#کتاب_گناهان_کبیره_جلد_اول_صفحه_سیزده مدیون بمیرد، دین مؤجلش، معجل و حالی می شود. مثلا اگر شخصی به دیگری بدهی داشت که در رأس یک سال باید بپردازد و پیش از رسیدن موعد بمیرد، باید بدهیش را از مالش پیش از تقسیم ارث اداء کنند و ورثه نمی توانند بگویند مدت دین هنوز تمام نشده است. ولی اگر طلبکار بمیرد و طلبش مدت داشته باشد، ورثه اش نمی توانند از مدیون، پیش از رسیدن مدت، مطالبه بدهی کنند. بدهی را باید پرداخت : در صورتی که بدهی مدت نداشته باشد یا مدت آن تمام شده باشد و طلبکار مطالبه کند، فورا واجب می شود که سعی کند بدهی خود را بپردازد، بهر وسیله ای که باشد، هرچند بفروختن بعضی چیزهائی که زائد بر ما یحتاج زندگی او است. و هرچند به کمتر از قیمت آن جنس بخواهند بخرند. بهر قیمت که بخرند باید بفروشد و بدهی خودش را بپردازد. مگر آنکه آن قدر کم بخرند که در عرف این معامله را تضییع و اتلاف بگویند. در این صورت بعید نیست که بر بدهکار فروش آن چیز واجب نباشد و چنانچه از ما یحتاج خود چیزی مانند فرش یا لباس و اثاثیه خانه و مغازه و غیره نداشته باشد تا بفروشد، باید از طریق کار، دین خودش را بدهد، یعنی برای طلبکار، در صورتی که بخواهد مثلا شاگردی کند، یا مشغول کسب دیگری شده که لایقش باشد و بخرج نیفتد و از آن راه بدهیش را بپردازد. بطور کلی بر مدیون، پرداخت دین واجب است و مسامحه کردنش بهر حال حرام و حبس حق از گناهان کبیره است. ما یحتاج زندگی مانند خانه ای که در آن زندگی می کند، اگر از شأن و حال او زیاد نباشد و همچنین لباس و فرش و ظرف و سایر چیزهائی که در زندگی کردن به آن نیازمند است، به طوری که اگر بخواهد آنها را بفروشد در مشقت و سختی می افتد و موجب منقصتش می گردد، این قبیل اشیاء را لازم نیست بفروشد و طلبکار نمی تواند او را مجبور بفروش آنها نماید. بلی برای شخص مدیون جایز است، مشقت را تحمل کرده و لوازم زندگی خود را بفروشد و بدهی خود را بپردازد و طلبکار هم می تواند در این صورت که مدیون خودش اقدام بفروش آنها کرده طلبش را بگیرد، لیکن سزاوار است راضی نشود بدهکار در حرج و زحمت بیفتد و لوازم زندگی خود را بفروشد سزاوار است که او را مهلت دهد تا خداوند فرج کند هرچند خود مدیون راضی باشد. از عثمان بن زیاد مرویست که به حضرت صادق علیه السّلام عرض کرد: طلبی شخصی دارم و می خواهد خانه اش را بفروشد و طلب مرا بدهد. حضرت سه مرتبه فرمود: ☂️☂️☂️☂️☂️❣❣❣❣ @hedye110