#لالایی #تربیت_دینی مدینه بود و غوغا بود ------- اسیرِ دیوِ سرما بود محمّد سر زد از مکّه ------- که او خورشیدِ دل ها بود لا لا خورشیدِ من لا لا ------- گلِ امیدِ من لا لا خدیجه همسرِ او بود ------- زنی خندان و خوش خو بود برای شادی و غم ها ------- خدیجه یارِ نیکو بود لا لا لا شادیم لا لا ------- غمم آزادیم لا لا خدا یک دخترِ زیبا ------- به آنها داد لا لا لا به اسمِ فاطمه زهرا ------- امیدِ مادر و بابا لا لا لا کودکم لا لا ------- قشنگ و کوچکم لا لا علی دامادِ پیغمبر ------- برای فاطمه همسر برای دخترِ خورشید ------- علی از هر کسی بهتر چراغِ خانه ام لا لا ------- گلِ گلدانِ من لا لا علی شیرِ خدا لا لا ------- علی مشکل گشا لا لا شبِ تاریک نان می برد ------- برای بچه ها لا لا لا لا مشکل گشای من ------- گل باغِ خدای من حسن فرزند آنها بود ------- حسن مانندِ بابا بود شهیدِ زخم دشمن شد ------- حسن یک کوه تنها بود لا لا کوه بلند من ------- تو شیرین تر ز قند من علی فرزند دیگر داشت ------- جوانی کوه پیکر داشت همیشه حضرت عباس ------- به لب نامِ برادر داشت لا لا نازک بدن لا لا ------- عصای دستِ من لا لا گلِ پرپر حسینم کو ------- گلِ سرخ و گل شب بو کنار رود و لب تشنه ------- تمامِ غنچه های او لا لا لا غنچه ام لا لا ------- لا لا لا لا گلِ تنها حسین و اکبرم لا لا ------- علی اصغرم لا لا کجایی عمه جان زینب ------- سکینه دخترم لا لا لا لا لا لا گل لاله ------- نکن گریه نکن ناله شبی سرد است و مهتابی ------- چرا گریان و بی تابی برایت قصه هم گفتم ------- چرا امشب نمی خوابی لا لا لا جان من لا لا ------- گل باران من لا لا شاعر: مصطفی رحمان دوست