eitaa logo
❣کمال بندگی❣
1.7هزار دنبال‌کننده
14.3هزار عکس
6.4هزار ویدیو
38 فایل
اگــر یـکــ نــفـر را بـه او وصـل کــردی برای سپاهش تــــــو ســــــــردار یـــاری 💫یا صاحب الزمان💫 🌹کپی با ذکر صلوات آزاد است🌷🌼 @kamali220 🌹ارتباط با مدیر↖️↖️ ادمین تبادل↙️↙️ @Yare_mahdii313
مشاهده در ایتا
دانلود
بسم الله الرحمن الرحیم الهی به امید تو 🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸
01-1357716.mp3
3.2M
حزب چهل و نهم ( ۵۳ الی ۱۰۰ یوسف) 👤 با صدای سعدالغامدی @hedye110
چهلم و نهم پیامهای آیه فوق⇧‌⇩: 1- هرگز خود را به پاكى مستائيم و تبرئه نكنيم. 2- شرط كمال آن است كه حتّى اگر همه مردم او را كامل بدانند، او خود را كامل نداند. در ماجراى حضرت يوسف، برادران، همسر عزيز مصر، شاهد، پادشاه، شيطان، زندانيان همه گواهى به كمال او مى‌دهند، ولى خودش مى‌گويد: «ما أُبَرِّئُ نَفْسِي» 3- خطر هواى نفس جدّى است، آن را ساده ننگريد. «إِنَّ النَّفْسَ لَأَمَّارَةٌ بِالسُّوءِ» در آيه، چهار نوع تأكيد بكار رفته است. 4- انبيا با آنكه معصوم‌اند، اما غرائز انسانى دارند. 5- هم از پاكى و عفّت خود در برابر تهمت‌ها بايد دفاع كرد و هم به شرور نفس اعتراف نمود و به خدا پناه برد. 6- نفس، خواهش خود را تكرار مى‌كند تا انسان را گرفتار كند. 7- نفس انسان به طور طبيعى وغريزى، اگر در مدار لطف حقّ قرار نگيرد، گرايش منفى دارد. 8- تنها رحمت او مايه نجات است. اگر انسان به حال خود رها شود، سقوط مى‌كند. 9- يوسف، تحت تربيت مخصوص خداوند است. كلمه‌ «رَبِّي» تكرار شده است. 10- مربّى بايد رحمت و بخشش داشته باشد. 11- بخشودگى، مقدّمه‌ى دريافت رحمت الهى است. 12- على‌رغم تمام خطرات، از رحمت او مأيوس نشويم. @hedye110
‌‌‌‌‌‌‌┄✦۞✦‌‌✺‌﷽‌‌‌✺✦۞✦┄ ✨حضرت محمد صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم فرمودند: به هر كس، راستگويى در گفتار، انصاف در رفتار، نيكى به والدين و صله رحم الهام شود، اجلش به تأخير مى‏‌افتد، روزيش زياد مى‏‌گردد، از عقلش بهره‏‌مند مى‏‌شود و هنگام سئوال [مأموران الهى] پاسخ لازم به او تلقين مى‏‌گردد.✨ eitaa.com/joinchat/177012741Cffe22f43ef
هَرگِز نَرَود زِ سينه مان يادِ علی ضَربُ المَثل عِدالَت و داد علی هركَس به كَسی خوش است در زندِگی اَش ما هَم به علی خوشيم و اولادِ علی eitaa.com/joinchat/177012741Cffe22f43ef
‼️خانواده‌ات را بهانه نکن! ▪️ در کربلا عده‌ای خانواده را بهانه کردند و امام حسین را تنها گذاشتند. این درحالی بود که امام با اینکه می‌دانست سرنوشت خانواده‌اش اسارت است، آنها را همراه خود آورده بود. ▫️ گاهی ما به بهانه‌ی خانواده و با این توجیه که می‌خواهم خانواده‌ام راحت باشند، در یاری امام زمان کوتاهی می‌کنیم. اما اگر خوب نگاه کنیم می‌بینیم که هر کدام از ما، بارها خانواده‌یمان را اذیت کرده‌ایم؛ مثلاً با بداخلاقی دلِ آنها را شکسته‌ایم یا به خاطر شغلمان مجبور به نقل مکان به شهر دیگری شده و با این کار، خانواده‌یمان را از دوستان و آشنایانِ خود جدا کرده‌ایم و... ▪️ اینها چند مثال از صدها نمونه است؛ اما انگار سختی کشیدن خانواده در اینگونه موارد اشکالی ندارد و مشکل تنها زمانی است که آنها در راهِ امام سختی بکشند! ▫️ اگر به ما بگویند به شرطِ اینکه یک سال همراه خانواده‌ات سختی بکشی، چند میلیارد پاداش می‌گیری، آیا این سختی را قبول نمی‌کنیم؟ احتمالاً این بار راحتیِ خانواده‌ را بهانه نمی‌کنیم‌. پس چرا با اینکه می‌دانیم نتیجه‌‌ی کار برای امام زمان، عاقبت به خیری و خوشبختی است، خانواده‌یمان را با خود همراه نمی‌کنیم؟ 📎 ۲۸ @hedye110
* ضميمه ششم گفته اند: "وقتى عبّاس از نهر علقمه حركت كرد با يك دست شمشير مى زد و با دست ديگر پرچم را نگاه داشته بود، او تا آخرين لحظه پرچم را رها نكرد". ? نقد و بررسى صبح روز عاشورا، حسين(عليه السلام) لشكر خود را سازماندهى كرد و ياران را به سه دسته تقسيم نمود: دسته راست، دسته چپ و دسته ميانه. زُهير فرمانده دسته راست و حَبيب بن مظاهر فرمانده دسته چپ لشكر شدند و خود حسين(عليه السلام)در ميانه لشكر قرار گرفت، حسين(عليه السلام)پرچم لشكر را به دست برادرش عبّاس داد. علمدارى يك مقام نظامى بوده است، در آن زمان، هر لشكرى، يك علمدار داشته است، همان طور كه لشكر، دسته چپ، دسته راست و دسته ميانه داشته است. اين يك آرايش نظامى بوده است. اكنون مى خواهم اين سؤال را بپرسم: آيا بعد از ظهر عاشورا، هنوز امام حسين(عليه السلام)، دسته راست و دسته چپ و دسته ميانه داشت؟ در آن هنگام، همه ياران او شهيد شده بودند، ديگر از ياران، كسى غير از عبّاس باقى نمانده بود. در واقع در آن لحظات، حسين(عليه السلام) ديگر لشكرى نداشت. وقتى لشكر او همه شهيد شدند، ديگر آن آرايش نظامى، وجود نداشت، فقط حسين(عليه السلام) مانده بود و عبّاس! سؤال ديگر من اين است: آيا عبّاس براى نبرد به سوى علقمه رفت؟ عبّاس رفت براى خيمه ها آب بياورد، او به جنگ نرفت، اگر دشمنان مزاحم او نمى شدند او با آنان نمى جنگيد، عبّاس قبل از آن كه به سوى علقمه برود، با آن دشمنان شروع به سخن كرد و آنان را مؤعظه نمود تا آب را آزاد كنند، ولى آنان به سخن او گوش نكردند. قصد عبّاس در آن لحظه، جنگ كردن نبود، او مى رفت كه آب بياورد، اگر قصد عبّاس جنگ نبود، لزومى نداشت كه پرچم را با خود ببرد، زيرا پرچم، يك آرايش نظامى است، عبّاس در نقش يك سقّا ظاهر شده بود نه در نقش يك نظامى! حسين(عليه السلام)به او اجازه داد كه آب از علقمه بياورد. علامه مجلسى در كلام خود تصريح مى كند كه عبّاس مشك و سلاح خود را برداشت و حركت كرد. در اين كلام علامه مجلسى دقّت كنيد، او چنين مى گويد: "عبّاس نيزه و مشك را برداشت"، او هيچ سخنى از پرچم به ميان نمى آورد. من در هيچ كتاب معتبرى نديدم كه ذكر شده باشد عبّاس، بعد از ظهر عاشورا، وقتى به سوى علقمه حركت كرد، پرچم را همراه خود برده باشد. این ضمیمه ادامه دارد 🔺🔺🔺🔺🔺🔺🔺🔺 eitaa.com/joinchat/177012741Cffe22f43ef