#حدیث_روز ❤️ #امام_علی علیه السلام می فرماید: 🍃 همانا آخرت پیش روی شماست، و مسّلما قیامت از پشت سرتان، شما را می راند. سبکبار شوید تا ملحق شوید، که رفتگان شما را باز داشته‌اند، تا آخرین شما به آنها ملحق گردند. اَللّهُــــمَّ_عَجـِّــل_لِوَلیِّــــکَ_الفَـــــرَج🎋 💯 @hazrateshah

▪️پیامبر صلی الله علیه وآله خطاب به دخترشان حضرت زهرا سلام الله علیها فرمودند: روز قیامت، جبرییل می‌گوید: ای فاطمه، حاجتت را از خدا بخواه! و تو می‌گویی: خدایا، شیعیانم! خدا می‌فرماید: آنها را بخشیدم! تو می‌گویی: خدایا، شیعیان فرزندانم! خدا می‌فرماید: آنها را هم بخشیدم! تو می‌گویی: خدایا، پیروان شیعیانم! خدا می‌فرماید: برو، هرکس به تو پناه بیاورد با تو در بهشت خواهد بود. فَعِنْدَ ذَلِكِ يَوَدُّ الْخَلَائِقُ أَنَّهُمْ كَانُوا فَاطِمِيِّينَ آنجاست که تمام خلق آرزو دارند که ای‌کاش از فاطمیون (دوستداران فاطمه سلام‌الله‌علیها) بودند. #یافاطمه 📚 تفسير فرات الكوفي، ص۴۴۵. 💯 @hazrateshah

❤️ #امام_على عليه السلام: 🍃 نِعمَ الطّارِدُ لِلهَمِّ الاِتِّكالُ عَلَى القَدَرِ 🍀 نيكوترين برطرف كننده اندوه، تكيه بر تقدير[الهى] است 📚غررالحكم حدیث9921 #روایت 💯 @hazrateshah

🌺🌹🌺🌹🌺🌹🌺🌹 از #علی آموز اخلاص عمل ترجمه و شرح #حکمت ۴۱۶ نهج البلاغه : نهی از جمع مال برای دیگران 🌺🌹🌺🌹🌺🌹 وَ قَالَ لِابْنِهِ الْحَسَنِ (عليهماالسلام): لَا تُخَلِّفَنَّ وَرَاءَكَ شَيْئاً مِنَ الدُّنْيَا، فَإِنَّكَ تَخَلِّفُهُ لِأَحَدِ رَجُلَيْنِ: إِمَّا رَجُلٌ عَمِلَ فِيهِ بِطَاعَةِ اللَّهِ، فَسَعِدَ بِمَا شَقِيتَ بِهِ؛ وَ إِمَّا رَجُلٌ عَمِلَ فِيهِ بِمَعْصِيَةِ اللَّهِ، فَشَقِيَ بِمَا جَمَعْتَ لَهُ، فَكُنْتَ عَوْناً لَهُ عَلَى مَعْصِيَتِهِ؛ وَ لَيْسَ أَحَدُ هَذَيْنِ حَقِيقاً أَنْ تُؤْثِرَهُ عَلَى نَفْسِكَ. قَالَ الرَّضِيُّ وَ يُرْوَى هَذَا الْكَلَامُ عَلَى وَجْهٍ آخَرَ وَ هُوَ: أَمَّا بَعْدُ، فَإِنَّ الَّذِي فِي يَدِكَ مِنَ الدُّنْيَا قَدْ كَانَ لَهُ أَهْلٌ قَبْلَكَ وَ هُوَ صَائِرٌ إِلَى أَهْلٍ بَعْدَكَ، وَ إِنَّمَا أَنْتَ جَامِعٌ لِأَحَدِ رَجُلَيْنِ: رَجُلٍ عَمِلَ فِيمَا جَمَعْتَهُ بِطَاعَةِ اللَّهِ، فَسَعِدَ بِمَا شَقِيتَ بِهِ؛ أَوْ رَجُلٍ عَمِلَ فِيهِ بِمَعْصِيَةِ اللَّهِ، فَشَقِيتَ بِمَا جَمَعْتَ لَهُ؛ وَ لَيْسَ أَحَدُ هَذَيْنِ أَهْلًا أَنْ تُؤْثِرَهُ عَلَى نَفْسِكَ، وَ لَا أَنْ تَحْمِلَ لَهُ عَلَى ظَهْرِكَ؛ فَارْجُ لِمَنْ مَضَى رَحْمَةَ اللَّهِ، وَ لِمَنْ بَقِيَ رِزْقَ اللَّهِ. 