سخنرانی حجت‌الاسلام محسن قرائتی با موضوع تفسیر سوره بقره - آیه‌ی ۱۳۰ #تفسیر_آیه_130_سوره_بقره در آیات قبل، گوشه‏ هایى از اهداف و شخصیّت حضرت ابراهیم بیان گردید. این آیه با توجّه به تابناکى و پاکى چهره ابراهیم و آئین او مى‏ پرسد، چه کسى جز افراد نادان و سفیه از ابراهیم و اهداف او اعراض مى‏ کند؟! آئین او به قدرى ارزش دارد که پیامبر(ص) مفتخر است که راه او راه ابراهیم است. ابراهیم کسى است که در منطق، مخالف کافر را مبهوت مى‏ کند: «فبهت الذى کفر » و در شجاعت یک تنه همه بت‏ها را مى‏ شکند: «فجعلهم جذاذاً» قرآن او را حلیم معرّفى مى‏ نماید و در صبر و توکّل نیز نمونه و سرآمد است تا آنجا که درون آتش افکنده مى‏ شود بى‏آنکه واهمه‏ اى داشته باشد. در سخاوت گوساله چاقى را براى مهمانان کباب مى‏ کند. در تسلیم، کودک خود را در بیابان بى آب و گیاه مکه رها کرده و آنگاه که او به سن نوجوانى مى‏رسد، بهامر خداوند کارد بر گلوى او مى‏ گذارد. آرى، انسان تنها با فریب دادن خرد خویش مى‏ تواند از ادیان الهى گریزان باشد. «سفه نفسه» حضرت ابراهیم (ع) در دعایى از خداوند خواست که: «ألحقنى بالصالحین» خداوند دعاى او را استجابت کرده و مى‏ فرماید: ابراهیم (ع) در آخرت از صالحان است. کسى که راه ابراهیم را که براى نسل بشر، مرکز امن، رهبر معصوم، رزق فراوان، توفیق اسلام و تسلیم، قبول توبه و سعادت از خدا طلب مى‏ کند، رها کرده و به دنبال دیگران برود، سفیه و نادانى بیش نیست!! https://eitaa.com/joinchat/1354432864C963df33dd7