✍ گفته‌های شبِ آخر شب آخر، قبل از سفر به مشهد مهمان برادر محترم‌شان بودند. ایشان میگفت بالای پشت بام رفتیم و گفت و‌ گوهایی شد و از جمله فرمود: این دعا که «خدایا تا ما را نیامرزیده‌ای از دنیا مبر» دعای خوبی نیست. همه پرسش شدیم که چرا؟ فرمود چون بویی از دل‌بستگی به دنیا و فریب شیطان دارد و ادامه داد باید چنین گفت: «خدایا ما را بیامرز و ببر» سپس دراز کشید و چشم‌هایش را بست و گفت: خدایا من آماده ام! بیامرز و ببر بعد از سکوتی، نیم خیز شد و گفت: 🕊 مرگ شیرین است بچه‌ها ... و راستی که مرگ نزد او چنین بود. بارها میگفت: من سال‌هاست که منتظرم تشبیه زیبایی می‌کرد که در جاده کمربندی دیده‌ای که بعضی با ساک دنبال اتوبوس می‌دوند و می‌گویند روی بوفه هم سوار می‌شوم؟ من این طور با ساک دنبال مرگم همان توصیفی که در نهج البلاغه درباره خطبه متقین آمده است؛ ✨ و لو لا الاجل الذي كتب الله عليهم لم تستقر ارواحهم في اجسادهم طرفة عين ✨ اگر نبود مدت و اجلی که خداوند بر آنها نوشته است، روح‌های آنان از اشتیاق ملاقات خدا در بدن های‌شان یک لحظه آرام نمی‌گرفت. 📚 برشی از زندگیِ #استاد_صفایی_حائری از کتابِ #مشهور_آسمان @hdp139