🔸🔹🔸🔹🔸🔹    روش برخورد با دنيا (اخلاقى، اقتصادى): و درود خدا بر او، فرمود: (به فرزندش امام مجتبى عليه السّلام خطاب كرد:) چيزى از دنياى حرام براى پس از مرگت باقى مگذار، زيرا آنچه از تو مى ماند نصيب يكى از دو تن خواهد شد، يا شخصى است كه آن را در طاعت خدا به كار گيرد، پس سعادتمند مى شود به چيزى كه تو را به هلاكت افكنده است. و يا شخصى كه آن را در نافرمانى خدا به كار گيرد، پس هلاك مى شود به آنچه كه تو جمع آورى كردى، پس تو در گناه او را يارى كرده اى، كه هيچ يك از اين دو نفر سزاوار آن نيستند تا بر خود مقدّم دارى. (سید رضی گوید: اين حكمت به گونه ديگرى نيز نقل شده): پس از ستايش پروردگار آنچه از دنيا هم اكنون در دست تو است، پيش از تو در دست ديگران بود، و پس از تو نيز به دست ديگران خواهد رسيد، و همانا تو براى دو نفر مال خواهى اندوخت، يا شخصى كه اموال جمع شده تو را در طاعت خدا به كار گيرد، پس به آنچه كه تو را به هلاكت افكند سعادتمند مى شود، يا كسى است كه آن را در گناه به كار اندازد، پس با اموال جمع شده تو هلاك خواهد شد، كه هيچ يك از اين دو نفر سزاوار نيستند تا بر خود مقدّمشان بدارى، و بار آنان را بر دوش كشى، پس براى گذشتگان رحمت الهى، و براى بازماندگان روزى خدا را اميدوار باش.     ألـلَّـهُـمَــ عَـجِّـلْ لولیک الفرج🤲🏻 ✿[ @hazrateshah ]✿         ══•◇•🌸•◇•══‌

براى چه کسى باقى مى ‏گذارى؟ امام علی عليه السلام در اين گفتار حکيمانه با استدلال روشنى حريصان را از مال‏ اندوزى باز مى ‏دارد و خطاب به فرزندش امام حسن عليه السلام مى‏ فرمايد: «چيزى از مال و ثروت دنيا را بعد از خود باقى مگذار زيرا آنچه باقى مى ‏گذارى براى يکى از دو کس خواهد بود: يا کسى که آن را در راه اطاعت خداوند مصرف مى‏ کند که در اين صورت او به سبب چيزى سعادتمند شده که تو به‏ سبب آن شقاوت يافته و محروم شده ‏اى يا براى کسى مى‏ گذارى که آن را در راه معصيت خداوند به‏ کار مى ‏گيرد در نتيجه تو به ‏سبب چيزى که براى او اندوخته ‏اى شقاوتمند، و محروم از سعادت مى ‏شوى و در واقع او را در گناهش يارى کرده‏ اى»؛ ( وَقَالَ لِابْنِهِ الْحَسَنِ عليه السلام: لَاتُخَلِّفَنَّ وَرَاءَکَ شَيْئاً مِنَ الدُّنْيَا، فَإِنَّکَ تُخَلِّفُهُ لِأَحَدِ رَجُلَيْنِ: إِمَّا رَجُلٍ عَمِلَ فِيهِ بِطَاعَةِ اللَّهِ فَسَعِدَ بِمَا شَقِيتَ بِهِ، وَ إِمَّا رَجُلُ عَمِلَ فِيهِ بِمَعْصِيَةِ اللَّهِ فَشَقِيَ بِمَا جَمَعْتَ لَهُ؛ فَکُنْتَ عَوْناً لَهُ عَلَى مَعْصِيَتِهِ‏ ). و در پايان مى‏ فرمايد: «و سزاوار نيست هيچ‏يک از اين دو کس را بر خويشتن مقدم دارى»؛ ( وَ لَيْسَ أَحَدُ هذَيْنِ حَقِيقاً أَنْ تُؤْثِرَهُ عَلَى نَفْسِکَ‏ ). شک نيست که گذاشتن اموالى به عنوان ارثيه در حد نياز فرزندان و بازماندگان مذموم و نکوهيده نيست و بسيارى از اولياء اللَّه و نيکان اموالى داشته ‏اند که به فرزندان و همسران يا ساير بستگان آن‏ها رسيده و حتى در آيه 180 سوره بقره‏ خداوند توصيه مى ‏کند که به‏ هنگام فرا رسيدن مرگ، کسانى که اموالى دارند، براى پدر و مادر و نزديکان به‏ طور شايسته وصيت کنند و آن را حقى بر پرهيزکاران مى‏ شمرد: «کُتِبَ عَلَيْکُمْ إِذَا حَضَرَ أَحَدَکُمُ الْمَوْتُ إِنْ تَرَکَ خَيْراً الْوَصِيَّةُ لِلْوَالِدَيْنِ وَالْأَقْرَبِينَ بِالْمَعْرُوفِ حَقّاً عَلَى الْمُتَّقِينَ» و حتى در اين آيه از مال الارث به عنوان «خير» ياد شده است که نشان مى‏ دهد باقى گذاشتن چنين مالى نه تنها عيب نيست بلکه مايه خير و برکت است. مخاطب امام عليه السلام حريصانى هستند که به نام تأمين آينده فرزندان به هر درى مى ‏زنند و حلال و حرام را به‏ هم مى ‏آميزند و خود را به زحمت و درد و رنج فراوان و مسئوليت‏هاى سنگين گرفتار مى‏ کنند. امام عليه السلام به اين‏گونه افراد مى ‏فرمايد: براى چه کسى اين اموال را ذخيره مى‏ کنيد؟ براى افراد صالح که از آن در راه اطاعت خداوند بهره مى‏ گيرند؟ در اين صورت آن‏ها خوشبخت مى‏ شوند و شما محروم و زيان‏کار؛ در حالى که زحمت جمع کردن مال را شما کشيده‏ ايد. و اگر اين اموال به ‏دست افراد ناصالح و فاسد بيفتد و از آن در مسير معصيت پروردگار کمک بگيرند سرنوشت بدترى خواهيد داشت زيرا علاوه بر اين‏که از برکات مال خود محروم شده ‏ايد، اعانت به اثم و کمک به گناه کرده ‏ايد. بنابراين چه بهتر که انسان حرص و طمع را کنار بگذارد و به کفاف و عفاف قناعت کند و از گردآورى اينگونه اموال بپرهيزد و اگر اموال فراوانى، خواسته يا ناخواسته به‏ دست او افتاد، تا زنده است از آن‏ها بهره بگيرد و بار سفر آخرت خود را با آن ببندد و صالحات و باقياتى از خود به ‏جاى نهد و بخشى از آن را به‏ صورت ارث براى بازماندگانش بگذارد. در اين صورت در قيامت گرفتار حسرت و اندوه نخواهد شد به عکس کسانى که اموالى را از طرق مختلف گردآورى کرده و براى ديگران گذاشته ‏اند که در هر صورت گرفتار حسرت‏ و اندوه يوم القيامة خواهند بود. بنابراين از هرکس شايسته ‏تر براى اموالى که انسان گردآورى کرده است خود اوست که زحمت و مسئوليتش را بر دوش گرفته است. در اين‏جا اين سؤال پيش مى ‏آيد که چرا نگوييم در صورت اول که بازماندگان، اموال را در راه خير مصرف مى‏ کنند شخص گردآورى کننده کمک به طاعت آن‏ها کرده و از اين نظر داراى ثواب و پاداش، و سعادتمند است همان‏گونه که در صورت دوم به سبب اعانت بر گناه، شقاوتمند محسوب مى ‏شود؟ با توجه به يک نکته پاسخ اين سؤال روشن مى ‏شود و آن اين است که به فرض که به انسان به دليل کمک و اطاعت پاداشى بدهند ولى بدون شک اگر خودش آن را در طريق اطاعت مصرف مى ‏کرد چندين برابر عايدش مى ‏شد و از اين نظر گرفتار خسران شده است. اضافه بر اين ممکن است در جمع‏ آورى اين اموال دقت در حلال و حرام بودن آن‏ها نکرده باشد که در اين صورت وزر و وبال آن براى اوست و بهره گرفتن از آن در طريق طاعت براى کسى که از وجود حرام در آن خبر نداشته نصيب ديگران مى ‏شود.

