحَمْدُ لله مِنْ اَوَّلِ الدُّنْیا اِلی فَنائِها وَ مِنَ الآخِرَة اِلی بَقائِها. اَلْحَمْدُ للهِ عَلی کُلِّ نِعْمَة اَسْتَغْفِرُالله مِنْ کُلِّ ذَنْبٍ وَ اَتُوبُ اِلَیْه وَ هُوَ اَرْحَمُ الرّاحِمینَ. بعد یک هفته مجدد خواستم آنرا بخوانم. در حالت مکاشفه ندایی از ملائکه شنیدم که ما هنوز از نوشتن ثواب قرائت قبلی فارغ نشده ایم.

🔰 انسان با کسی که دوستش دارد محشور می‌شود... ❗️ماجرای چشمه آب وسط بیابان... ✨ از اصحاب #امیرالمومنین صلوات الله علیه روایت شده که ایشان سپاهیان را در مسیر جنگ صفین در روستای صندودیا (صندوداء) فرود آوردند. 🔹مالک اشتر عرض کرد: مردم را در جایی بدون آب فرود می‌آورید؟ ✨ حضرت فرمودند: ای مالک خدا ما را در این مکان سیراب خواهد کرد. تو و یارانت زمین را بکنید. کندند و ناگهان به صخره ای سیاه و بزرگ رسیدند که در آن دایره ای نقره فام یافتند، با این که صد نفر بودند نتوانستند صخره را از جای برکنند! ✨ امیرالمومنین علیه السلام دستانشان را به سوی آسمان بلند کردند و مشغول خواندن دعایی شدند، سپس صخره را برداشتند و آن را چهل ذراع آن طرف تر از چشمه انداختند. ✨ در این هنگام آبی شیرین تر از شهد، خنک تر از برف و زلال تر از یاقوت نمایان شد. نوشیدیم و سیراب شدیم. سپس صخره را بازگرداند و حضرت به ما دستور دادند تا بر روی آن خاک بریزیم. ✨ وقتی اندکی رفتیم، فرمودند: چه کسی از شما محل چشمه را می‌شناسد؟ گفتیم: همه ما، بازگشتیم و محل آن بر ما مخفی شد و نتوانستیم پیدایش کنیم ✨ راهبی را دیدیم که از دیرش می‌آید، وقتی امیرالمومنین علیه السلام او را دیدند فرمودند: شمعون؟ گفت: بله، این اسمی است که مادرم مرا به آن نامیده است. کسی از آن خبر نداشت جز خدا و سپس تو! ✨ حضرت فرمودند: چه می‌خواهی ای شمعون؟ گفت: این چشمه و نام آن را. گفت: این چشمه زاحوما است، (و در نسخه ای راجوه)، و این چشمه از بهشت است، سیصد و سیزده وصی از آن نوشیده اند و من آخرین وصی ای هستم که از آن نوشیدم. ✨ شمعون گفت: در تمام کتاب‌های انجیل این گونه یافتم، و این دیر به خاطر یافتن کسی بنا شد که این صخره را از جای می کند و آب از زیر آن جاری می‌کند! عالِم پیش از من آن را نیافت و خدا آن را روزی من قرار داد و سپس راهب اسلام آورد. ✨سپس امیرالمؤمنین علیه السلام مسیر را ادامه دادند و راهب پیش روی حضرت بود تا این که به صفین رسیدند. وقتی دو گروه با هم روبرو شدند راهب اولین کسی بود که شهید شد، امیرالمومنین علیه السلام پیاده شدند و در حالی که اشک از چشمانشان جاری بود فرمودند: الْمَرْءُ مَعَ مَنْ أَحَبَّ الرَّاهِبُ مَعَنَا یَوْمَ الْقِیَامَةِ انسان همنشین و محشور با کسی است که او را دوست دارد و این راهب در روز قیامت همراه ماست. 📚 بحارالانوار ج۴۱ ص۲۷۸

ادب فقط احترام گذاشتن به غریبه ها و مردم کوچه و بازار نیست... مؤدب کسی است که به "آدم های تکراری" دور و برش لبخند بزنه و احترام بذاره...

⚜سبک زندگی قرآنی : 🍂 همنشین پیامبر شوید. 🍂 🔸کیا دوست دارن در بهشت همنشین پیامبر و ائمه باشن؟ 🍂راهش اینه : 🔸اطاعت از خدا و رسول🔸 ⚡️یکى از صحابه پیامبر(صلى الله علیه وآله) به نام ثوبان که نسبت به آن حضرت محبت و علاقه شدیدى داشت، روزى با حال پریشان خدمتش رسید، پیامبر(صلى الله علیه وآله) از سبب ناراحتى او سؤال نمود، در جواب عرض کرد: زمانى که از شما دور مى شوم و شما را نمى بینم ناراحت مى شوم، امروز در این فکر فرو رفته بودم که فرداى قیامت اگر من اهل بهشت باشم، مسلماً در مقام و جایگاه شما نخواهم بود، و بنابراین شما را هرگز نخواهم دید. و اگر اهل بهشت نباشم، که تکلیفم روشن است، بنابراین در هر حال از درک حضور شما محروم خواهم شد، با این حال چرا افسرده نباشم؟! 🔸آیه ۶٩ سوره نساء نازل شد و به این گونه اشخاص بشارت داد که افراد مطیع پروردگار در بهشت نیز، همنشین پیامبران و برگزیدگان خدا خواهند بود. 🔸وَ مَنْ یُطِعِ اللّهَ وَ الرَّسُولَ فَأُولئِکَ مَعَ الَّذینَ أَنْعَمَ اللّهُ عَلَیْهِم مِنَ النَّبِیِّینَ وَ الصِّدِّیقینَ وَ الشُّهَداءِ وَ الصّالِحینَ وَ حَسُنَ أُولئِکَ رَفیقا. 🔸🔸🔸🔸 ⚡️توجه داشته باشید که اطاعت از ولیّ امر مسلمین هم اطاعت از خدا و رسوله. 🔸پس هردستوری را که انجام بدین (مثلا اگه جنس ایرانی بخرین، یا به تولید رونق ببخشید یا..... ) نتیجه اش همنشینی با پیغمبر در بهشته. 📚⭐️📚⭐️📚⭐️📚⭐️📚⭐️📚⭐️

🔻دعای حضرت برای رفع مشکلات: برای گشایش مشکلات و رفع گرفتاری، و برطرف شدن غم و اندوه، تداوم بر این ذکر که حضرت جواد علیه السّلام تعلیم فرموده بسیار سودمند است: ✅یَا مَنْ یَکْفی مِنْ کُلِّ شَیءٍ وَلا یَکْفی مِنْهُ شَیءٌ اِکْفِنی ما اَهَمَّنی