حماسه‌ای که امروز این زن در مقابل تانک مرکاوای اسراییلی در جنوب لبنان رقم زد از قدرت کلمات خارج است.... این مردم چقدر عجیب‌اند. و جهان مبهوت تصویر قدرت ایمان این شیر زن مکتب اهل بیت شد. #فرهنگ_استقامت #مادر_مقاوم. 🔻متن مصاحبه چند سال پیش این بانوی لبنانی #زهرا_قبیسی: https://noo.rs/lGssE @havayemadari

متن خواندنی آخرین مصاحبه با زهرا قبیسی 🪴زنی که تصویر ایستادگی اش جلوی تانک های اسراییل در تاریخ ماندگار شد. https://farhikhtegandaily.com/page/263126/ #زهرا_قبیسی 🌱برای کودکانی که از جنگ جان سالم به‌در برده‌اند، کودکانی که پدرشان شهید شده یا یتیم هستند، در مراکز نگهداری کودکان بی‌سرپرست و همچنین در مراکز درمان اعتیاد برنامه هنری اجرا می‌کنم. این هنر‌ها در تمامی این زمینه‌ها به من کمک زیادی کردند. بله، این‌ها همیشه در کنار هم بودند. مثلاً اگر بخواهم یک برنامه‌ حمایت روانی در مراکز کودکان یتیم برگزار کنم، نمی‌توانم فقط با آن‌ها صحبت کنم و نصیحتشان کنم. نه، نه! من برایشان وسایل رنگ‌آمیزی، مجسمه‌سازی و موسیقی می‌آورم تا بتوانند احساسات خود را تخلیه کنند، واقعیت را بازسازی کنند، درحالی‌که بازی می‌کنند و از این روند لذت می‌برند. این تخصص من را در این مسیر یاری می‌کرد... 🌱 وقتی شهادت سیدحسن اعلام شد، همه می‌گریستند. من هم قطعاً همین‌طور، اما در میدان حضور داشتم، بر پایداری و قدرت تأکید می‌کردم. به مراکز پناهندگان می‌رفتم و می‌دیدم که همه در حال گریه‌اند، در حالی که در برخی از این مراکز، کسی حتی ابتدایی‌ترین نیازهای مردم را تأمین نکرده بود؛ نه غذا، نه لباس، نه چیزی. 🌱روز بعد، ساعت هفت صبح، در توییتر نوشتم:«نظر شما چیست؟ بیایید بنشینیم و گریه کنیم، چون سیدحسن را دوست داریم، اما در عین حال، مردم او را که در مدارس بدون غذا، لباس، فرش و پتو مانده‌اند، فراموش کنیم؟ آن‌ها رهبرانشان را از دست داده‌اند، خانه‌هایشان و شغلشان را از دست داده‌اند، فرزندانشان شهید شده‌اند، بسیاری زخمی‌اند. آیا فقط باید گریه کنیم، یا باید برایشان کاری انجام دهیم؟» برخی گفتند: «تو بی‌احساس هستی، ما درد داریم.» یعنی من احساس ندارم؟ اما نمی‌توانستم دست روی دست بگذارم. باید خون، قلب و روح سید را در مسیرش حفظ می‌کردیم. 🌱من در تلاش بودم ویدئوهایی از او را برای تقویت روحیه مردم تهیه کنم. گاهی از فعالان درخواست می‌کردم که این ویدئوها را در اختیارم بگذارند یا به من کمک کنند، اما برخی با عصبانیت واکنش نشان می‌دادند. پس به آزادگان یمن متوسل شدم، چون آن‌ها درک بیشتری از شرایط داشتند و توانایی بیشتری برای اقدام. آن‌ها در این جنگ به من کمک کردند و الحمدلله، کم‌کم از شوک خارج شدیم و مسیر خود را بازیافتیم. در تمام این مدت، هرگز اجازه ندادم کسی از فعالیت‌های داوطلبانه‌ام فیلم‌برداری کند یا درباره آن چیزی منتشر شود. فقط درباره استقامت و پایداری می‌نوشتم. روز دوم پس از شهادت آقا، خطاب به مردم گفتم: «برخیزید، خدا شما را رحمت کند. برخیزید برای مردم سید، همان‌گونه که امام حسین(ع) در کربلا گفت: «برخیزید!» این وقت گریه نیست، ما در جنگ هستیم!» 🌱در این لحظات حساس، پس از شهادت سید یا هنگام انفجارها، احساس می‌کردم که از او آموخته‌ام چگونه با شوک و درد کنار بیایم. به جای غرق شدن در غم، باید قدرت و پایداری را منتقل می‌کردم. برای کمک به مردم پایین می‌رفتم، در مدارس، بیمارستان‌ها، کنار مجروحان و بی‌خانمان‌ها، خون تأمین می‌کردم، و در هر فرصتی خدمت می‌کردم. اما شب‌ها که به خانه برمی‌گشتم، گریه می‌کردم. 🌱یادم می‌آمد که سیدحسن نصرالله وقتی پسرش هادی شهید شد، با صلابت روی منبر ایستاد و گفت: «خدایا، از من بگیر تا راضی شوی.» او تمام روز با لبخند پذیرای تسلیت‌گویان بود، اما در یکی از مصاحبه‌هایش اعتراف کرد: «درنهایت، من یک پدر هستم.» او شب‌ها در خلوت خود گریه می‌کرد. 🌱من هم کوشیدم مثل او رفتار کنم. طبیعی بود که تحت فشار قرار بگیرم و حرف‌های تندی بشنوم، اما برای من، مهم‌ترین چیز سید، خون سید و خواسته‌های او بود. آیا او می‌خواست که فقط بنشینم و گریه کنم، یا اینکه به میان مردم بروم؟ او می‌خواست که به میان مردم بروم. هدف اصلی، نصرت ولی بود، نه صرفاً ابراز احساساتم نسبت به او. حتی احساساتم نیز باید در خدمت این مسیر می‌بود. اگر احساساتم مرا از مسیر دور می‌کرد، پس آن احساسات بی‌ارزش بودند. من همیشه به این فکر می‌کردم که سید از من چه می‌خواهد؟ فقط انجام تکلیف. @havayemadari