سؤال ديگر اين‏که فقها در بحث اعانت بر گناه نيت را لازم مى‏ دانند و مى ‏دانيم شخصى که اموالى را گردآورى کرده نيتش اين نيست که فرزند ناصالحش آن را حتماً در طريق گناه مصرف کند بنابراين چگونه امام عليه السلام مى ‏فرمايد: اعانت بر گناه کرده است؟ پاسخ اين است که در بحث اعانت بر اثم گفته‏ ايم که اگر انسان يقين داشته باشد مثلًا انگورى که به کارخانه شراب‏سازى مى‏ فروشد حتماً براى ساخت شراب مورد استفاده واقع مى‏ شود آن را نيز مصداق اعانت بر اثم مى‏ دانيم و اى بسا حريصانى که اموالى را جمع ‏آورى کرده ‏اند بدانند فرزندان آن‏ها از آن در کارهاى ناشايست استفاده مى‏ کنند بنابراين مصداق اعانت بر اثم مى‏ شود. مرحوم سيد رضى بعد از پايان اين گفتار حکمت‏ آميز مى ‏گويد: «اين سخن به ‏گونه ديگرى نيز نقل شده است و آن چنين است»؛ (قَالَ الرَّضِى وَيرْوَى هَذَا الْکَلامُ عَلَى وَجْهٍ آخَرَ وَهُوَ). اين قسمت، که مرحوم سيد رضى نقل مى‏ کند از نظر معنا تفاوتى با بخش گذشته ندارد و روشن است که نقل به معنا شده است يا آن بخش نقل به معناى اين بخش بود. ولى اين تفاوت در آن ديده مى‏ شود که بخش گذشته به ‏صورت وصيتى به امام حسن مجتبى عليه السلام بود اما اين بخش به ‏صورت خطبه ايراد شده است چون در آغازش «اما بعد» آمده که معمولًا در آغاز خطبه ‏ها مى‏ آيد. به هر حال مى‏ فرمايد: «اما بعد (از حمد و ثناى الهى)، آنچه از دنيا هم‏ اکنون در اختيار توست پيش از اين در دست ديگران بوده است و بعد از تو نيز به ديگران مى‏ رسد»؛ ( أَمَّا بَعْدُ، فَإِنَّ الَّذِي فِي يَدِکَ مِنَ الدُّنْيَا قَدْ کَانَ لَهُ أَهْلٌ قَبْلَکَ، وَ هُوَ صَائِرٌ إِلَى أَهْلٍ بَعْدَکَ‏). آنگاه مى ‏افزايد: «تو اموال را براى يکى از دو کس گردآورى مى ‏کنى: يکى آن‏کس که آن را در راه طاعت الهى صرف مى ‏کند و با آن سعادتمند مى شود در حالى که تو از آن محروم مانده‏ اى يا کسى که آن را در راه معصيت خداوند صرف مى‏کند و تو به ‏سبب آنچه براى او گردآورى کرده‏ اى شقاوتمند خواهى شد (چراکه کمک به گناه کرده ‏اى)»؛ (وَإِنَّمَا أَنْتَ جَامِعٌ لِأَحَدِ رَجُلَيْنِ: رَجُلٍ عَمِلَ فِيَما جَمَعْتَهُ بِطَاعَةِ اللَّهِ فَسَعِدَ بِمَا شَقِيتَ بِهِ؛ أوْ رَجُلٍ عَمِلَ فِيهِ بِمَعْصِيَةِ اللَّهِ، فَشَقِيتَ بِمَا جَمَعْتَ لَهُ‏). و در پايان مى‏ فرمايد: «هيچ‏يک از اين دو، شايستگى اين را ندارد که تو او (شخص صالح) را بر خود مقدم دارى و يا بار (گناه) او (شخص ناصالح) را بر دوش کشى»؛ ( وَلَيْسَ أَحَدُ هذَيْنِ أَهْلًا أَنْ تُؤْثِرَهُ عَلَى