ضرورت (تلاش) و پرهیز از (آرزو) یکی از بیانات نورانی #حضرت_امیر (سلام الله علیه) این است که ما دست و پای خود را نبندیم، این آرزوها و خواسته های ناروا دست و پا گیر است. فرمود: (اشرف الغنی ترک المنی)*. بالاترین سرمایه این است که انسان گرفتار ( #آرزو ) نباشد؛ من به این برسم، به آن برسم، به این مال برسم، به آن منال برسم! ما اگر خود را بسپاریم به آن کسی که ما را آفرید، فرمود: شما کارتان را انجام بدهید، من تامین می کنم. همین آیه شش سوره مبارکه هود این است که فرمود: تمام این حیوانات، حرام گوشت و حلال گوشت عائله منند. با (علی) تعبیر کرده، فرمود: دنبال چه می گردید؟ خدایی که به هیچ وجه مار و عقرب ها و حرام گوشت ها و خرس های قطبی را از نظر دور نمی دارد، ما را رها می کند؟! مشکل ما این است که ما او را رها کردیم، به دنبال دیگری می گردیم! فرمود: (اشرف الغنی ترک المنی). در بعضی از روایات، (ایّاکم و المنی فانّها بضائع النوکی)*. فرمود: اینقدر گرفتار آرزو نباشید! تا انسان زنده است باید تلاش و کوشش کند؛ کار، تولید، اشتغال؛ اینها از بهترین برنامه های دینی ماست. وقتی افرادی حضور پیغمبر (علیه و علی آله آلاف التحیّه و الثناء) شرفیاب می شدند، معرفی می کردند که فلان شخص این کار را دارد، فلان شخص این سِمَت را دارد، فلان شخص این برنامه را دارد؛ بعد به یک کسی می رسیدند که او کاری نداشت، می گفتند فلان شخص بیکار است؛ (سقط من عینه او عینیه)*، از چشمان حضرت می افتاد. می گفت: آدم می شود بیکار باشد؟! نهج البلاغه / حکمت ۳۴ و ۲۱۱ نهج البلاغه / نامه ۳۱ جامع الاخبار / صفحه ۱۳۹ https://eitaa.com/joinchat/2209611972Cbdeed23a4e