تو از اول سلام ات پاسخ بدرود با خود داشت اگرچه سحر صوتت جذبه «داوود» با خود داشت بهشتت سبزتر از وعده ی شداد بود اما برایم برگ برگش دوزخ «نمرود» با خود داشت ببخشایم اگر بستم دگر پلک تماشا را که رقص شعله ات در پیچ و تابش دود با خود داشت سیاوش وار بیرون آمدم از امتحان گر چه دل سودابه سانت هرچه آتش بود با خود داشت مرا با برکه ام بگذار دریا ارمغان تـو بگو جوی حقیری آرزوی رود با خود داشت #محمد_علی_بهمنی #زنده_یاد