نَفْسِکَ، وَلَا أَنْ تَحْمِلَ لَهُ عَلَى ظَهْرِکَ‏). آنگاه نتيجه مى‏ گيرد و مى‏ فرمايد: «بنابراين براى گذشتگان، رحمت خدا و براى بازماندگان، رزق پروردگار را طلب کن (و به فکر آخرت و آينده خويش باش)»؛ (فَارْجُ لِمَنْ مَضَى رَحْمَةَ اللَّهِ، وَ لِمَنْ بَقِيَ رِزْقَ اللَّهِ‏ ). در حکمت 352 نيز مطلبى آمده بود که از بعضى جهات شبيه کلام مورد بحث است آن‏جا که مى‏ فرمايد: بيشترين دل‏ مشغولى خود را به خانواده و فرزندان (و تأمين زندگى آنها) اختصاص مده زيرا اگر آن‏ها از دوستان خدا باشند خداوند دوستان خود را تنها نمى‏ گذارد و اگر از دشمنان خدا هستند چرا همّ خود را صرف دشمنان خدا مى ‏کنى؟ (وَقال عليه السلام: لِبَعْضِ أَصْحَابِهِ لَاتَجْعَلَنَّ أَکْثَرَ شُغُلِکَ بِأَهْلِکَ وَ وَلَدِکَ فَإِنْ يکُنْ أَهْلُکَ وَ وَلَدُکَ أَوْلِياءَ اللَّهِ فَإِنَّ اللَّهَ لَايضِيعُ أَوْلِياءَهُ وَ إِنْ يکُونُوا أَعْدَاءَ اللَّهِ فَمَا هَمُّکَ وَ شُغُلُکَ بِأَعْدَاءِ اللَّهِ‏).

و در حکمت 429 نيز تنها به يک بخش از حکمت مورد بحث اشاره شده است که به خواست خدا خواهد آمد. مرحوم علامه شوشترى در ذيل اين کلام حکمت‏ آميز داستان جالبى از کتاب انوار نعمانية نقل مى‏ کند، مى‏ گويد: حضرت عيسى عليه السلام روزى با جماعتى از يارانش از کنار زراعتى مى‏ گذشت که هنگام دروى آن رسيده بود. عرض کردند: اى پيغمبر خدا! ما همه گرسنه ‏ايم. خداوند به عيسى عليه السلام وحى فرستاد که به آن‏ها اجازه بده به مقدار قوتشان از آن زراعت بخورند. آن‏ها در آن زراعت متفرق شدند و هرکدام مقدارى را آماده خوردن کردند و خوردند. در اين هنگام صاحب زراعت رسيد و فرياد زد: اين زراعت و زمين من است که از پدرانم به ارث برده‏ ام. به اجازه چه کسى از آن مى ‏خوريد؟ حضرت مسيح عليه السلام از خداوند تقاضا کرد تمام کسانى که از زمان حضرت آدم عليه السلام تا آن زمان مالک آن زمين شده بودند همه را مبعوث و حاضر کند. آن‏ها حاضر شدند و هرکدام فرياد زدند: زراعت من و زمين من است که از پدرانم به ارث برده ‏ام. صاحب زمين از اين‏ صحنه در وحشت فرو رفت و کار و جايگاه حضرت عيسى عليه السلام به اطلاع او رسيد (که به آن‏ها اجازه استفاده از آن زمين را داده است). خدمت آن حضرت رسيد و عرض کرد: من تو را نشناختم. زراعتم براى تو حلال است. حضرت عيسى عليه السلام فرمود: همه کسانى را که ديدى، اين زمين را به ارث برده، آباد کرده و گذاشته بودند و رفته بودند و تو نيز خواهى رفت و به آن‏ها ملحق خواهى شد در حالى که نه زمينى و نه مالى خواهى داشت[1]. [2] پی نوشت: [1]. شرح نهج البلاغه علامه شوشترى، ج 14، ص 623. [2]. سند گفتار حكيمانه: مرحوم خطيب در كتاب مصادر نهج البلاغه مى گويد: اما تعبير اول را كه امام(عليه السلام) به فرزندش امام حسن(عليه السلام) وصيت مى كند گروهى از علما قبل از سيد رضى و بعد از او روايت كرده اند مانند صدوق در كتاب خصال و ابن عساكر در تاريخ دمشق و آمدى در غرر (با تفاوت مختصرى). اما جمله دوم را مرحوم كلينى در روضه كافى نقل كرده و مخاطب امام(عليه السلام) يكى از اصحابش است كه مال قابل توجهى از امام(عليه السلام) درخواست كرد. امام(عليه السلام) فرمود: به زودى سهم من از بيت المال معين مى شود و من آن را با تو تقسيم مى كنم. او گفت: من به اين قناعت نمى كنم. از نزد حضرت بيرون رفت و به معاويه پيوست. امام(عليه السلام) اين سخن را به صورت نامه اى براى او نوشت. (مصادر نهج البلاغه، ج 4، ص 294) 💯 @hazrateshah

امیرالمؤمنین عليه السلام: 🍀إيّاكَ وَالغَضَبَ؛ فَأَوَّلُهُ جُنونٌ وآخِرُهُ نَدَمٌ 🍃از خشم بپرهيز كه آغاز آن، ديوانگى و پایان آن، پشيمانى است 📚 غررالحكم حدیث 2635 #روایت 💯 @hazrateshah

#کلام_مظهرالعجائب #کتابخوانی حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام الحکمة ۹۴ وسئل عليه السلام و عن الخير ما هو؟ فقال: لَيْسَ الْخَيْرُ أَنْ يَكْثُرَ مَالُكَ وَ وَلَدُكَ، وَلكِنَّ الْخَيْرَ أَنْ يَكْثُرَ عِلْمُكَ، ... حکمت ۹۴ هنگامى که از حضرت پرسیدند که خیر چیست؟چنین فرمود: خیر آن نیست که مالت فراوان یا فرزندانت بسیار باشند، بلکه خیر آن است که دانشت فراوان گردد و... saying 94 Imam Ali ibn Abu Talib (PBUH) was asked what is good; he replied thus: Good is not that your wealth and progeny should be much, but good is that your knowledge should be much, #عربی #فارسی #English 💯 @hazrateshah

▪️پیامبر صلی الله علیه وآله خطاب به دخترشان حضرت زهرا سلام الله علیها فرمودند: روز قیامت، جبرییل می‌گوید: ای فاطمه، حاجتت را از خدا بخواه! و تو می‌گویی: خدایا، شیعیانم! خدا می‌فرماید: آنها را بخشیدم! تو می‌گویی: خدایا، شیعیان فرزندانم! خدا می‌فرماید: آنها را هم بخشیدم! تو می‌گویی: خدایا، پیروان شیعیانم! خدا می‌فرماید: برو، هرکس به تو پناه بیاورد با تو در بهشت خواهد بود. فَعِنْدَ ذَلِكِ يَوَدُّ الْخَلَائِقُ أَنَّهُمْ كَانُوا فَاطِمِيِّينَ آنجاست که تمام خلق آرزو دارند که ای‌کاش از فاطمیون (دوستداران فاطمه سلام‌الله‌علیها) بودند. 📚 تفسير فرات الكوفي، ص۴۴۵. #روایت 💯 @hazrateshah